Μετακινούμενη χθες, Κυριακή, με την αστική συγκοινωνία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω  πως τις συζητήσεις μονοπωλούσε ένα συγκεκριμένο ζήτημα: η επικείμενη επίσχεση εργασίας του ΟΑΣΘ. Τα συναισθήματα ανάμεικτα κυμαίνονταν από κατανόηση σε αγωνία και οργή, καθώς όλοι εξέφραζαν την ίδια απορία: «Πώς θα μετακινηθούμε;»

Από σήμερα, Δευτέρα 15 Μαΐου, οι επί δύο μήνες απλήρωτοι οδηγοί του ΟΑΣΘ προχωρούν σε επίσχεση εργασίας διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους, καθώς και το νόμιμο δώρο του Πάσχα, ποσό που ανέρχεται σε 6,3 εκατομμύρια ευρώ. Οι 2.300 εργαζόμενοι δηλώνουν διατεθειμένοι να συνεχίσουν την επίσχεση επ΄ αόριστόν προκειμένου να καταβληθεί το ποσό αυτό και η Θεσσαλονίκη για μια ακόμα φορά ζει στιγμές παρόμοιες με αυτές του περασμένου Φθινοπώρου.

[widget id=”text-6″]

Για μια ακόμα φορά αυτοί που αναγκάζονται να πληρώσουν το τίμημα αυτήν της κίνησης είναι οι εργαζόμενοι, οι φοιτητές. Τίθεται, λοιπόν, και πάλι το ζήτημα του δικαιώματος στην διεκδίκηση των νόμιμων απολαβών σε συνάρτηση με το δικαίωμα στην μετακίνηση προς τον χώρο εργασίας, το σχολείο, την αγορά. Έχει κάποιος το δικαίωμα να στερεί από τον συμπολίτη του την δυνατότητα να μετακινηθεί προς την δουλειά του και να συνεισφέρει στο οικογενειακό του εισόδημα;  Ή μήπως τα δικαιώματά μας σταματούν εκεί που ξεκινούν οι ελευθερίες των άλλων; Ακόμα, ας αναλογιστούμε αν η επίσχεση εργασίας είναι ο κατάλληλος τρόπος για  να επιτευχθεί το επιθυμητό για τους εργαζόμενους αποτέλεσμα. Θα μπορούσαν, άραγε, να προχωρήσουν σε διεκδίκηση των απολαβών τους με λιγότερο ακραία μέσα, με πορείες διαμαρτυρίας ή λειτουργώντας μόνο με προσωπικό ασφαλείας επιτρέποντας στους εργαζόμενους να μετακινηθούν προς τον χώρο εργασίας τους;

Για άλλη μια φορά τα συμπεράσματα είναι δικά σας…