Νατάσσα Μποφίλιου: “Για μένα, τα πάντα είναι οι άνθρωποι”

Κοινή χρήση:

Για τη Νατάσσα Μποφίλιου ακούς νομίζω, παντού. Ακούς στριμωχτά στο όνομά της λέξεις όπως “live“, “ανατριχίλα“, “φωνάρα” και συνάμα βλέπεις χαμόγελα από τους ομιλητές. Πολλά χαμόγελα, σα να ξέρουν κάτι παραπάνω αυτοί που έχουν παρακολουθήσει κάποια συναυλία της. Ζηλεύοντας λοιπόν αυτή τη μύηση σε ένα “μυστικό” που φαίνεται να έχει πάρει σάρκα και οστά και να δίνει παραστάσεις που γίνονται sold out μέχρι ωσότου να πεταχτείς για τα ψώνια της εβδομάδας στο super , θέλησα να μάθω ποια είναι αυτά τα στοιχεία που την καθιστούν κάτι παραπάνω από αγαπητή. Το αποτέλεσμα ήταν η παρακάτω συνέντευξη, που μας παραχωρήθηκε με αφορμή τις εμφανίσεις της κ. Μποφίλιου στο Stage live στη Θεσσαλονίκη μέχρι και για τις αρχές του Απριλίου.

-Η παράσταση Βαβέλ 2 μοιάζει με σίκουελ. Περιμένατε ουσιαστικά αυτή την παράταση και τι θεωρείτε ότι τη ξεχωρίζει τόσο ώστε ο κόσμος να την επιζητά σε τέτοιο βαθμό;

“Πολύ ωραίο, σίκουελ ε; Λοιπόν, από την αρχή που στήσαμε το δίσκο, ξέραμε ότι έχει δύο ταχύτητες και είχαμε στο μυαλό μας ότι η πρώτη παράσταση θα βασίζεται στη μία πλευρά του άλμπουμ, την πιο ακουστική, πιο σκηνοθετημένη και στημένη και η άλλη στη δεύτερη πλευρά, που βασίζεται σε πιο balkan ήχους και παρουσιάζει μια εξωστρέφεια, ένα -εντός εισαγωγικών- πάρτυ. Έτσι στήθηκε η Βαβέλ 2 ερχόμενη ουσιαστικά σε αντίθεση με τη Βαβέλ 1, που ήταν πιο στημένη και πιο συγκεντρωμένη. Αυτή η απουσία από την πρώτη παράσταση ήταν συνειδητή γιατί τότε ουσιαστικά συστήναμε τα τραγούδια, ενώ τώρα τα χαιρόμαστε. Τώρα τα τραγούδια έχουν αγαπηθεί και έχουν γίνει γνωστά, βοηθώντας μας έτσι, να δημιουργήσουμε αυτή την αίσθηση του πάρτυ.  Όσο πάρτυ γίνεται δηλαδή με Καραμουρατίδη, Ευαγγελάτο και Μποφίλιου”. (γελάει)

Συνεργάζεστε σταθερά με δύο καλλιτέχνες, τον κ. Καραμουρατίδη και τον κ. Ευαγγελάτο. Θεωρείτε ότι αυτή η σταθερότητα οδηγεί στην επιτυχία, αποφεύγοντας συνάμα κινδύνους όπως η επανάληψη;

“Ναι, γιατί συνεργαζόμαστε επειδή βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα και επειδή θέλουμε να πούμε πολλά και ο καθένας μόνος του αλλά και ο καθένας προς τον άλλο. Το αποτέλεσμα της συνεργασίας είναι αποτέλεσμα επιθυμίας και ανάγκης να ειπωθούν πράγματα κοινά. Δε γίνεται δηλαδή επειδή έχει πετύχει, δεν ακολουθούμε κάποια συνταγή. Αυτό ναι, θα είχε τον κίνδυνο της επανάληψης. Εμείς όμως δεν προσπαθούμε να επαναλάβουμε μια συνταγή, αλλά αντιθέτως, προσπαθούμε κάθε φορά να εφεύρουμε ένα νέο εαυτό και επειδή είναι ο τύπος μας αυτός – είμαστε και οι τρεις άνθρωποι που θέλουμε να αλλάζουμε και να εξελισσόμαστε, άνθρωποι με κινητικές ζωές- αυτό όλο μας δίνει τροφή ώστε να κάνουμε τραγούδι τις αγωνίες και τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο- κάτι που όπως είπα, κάθε φορά αλλάζει.”

Φωτογραφία: Γιάννης Μαργετουσάκης

Γι’ αυτό και υπήρχε μετάβαση στο δίσκο σας, σε κάτι πιο κοινωνικοπολιτικό.

“Ναι, αυτά τα τραγούδια έχουν μεγάλη διαφορά από τα προηγούμενά μας άλμπουμ.  Τα προηγούμενα άλμπουμ ήταν για το πώς υπάρχει ένας άνθρωπος μέσα του, παρατηρώντας τον κόσμο. Έναν άνθρωπο με άλλα λόγια που χτίζει έναν χαρακτήρα, έναν εαυτό. Η Βαβέλ είναι αυτός ο άνθρωπος που πλέον περπατάει μέσα στον κόσμο. Έχει φτιάξει έναν χαρακτήρα, μια θέση, τις αρχές του και τώρα έχει βγει στο δρόμο. Γι’ αυτό και ο ήχος είναι πολύ πιο εξωστρεφής, κάνει μεγαλύτερη φασαρία, γιατί είναι ο ήχος ενός ανθρώπου έξω. Ακόμη και τα πιο προσωπικά τραγούδια έχουν μια συλλογική συγκίνηση, που έρχεται από έξω προς τα μέσα.”

Πόσο εύκολο είναι για σας να προβαίνετε σε κατάθεση ψυχής και συναισθημάτων σε κάθε συναυλία;

Δεν είναι ούτε εύκολο ούτε δύσκολο, είναι αυτό που ξέρω να κάνω.  Δεν μπαίνω σε μια διαδικασία δηλαδή. Είναι αυτό που μου συμβαίνει. Τώρα, αναλόγως σε τι φάση βρίσκομαι είναι άλλοτε πιο δύσκολο και άλλοτε πιο εύκολο. Αν είμαι καλά και νιώθω δυνατή, το πράγμα ρέει από μόνο του. Αλλά το αποτέλεσμα, ακόμη και όταν υπάρχει δυσκολία, είναι αυτό που θέλω να κάνω. Γι’ αυτό και δεν αμφισβητώ καθόλου πια την πρόθεσή μου, δεν την επανεξετάζω. Είμαι απόλυτα αυθόρμητη. Και έτσι φαίνεται και πιο εύκολα ο χαρακτήρας μου πάνω στη σκηνή, πέραν των καλλιτεχνικών μου ικανοτήτων.  Παλαιότερα έλεγα “Μήπως αυτό είναι λάθος;”, έκανα μεν αυτό που ήθελα, ωστόσο αμφισβητούσα τον εαυτό μου, είχα την αμφιβολία. Πλέον όμως στο τέλος κάθε συναυλίας νιώθω σίγουρη και ότι αυτό ήταν που μπορούσα να κάνω.”

Τι απαντάτε σε εκείνους που χαρακτηρίζουν την έντεχνη κατηγορία ως στενάχωρη και καταθλιπτική;

“Εντάξει, έχουν πρόβλημα. (γελάει) Γιατί η έντεχνη μουσική έχει μέσα της είδη, ύφη, συναισθήματα, ήχους, φοβερές καταβολές και γι’ αυτό είναι ένα είδος για το οποίο χαίρομαι να ανήκω σε αυτό. Γιατί μου επιτρέπει να προσαρμόζω στοιχεία από όλες τις μουσικές, από την Ανατολή, τη Δύση, στοιχεία της παράδοσης αλλά και της σύγχρονης μουσικής. Μπορείς να μπερδέψεις για παράδειγμα το λαούτο και το μαντολίνο με τον ηλεκτρικό ήχο. Είναι με άλλα λόγια, ένα είδος αρκετά ανοιχτό. Προφανώς αυτοί που υποστηρίζουν κάτι τέτοιο δεν έχουν παρακολουθήσει έντεχνη συναυλία. Ξέρεις, είναι αρκετοί που έρχονται και μου λένε ότι δεν περίμεναν να είναι έτσι η παράσταση, ή υπάρχουν αυτά τα αστεία για εμάς…”

Ότι κόβουμε φλέβα;

“Ναι ναι. Δεν έχω κανένα θέμα με αυτά τα αστεία αλλά έρχονται άνθρωποι στο live και μου λένε ότι το περίμεναν αλλιώς. Πλέον βέβαια οι συναυλίες έχουν και άλλη ποικιλία.”

Φωτογραφία: Γιάννης Μαργετουσάκης

Γιατί λέτε ότι μισείτε τη λέξη “φιλανθρωπία”;

Δεν πιστεύω στη φιλανθρωπία και στο “αγαπάω τους ανθρώπους”. Είσαι άνθρωπος, τι πάει να πει αγαπάω τους ανθρώπους; Είναι σαν να έλεγαν οι λύκοι, “αγαπάω τους λύκους”. Εγώ πιστεύω στην αλληλεγγύη, που είναι μια οριζόντια σχέση και όχι κάθετη, είναι δηλαδή στο ίδιο επίπεδο.”

Είστε από τις εξέχουσες προσωπικότητες στο χώρο του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού. Πιστεύετε ότι εκτός του καλλιτεχνικού σας έργου, αυτό σχετίζεται και με την αλήθεια που αποπνέετε;

“(Γελάει). Σίγουρα, πρώτα με την αλήθεια. Αν μη τι άλλο, αρέσουμε δεν αρέσουμε, είμαστε καλλιτέχνες ή δεν είμαστε, ανεξάρτητα από όλα αυτά, το μόνο που δε συγχωρώ είναι για έναν άνθρωπο να αμφισβητήσει την ειλικρινή μας πρόθεση. Είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, κάνουμε αυτό που αγαπάμε, όπως το αγαπάμε και με αυτούς που αγαπάμε. Αυτό είναι πολύ μεγάλη τιμή για μένα, να ξέρουν οι άνθρωποι αυτή την ειλικρίνεια. Και επειδή ακριβώς την γνωρίζουν, μπορούν ακολούθως να μας επιλέξουν ή να μη μας επιλέξουν. Αυτό έχει μέσα του μια τιμιότητα.”

Έχετε πει ότι “η λέξη που συνοψίζει το νόημα της ζωής για σας είναι οι άνθρωποι”. Γιατί;

“Ναι, είναι οι άνθρωποι γιατί είμαι σε αυτή την αγέλη, ανήκω σε αυτό το είδος και αγαπάω πάρα πολύ τους ανθρώπους. Και νομίζω η ζωή μας δε θα είχε κανένα νόημα χωρίς να έχεις βρει μέσα σ’αυτή συνοδοιπόρους, ανθρώπους να αγαπάς, να πορεύεσαι μαζί τους. Δεν υπάρχει στιγμή στη ζωή μου που να έχω δει ή βιώσει κάτι όμορφο, που να μη νιώθω την ανάγκη ότι θέλω να το μοιραστώ. Έτσι, τα πάντα για μένα είναι οι άνθρωποι και δη οι άνθρωποί μου. Και ο μόνος μου φόβος και έννοια είναι αυτή. Θέλω να είμαι εντάξει απέναντι στους ανθρώπους μου και αυτοί να είναι καλά. Δεν μπορώ να υπάρξω μακρυά από αυτή τη συνθήκη. Αντιλαμβάνομαι δηλαδή αποκλειστικά και μόνο τον εαυτό μου μέσα σε ένα σύνολο. Γι’ αυτό καμιά φορά μου φαίνεται αστείο, όταν με ρωτάνε αν με ενδιαφέρει η πολιτική γιατί δεν είναι δυνατόν να μη σ’ ενδιαφέρει από τη στιγμή που ζεις σε ένα σύνολο και οι πράξεις σου επηρεάζουν και επηρεάζονται από τους άλλους. Είναι σαν να με ρωτάς αν με νοιάζει να πιω νερό ή να φάω.”

Φωτογραφία : Δημήτρης Σκουλός

Δυστυχώς όμως, οι νέοι δεν ασχολούνται με την πολιτική, ίσως δεν το αντιλαμβάνονται όπως το θέτετε.

“Το πιστεύεις προσωπικά αυτό; Εγώ πιστεύω ότι τους απασχολεί, απλώς επειδή είμαστε παιδιά μιας γενιάς που επικρατούσε άλλη κατάσταση, δεν διδαχθήκαμε την αναγκαιότητα από τους γονείς μας. Γιατί οι γονείς ψήφιζαν με βάση κάποιο συμφέρον και όχι με μια πραγματική πολιτική αναζήτηση. Ήταν άλλες εποχές, με αποτέλεσμα εμείς να μη διδαχθούμε τους τρόπους με τους οποίους επικοινωνούμε με το σύνολο.”

Δε ξέρω γιατί πραγματικά εντυπωσιάστηκα από τα παραπάνω λόγια.  Είναι όντως αυτονόητη η διαπίστωση ότι (πρέπει να)  αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας μέσα σ’ έναν κύκλο με άλλα πολλά χέρια. Γιατί χωρίς αυτά τα χέρια, δεν υπάρχουμε ούτε εμείς. Ίσως βέβαια, να τα ξεχνάμε όλα αυτά μέσα στο σίφουνα της καθημερινότητας και του ναρκισισστικού  εγώ που μας αποπλανεί και διακόπτει την αλυσίδα της ανθρωπότητας στα δύο. Συμβαίνει. Ωστόσο πείτε μου, πόσοι από εμάς δε συντασσόμαστε με την αγάπη και την αλληλεγγύη, με δυο λόγια με τον ίδιο τον Άνθρωπο; Πόσοι αρνούμαστε τη στυγνή λογική και νεύουμε συνωμοτικά στο (συν)αίσθημα ;

Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα.

Κοινή χρήση:

Αφήστε ένα σχόλιο