ΟΑΣΘ: Μια ιστορία τρόμου χωρίς τέλος
Με κάθε ευκαιρία ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης επιδεικνύει το μεγαλείο του ωχαδερφισμού στην Ελλάδα.
Απόγευμα Παρασκευής και οι -συμπαθείς κατά τα άλλα- εργαζόμενοι του ΟΑΣΘ ετοιμάζονται πάλι να κάνουν τους Θεσσαλονικείς να δεινοπαθήσουν με την επικείμενη επίσχεση εργασίας τους. Αλλά ας αφήσουμε κατά μέρος αυτήν την πληγή της πόλης μας, προς ώρας.
Στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα δεν έγκειται -πρωτίστως- στο κατά πόσο κάνει κανείς σωστά τη δουλειά του, αλλά στο κατά πόσο είναι κανείς σωστά άνθρωπος. Και φυσικά το σωστό δεν το ορίζω εγώ, ούτε η αυθαιρεσία κανενός άλλου. Η ίδια η λέξη ανθρωπιά πηγάζει από τον άνθρωπο και τον εμπεριέχει ταυτόχρονα, υποδεικνύοντας ορισμένες φορές ένα καθολικό «σωστό».
Για να γίνω λίγο πιο σαφής, το ατυχές συμβάν είχε ως εξής· Διασχίζοντας την περιοχή της Χαριλάου με τη γραμμή 58, σε μια αρκετά πολυσύχναστη στάση, ο οδηγός του λεωφορείου δεν ήταν σε θέση να επιβιβάσει μια κοπέλα με αναπηρικό αμαξίδιο, καθώς η ράμπα του λεωφορείου δεν λειτουργούσε. Παράλληλα, το προηγούμενο όχημα της ίδια γραμμής που διήλθε από τη συγκεκριμένη στάση αδυνατούσε, επίσης, να μετακινήσει την κοπέλα στον προορισμό της για τον ίδιο λόγο. Ως αποτέλεσμα, η άτυχη κοπέλα έχασε πολύ χρόνο μη μπορώντας να μετακινηθεί, σίγουρα, όμως, κέρδισε αρκετή περιφρόνηση, οίκτο και οργή.
[widget id=”text-6″]
Σύμφωνα με τον ΟΑΣΘ, το 80% περίπου των λεωφορείων διαθέτει σύστημα πρόσβασης Α.μεΑ. και σύστημα επιγονάτισης για τη διευκόλυνση της επιβίβασης τους. Το ερώτημα είναι γιατί, εφόσον έχει δημιουργηθεί η δυνατότητα, να μην είναι διαθέσιμη σε πραγματικό χώρο και χρόνο, τη στιγμή που ο οργανισμός διατείνεται ότι έχει «ιδιαίτερη ευαισθησία στα Άτομα με Αναπηρίες», όπως επίσης και το ποιος είναι ουσιαστικά υπαίτιος γι’ αυτό. Ο οδηγός που παρατήρησε ότι έχει χαλάσει ο μηχανισμός -αν τέθηκε ποτέ σε λειτουργία- και δεν το ανέφερε, ο Οργανισμός που ενδεχομένως αδιαφορεί για τα προβλήματα των οχημάτων, ο οδηγός που δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, οι υπόλοιποι επιβάτες που δε θα καταγγείλουν ποτέ το γεγονός, η συνείδηση μας που θα το προσπεράσει, σχεδόν με αδιαφορία, αφού όλοι βιαζόμασταν να φτάσουμε στον προορισμό μας;
Όλοι.
Δε φαντάζομαι μια ουτοπικά δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία, αλλά θεωρώ ότι το περιστατικό αυτό, όπως και πολλά άλλα που ξεχνάμε ή δε θα μάθουμε ποτέ, ξεπερνάνε τα όρια της τριτοκοσμικής αντιμετώπισης των ατόμων με κινητικές δυσκολίες. Ευτυχώς ο Καιάδας απέχει μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα…