Πηγή φωτογραφίας

Δυστυχώς ο κύριος Γαβρόγλου αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων για μια ακόμη φορά, διαψεύδοντας τις όποιες προσδοκίες είχαν δημιουργηθεί μετά την απομάκρυνση του Νίκου Φίλη από τον υπουργικό θώκο.

Χωρίς να έχουν παρέλθει ούτε τρεις μήνες από τις ανεκδιήγητες δηλώσεις του, με τις οποίες  καλούσε το 《ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα》 να επιβάλει μόνο του την τάξη, αντιμετωπίζοντας χωρίς τη συνδρομή των αστυνομικών αρχών τα πρεζάκια και τους εμπόρους ναρκωτικών  ­– λες και οι φοιτητές εκπαιδεύονται για πορτιέρηδες (!) ­­­-, έρχεται τώρα με ένα νόμο έκτρωμα να θέσει την ταφόπλακα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Το περιεχόμενο του νόμου που φέρει την υπογραφή Τσίπρα­­-Γαγβρόγλου, αποτελεί τη μεγαλύτερη οπισθοδρόμηση των τελευταίων ετών, καθώς επαναφέρει ορισμένα από τα πιο νοσηρά σημεία του πλαισίου νόμου του 1982, με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση του αριστερού ακροατηρίου στο οποίο απευθύνεται η κυβέρνηση, για να εξασφαλίσει ο κύριος Τσίπρας την παραμονή του στον πρωθυπουργικό θώκο. Ωστόσο για να αντιληφθεί κανείς τη ζημιά που θα προκαλέσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι απαραίτητο να γίνει μια ανάλυση το σημαντικότερων σημείων του.

Αρχικά , το νομοθέτημα Γαβρόγλου, στο όνομα ενός δήθεν εκδημοκρατισμού της λειτουργίας των Ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, έρχεται να ενισχύσει σε παράλογο βαθμό τη δυνατότητα των φοιτητών να επεμβαίνουν στον τρόπο λήψης των αποφάσεων. Σύμφωνα με το νέο νόμο , οι φοιτητές θα έχουν δικαίωμα να συμμετάσχουν στα όργανα της διοίκησης των πανεπιστημίων με εκπροσώπησή τους στη Σύγκλητο, το Πρυτανικό Συμβούλιο αλλά και την κοσμητεία δίνοντας μάλιστα και δικαίωμα ψήφου στον αντίστοιχο εκπρόσωπο του φοιτητικού συλλόγου του εκάστοτε τμήματος για αμιγώς, όπως αναφέρεται, φοιτητικά ζητήματα.

Η παραπάνω εξέλιξη μόνο ως αρνητική θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί , καθώς δίνει τη δυνατότητα στους φοιτητές να συμμετέχουν στην εκλογή πρυτάνεων, αντιπρυτάνεων,των ατόμων που θα ανακηρυχθούν διδάκτορες της Σχολής, αλλά και στην επιλογή των προτεινόμενων συγγραμμάτων (!). Φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, αφού καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δε θα επέτρεπε να παίζονται τέτοιου είδους πολιτικά παιχνίδια με το κρίσιμο θέμα της Παιδείας.

Μάλιστα ο νόμος Γαβρόγλου έρχεται να βάλει τέλος στο νόμο 4009/2011, γνωστό και ως νόμο  Διαμαντοπούλου, ενός νομοθετήματος που είχε υπερψηφιστεί μετά από μια ευρεία συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων με στόχο τη λύτρωση των πανεπιστημίων από το απαράδεκτο φαινόμενο οι αποφάσεις για το μέλλον των ιδρυμάτων να λαμβάνονται σε κομματικά γραφεία με γνώμονα τις ιδεοληψίες κάποιων.

Τα πανεπιστήμια είναι ναοί των επιστημών και της γνώσης και όχι φυτώρια συνδικαλιστών, προσκείμενων στην κυβέρνηση, που ως μόνο στόχο  έχουν να αποτελούν την κομματική φωνή εντός των συμβουλίων των ιδρυμάτων. Βέβαια η παραπάνω θέση είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή από ένα εβδομηντάχρονο κομμουνιστή υπουργό Παιδείας, ο οποίος θα ήθελε να αποκτήσει ένα μέσο, ώστε να επεμβαίνει και να καθορίζει το τι γίνεται εντός των ακαδημαϊκών κοινοτήτων.

Στη συνέχεια, θεωρείται πρέπον, να γίνει αναφορά στις αλλαγές που φέρνει το νομοσχέδιο στα μεταπτυχιακά προγράμματα. Ο κύριος Γαβρόγλου αποφάσισε να θέσει ένα οριζόντιο πλαφόν στις αμοιβές των καθηγητών, που θα διδάσκουν στα μεταπτυχιακά , πιο χαμηλό και από το ήδη υπάρχον πλαφόν, χωρίς φυσικά να αναρωτηθεί για το τι θα αποτελέσει άραγε κίνητρο για τους επιστήμονες , ώστε να μείνουν στην Ελλάδα και να προσφέρουν με τις γνώσεις τους, απορρίπτοντας προτάσεις ξένων ιδρυμάτων.

Μα φυσικά το παραπάνω ζήτημα ο υπουργός παιδείας δεν το θεωρεί πρόβλημα! Ίσα, ίσα που κατά τη γνώμη του, καλύτερα να φύγουν οι ακαδημαϊκοί στο εξωτερικό, αν είναι να προσφέρουν στην έρευνα, την εξέλιξη αλλά και στη βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης από τα πανεπιστήμια λαμβάνοντας χρηματικό αντίτιμο. Λες και είναι υποχρεωμένοι για 《την ψυχή της μάνας τους, να εργάζονται με περισσότερο ζήλο , από αυτόν που ήδη καταβάλουν, χωρίς κανένα απολύτως κίνητρο.

Συνέπεια όλων των παραπάνω θα είναι να διδάσκονται όλο και λιγότερα μεταπτυχιακά, στερώντας τη δυνατότητα από τους Έλληνες να αποκτήσουν την απαραίτητη, σύμφωνα με το δεδομένα της εποχής, κατάρτιση.

Επιπλέον, απόρροια της μείωσης των μεταπτυχιακών προγραμμάτων , θα είναι και η μείωση των εσόδων των πανεπιστήμιων. Τα έσοδα από τα μεταπτυχιακά προγράμματα είχαν κρατήσει όρθια τα πανεπιστήμια , ιδιαίτερα τα χρόνια της οικονομικής κρίσης , όταν και υπήρχε υποχρηματοδότηση.

Επιπροσθέτως, η μείωση των μεταπτυχιακών προγραμμάτων θα επιφέρει αναπόφευκτα και την υποβάθμιση της θέσης των ελληνικών ιδρυμάτων στον παγκόσμιο χάρτη και του κύρους της αξίας των τίτλων σπουδών.

Άλλη μια παράμετρος, η οποία επιβάλλεται να αναλυθεί είναι αυτή της επαναφοράς του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο είχε και καταργηθεί με το νόμο 4009/2011.

Εν έτει 2017, πραγματικά είναι αδιανόητο αυτό, που επιχειρεί ο κύριος Τσίπρας και ο υπουργός του. Το άσυλο ανομίας και παραβατικότητας που καθιερώνεται με το συγκεκριμένο νομοθέτημα το μόνο που θα επιφέρει θα είναι η παράδοση των πανεπιστημίων στους μπαχαλάκηδες, στους εμπόρους ναρκωτικών και σε λοιπά ταραχοποιά στοιχεία.

Αλλά πως ήταν δυνατό να θεσπιστεί κάτι διαφορετικό, κατά τη θητεία ενός πρωθυπουργού, ο οποίος όντας φοιτητής πρωτοστατούσε στις καταλήψεις, και ενός υπουργού Παιδείας, που αποδεδειγμένα εθελοτυφλεί απέναντι στους κινδύνους που διατρέχουν οι ακαδημαϊκοί πολίτες (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την απάντηση που είχε δώσει με αφορμή την επιστολή των 407 φοιτητών και καθηγητών της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ);

Τα πανεπιστήμια έχουν ανάγκη την ύπαρξης ενός ασύλου ιδεών και όχι ενός ασύλου παρανομίας.

Σχετικά, μάλιστα, με την τη δυνατότητα επέμβασης των αστυνομικών αρχών , όταν τελούνται εγκλήματα κατά της ζωής και της υγείας του ανθρώπου, εύλογη θα ήταν η απορία σχετικά με το πότε και ποιος θα κρίνει αν και πότε αρχίζουν να κινδυνεύουν τα παραπάνω έννομα αγαθά και αν μπορεί να επιτευχθεί η έγκαιρη έλευση των αρχών.

Βέβαια αντί η κυβέρνηση να καταθέσει ένα νόμο, με τον οποίο θα δημιουργούνται ειδικά σώματα ασφαλείας με ειδική εκπαίδευση, τα οποία θα λαμβάνουν εντολές από τον Πρύτανη του ιδρύματος και θα εξασφαλίζουν την τάξη, όπως συμβαίνει σε όλες τις υπόλοιπες χώρες του δυτικού κόσμου, προτιμά να παραδώσει τα πανεπιστήμια στους νέους εκπαιδευόμενους Ρουβίκωνες.

Εν κατακλείδι, είναι αδήριτη ανάγκη η κυβέρνηση να καταργήσει το νόμο Γαβρόγλου, που κρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από την ακαδημαϊκή κοινότητα, το συντομότερο, και να αρχίσει  συζητήσεις και διαβουλεύσεις για τη δημιουργία ενός νέου νόμου, που θα στηρίζεται στο νόμο Διαμαντοπούλου και θα χαίρει της αποδοχής της ευρείας πλειοψηφίας των αντιπροσώπων του ελληνικού λαού και των ακαδημαϊκών πολιτών.  Είναι απαράδεκτο να υποβαθμίζεται η Παιδεία για την εξυπηρέτηση  ψηφοθηρικών επιδιώξεων και την υλοποίηση ξεπερασμένων, αναχρονιστικών και επιζήμιων ιδεοληψιών.