Μια συνέντευξή με έναν άνθρωπο που θαυμάζεις και εκτιμάς τόσο για την δουλεία του όσο και το ήθος του μόνο ενδιαφέρουσα μπορεί να αποδειχθεί.

Η κυρία Μαρία Αλβανού είναι ηθοποιός, θεατρική παραγωγός και καθηγήτρια υποκριτικής στην σχολή  Νεφέλες art academy. Η παρουσία της στον χώρο του θεάματος είναι διευρυμένη και το όνομα της είναι εξαιρετικά δημοφιλές στους καλλιτεχνικούς κύκλους της πόλης. Μας μιλά για την τέχνη, για την πορεία της και την ευθύνη που αισθάνεται απέναντι στους μαθητές της.

– Πότε ξεκίνησε η ενασχόληση σας με το θέατρο; Ποιος παράγοντας υπήρξε η αφορμή ;

Ξεκίνησε πολύ νωρίς. Ήμουν μαθήτρια ακόμη, όταν η μητέρα μου με πήρε από το χέρι και με πήγε στη σχολή της Ρούλας Πατεράκη. Τελικά με κράτησε και κάπως έτσι μου κόλλησε.

– Η μετάβαση από τον ρόλο της ηθοποιού στο ρόλο της καθηγήτριας υποκριτικής πως προέκυψε ; Ήταν μια πιο ασφαλής επιλογή βιοπορισμού;

Άρχισε το 1995. Έπαιζα πάντα στο θέατρο. Παράλληλα. Και έπεσα από νωρίς στα βαθιά. Έκανα μαθήματα θεάτρου σ’ όλες τις ηλικίες (νήπια- παιδιά- έφηβοι). Τα τμήματα αυγάτιζαν συνέχεια. Στριφογύριζα από περιοχή σε περιοχή, από σχολείο σε σχολείο ασταμάτητα. Σχεδόν αμέσως άρχισε και η συνεργασία μου με Κολλέγια της πόλης (Δελασάλ, Φρυγανιώτης). Άλλα μαθήματα και άλλες παραστάσεις εκεί. Ένιωθα σαν απόστολος. Κοινωνούσα την τέχνη του θεάτρου. Έπρεπε να είμαι κατάλληλα προετοιμασμένη για το κάθε τμήμα. Διάβαζα και διασκεύαζα ασταμάτητα. Έφτασε χρονιά που ετοίμασα 11 παραστάσεις για το τέλος της περιόδου. Παράλληλα, είχα και τις δικές μου παραστάσεις ως ηθοποιός. Αυτός ο γλυκός πανικός κράτησε 10 χρόνια.

– Μιλήστε μας για το Νεφέλες art academy.

Το 2004 ιδρύσαμε με τον Παντελή Καραγιάννη την Εταιρεία Θεάτρου ΝΕΦΕΛΕΣ. Συνηθισμένοι και οι δυο να δουλεύουμε ασταμάτητα και ακούραστα – «διάλεξε τη δουλειά που σ’ αρέσει και δεν θα δουλέψεις ποτέ στη ζωή σου» δεν είπε ένας σοφός; – απλωθήκαμε σε πολλαπλές δράσεις. Οι ΝΕΦΕΛΕΣ είναι θεατρική σκηνή και εργαστήρι θεάτρου. Κάνει θεατρικές παραγωγές για παιδιά που παιζόταν σε κεντρικά θέατρα της Θεσσαλονίκης – μέχρι και στην Αθήνα έφτασε η χάρη μας -και εδώ και τρία χρόνια μέσα σε σχολεία. Το θεατρικό εργαστήρι έχει τμήματα για όλες τις ηλικίες. Μάλλον επειδή δουλεύουμε με πάθος και οι δυο, αυγάτισαν και οι ΝΕΦΕΛΕΣ: Πήραμε για 5 χρόνια το Θέατρο Αθήναιον και δημιουργήσαμε παράρτημα του εργαστηρίου. Και ύστερα ήρθε η κρίση…Αλλά οι ΝΕΦΕΛΕΣ ανθίστανται σθεναρά!

[widget id=”text-6″]

– Σε ποιες περιπτώσεις θα αποτρέπατε κάποιον που θέλει να ακολουθήσει επαγγελματική καριέρα στον χώρο; Έχει συμβεί ποτέ ;

Έχω τεράστια ευθύνη απέναντι στους μαθητές μου. Γνωρίζω πολύ καλά ότι εγώ – και ο Παντελής- είμαι το παράδειγμα και ο «ιός» του μικροβίου γι’ αυτούς. Και ευτυχώς – ή δυστυχώς το έχουμε μεταδώσει σε πολλούς που το σπούδασαν ή το σπουδάζουν ακόμη, και ορισμένοι ασχολούνται ήδη επαγγελματικά. Οφείλω να τους δείξω και τις δύο όψεις: και το φως και το σκοτάδι. Από κει και πέρα δεν αποθαρρύνω κανέναν. Αυτό που μας νοιάζει όμως και τους δύο να μεταδώσουμε στους μαθητές μας, δεν είναι μόνο η τέχνη του θεάτρου. Είναι μια στάση ζωής. Ο Πολιτισμός πρέπει να φαίνεται σε κάθε πτυχή της συμπεριφοράς τους. Η Αισθητική που θα αναπτύξουν να τους τιμά, όχι να τους μειώνει. Η Αγάπη για τον άνθρωπο – βασική στην τέχνη μας, όπως και σε όλες τις τέχνες- να εκφράζεται ποικιλοτρόπως: Ευγένεια, συνέπεια, γενναιοδωρία, σεβασμός. Να μάθουν να προσπαθούν συνέχεια για το καλύτερο. Να δίνουν πάντα τον καλύτερο εαυτό τους. Να μην ανέχονται τη μετριότητα, ούτε από τον εαυτό τους, ούτε από τους άλλους. Όποιος λοιπόν δεν μπορεί να ανταποκριθεί σ’ αυτά, συνήθως αποχωρεί μόνος του.

– Ο χώρος του θεάματος είναι ευρέως γνωστό ότι έχει πολλές άσχημες όψεις. Έχετε έρθει αντιμέτωπη με κάποια εξ αυτών;

Ακριβώς επειδή αγαπώ τους ανθρώπους, κατανοώ τις αδυναμίες και τις ανασφάλειες. Αντιλαμβάνομαι λοιπόν πότε κάποιος συμπεριφέρεται μ’ έναν σπασμωδικό τρόπο, ορμώμενος από τις ανασφάλειές του και πότε όχι. Κακίες όμως και μετριότητες δεν ανέχομαι. Ούτε τεμπελιά. Ούτε «δηθενιές». Ούτε έλλειψη σεβασμού. Γιατί αυτά είναι έλλειψη Παιδείας και Πολιτισμού. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αποχωρώ.Τώρα, πώς συνέβη να υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων στο χώρο του θεάματος και η τέχνη τους να μην τους βελτίωσε, είναι άξιον απορίας. Μάλλον η τέχνη τους δεν τους ακούμπησε καθόλου! Εν κατακλείδι, οι άνθρωποι φτιάχνουν το περιβάλλον και απ’ αυτούς εξαρτάται.

– Κατά την μακρόχρονη παρουσία σας στο θέατρο έχετε αναλάβει σχεδόν όλα τα πόστα ώστε να παρουσιαστεί μια παράσταση. Από ηθοποιός και σκηνοθέτης έως θεατρικός παραγωγός και καθηγήτρια. Αν θα μπορούσατε να επιλέξετε έναν μόνο ρόλο ποιος θα ήταν αυτός;

Δεν γίνεται να διαλέξω. Κάποιες χρονιές ίσως να διαχωρίζονται οι ενασχολήσεις. Αλλά πάντα βλέπω σφαιρικά το θέατρο.

– Υπάρχει η πεποίθηση ότι σε πολλές περιπτώσεις η προσωπική προσπάθεια και η θέληση μπορεί να καλύψει την έλλειψη ταλέντου. Συμφωνείτε;

Την παντελή έλλειψη ταλέντου, όχι, δεν την καλύπτει η πολλή προσπάθεια. Το ταλέντο δεν το βλέπω σαν θείο δώρο. Το βλέπω σαν γόνιμο έδαφος. Αν δεν το σπείρεις, δεν το καλλιεργήσεις, θα παραμείνει ένα «εν δυνάμει» γόνιμο έδαφος. Μόνο αυτό. Αρκεί; Όχι.

– Πιστευτέ πως η φοίτηση σε μια δραματική σχολή κρίνεται επιτακτική ώστε να έχει κάποιος την δυνατότητα να σταθεί άρτια στην σκηνή ;

Είναι αμέτρητα τα παραδείγματα λαμπρών ηθοποιών που δεν πήγαν σε σχολή. Όπως και είναι πολλά τα παραδείγματα αποφοίτων ηθοποιών από σχολές, που αναρωτιέσαι αν απλά αγόρασαν το πτυχίο. Εδώ πιστεύω ότι μετρούν οι απαιτήσεις που έχει ο καθένας από τον εαυτό του. Αν έχει σκοπό να το ακολουθήσει επαγγελματικά, έχει να μάθει πολλά και ες αεί. Και να έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του. Και να μην επαναπαύεται σε μετριότητες. Μ’ άλλα λόγια, το παρατηρώ αυτό εδώ και πολλά χρόνια, έχουμε μια αντίληψη του επαγγέλματός μας – όποιο επάγγελμα κι αν κάνουμε- σαν να είμαστε ακόμα μαθητές στο σχολείο. Στο επάγγελμα δεν είναι έτσι. Εκεί βάζεις την υπογραφή σου. Θέλεις να υπογράψεις κάτι μέτριο; Υπόγραψε το. Αυτό είσαι. Μην γκρινιάζεις μετά όμως αν δεν έχεις δουλειά.