Δε ξέρω πόσο απέχει ο καθένας μας από το κόνσεπτ της μανιοκατάθλιψης, του διπολικού συνδρόμου ή της απόπειρας αυτοκτονίας. Ελπίζω να είναι πολλά τα χιλιόμετρα. Ωστόσο, κάποια άλλη, μια Κατερίνα, -που έκανε παιδί,πάλεψε και πήρε πολλά χάπια και ξύλο και δυστυχία- αυτή η Κατερίνα λύγισε. Παρ’ όλα αυτά, έρχεται κάθε τόσο, ανεβαίνει δειλά-δειλά στη σκηνή και μας θυμίζει πόσο δύσκολο είναι να ζει κανείς με φαντάσματα. Η ιέρεια πίσω της, η κ. Λένα Παπαληγούρα, της δίνει σάρκα και οστά και τη βοηθάει να πει την ιστορία της. Πρωτίστως όμως, τη βοηθάει να μετουσιώσει την αγάπη της σε λέξεις και πράξεις. Είναι η Κατερίνα και έχει μόλις αυτοκτονήσει.
Λίγο πριν λοιπόν ανέβει στη σκηνή και γίνει ένα με το μυθιστορηματικό χαρακτήρα-μητέρα του Αύγουστου Κορτώ, η κ. Παπαληγούρα μας μιλάει για την Κατερίνα, το έργο που ανέβηκε και ξανανέβηκε σε θέατρα και σκόρπισε τη συγκίνηση, μιλώντας θαρρετά για την ομοφυλοφιλία, την αυτοκτονία αλλά και το διπολικό σύνδρομο. Ανεξήγητο; Όπως αναφέρει και η ίδια, το κλειδί πίσω από την επιτυχία τους, είναι μάλλον “η απλότητα“.
Φωτογραφία / Αγάπη Μπουζάνη
–Η “Κατερίνα”, βασισμένη στο “Βιβλίο της Κατερίνας” του Αύγουστου Κορτώ, ανεβαίνει για τέταρτη χρονιά με επιτυχία. Αν και πρόκειται για βαρύ έργο, που άπτεται δύσκολων θεμάτων, ο κόσμος το αγκάλιασε. Πώς το εξηγείτε;
“Νομίζω ότι έχει να κάνει με ένα συνδυασμό πραγμάτων. Είναι πολύ συγκινητικό που ο κόσμος το έχει αγκαλιάσει, άλλωστε για εμάς αυτή η παράσταση ήταν ένα πολύ προσωπικό στοίχημα. Το ξεκινήσαμε low budget, μόνοι μας, κάνοντας κάτι που μας άρεζε για 10 παραστάσεις. Και τελικά, συνεχίστηκε για 4 χρόνια. Είναι λοιπόν, πιστεύω, σύνθετο το θέμα, γιατί ακουμπάει τόσο κόσμο και καταφέρνει να επικοινωνήσει μαζί του. Αρχικά, είναι το θέμα το έργου– ένα θέμα ταμπού- που παρ’όλα αυτά πολλοί άνθρωποι βασανίζονται από ανάλογες ιστορίες και αισθάνονται ότι επικοινωνούνται οι ιστορίες τους μέσα από την παράσταση. Από την άλλη, είναι ο τρόπος που το διαχειρίζεται ο ίδιος ο Αύγουστος, δηλαδή η γενναιότητά του να διηγηθεί μια πραγματική ιστορία, σε συνδυασμό με το πικρό του χιούμορ τον αυτοσαρκασμό του και κάποια άλλα σκοτεινά στοιχεία. Ίσως βέβαια να είναι και το γεγονός ότι μ’ έναν περίεργο τρόπο αισθάνεται κανείς λυτρωμένος στο τέλος της παράστασης– είναι σαν να σε βγάζει από ένα μεγάλο σκοτάδι, σε ένα περίεργο φως-, αλλά και το ότι όλοι μας δουλέψαμε πολύ προσωπικά, υπήρχε μια κοινή επιθυμία να ακουστεί δυνατά η ιστορία της Κατερίνας-ξέρεις, την αγαπήσαμε όλοι πολύ. Το ίδιο ισχύει και για τον Γιώργο Νανούρη, που σκηνοθετεί και διασκεύασε το έργο με την ιδιαίτερη ματιά που έχει. Επομένως, η απλότητα και η ουσία της παράστασης είναι αυτά που αγγίζουν τον κόσμο. Σε μια εποχή που η ζωή δεν επιτρέπει σε πολλά πράγματα να μας αγγίξουν,το να πηγαίνεις σε μια παράσταση που νιώθεις ότι κάτι συμβαίνει και σε μετακινεί, αυτό πιστεύω είναι ένα ζητούμενο.”
[widget id=”text-6″]
–Η “Κατερίνα” που ενσαρκώνετε, έχει στοιχεία της Λένας;
“Φυσικά και έχει, όπως έχει κάθε ρόλος. Δε μπορείς να αποποιηθείς τον εαυτό σου, όταν καλείσαι να ερμηνεύσεις έναν ρόλο. Από τον εαυτό σου αντλείς. Βέβαια, προηγήθηκε αρκετή έρευνα για να μπορέσω να προσεγγίσω τα θέματα για τα οποία μιλάει η Κατερίνα, διότι εγώ δεν τα γνώριζα.”
–Στη διπολική διαταραχή αναφέρεστε;
“Ναι, αλλά όχι μόνο, υπήρχε επίσης και η μητρότητα. Και αυτή είναι εξίσου δύσκολη. Αλλά για να απαντήσω στην ερώτησή σου, προκειμένου να μπορέσω να κατανοήσω τα σκοτάδια της Κατερίνας, χρησιμοποίησα δικά μου -τελείως διαφορετικά βέβαια- (σκοτάδια). Αυτό σε συνδυασμό με την έρευνα, την προσπάθεια να μπω σε αυτήν, τη φαντασία μου αλλά και προσωπικά μου βιώματα κλείδωσαν και έγιναν ένα περίεργο μείγμα.”
–Δεδομένου ότι η φωτογραφία σας χρησιμοποιήθηκε για το εξώφυλλο του αντίστοιχου βιβλίου, αλλά και λόγω της τέταρτης συνεχής χρονιάς που πραγματοποιήθηκε η παράσταση, τη φοβηθήκατε την ταύτιση με το συγκεκριμένο ρόλο;
“Για μένα νομίζω πως είναι ένας μεγάλος σταθμός αυτή η παράσταση και ένα μεγάλο δώρο. Μόνο καλά μου έχει δώσει και την ευγνωμονώ. Ίσως για κάποιους να έχει συμβεί ταύτιση, αλλά αυτά είναι από τα ωραία στη δουλειά μας, και μετά συνήθως ακολουθούν και άλλα, ωραία πράγματα, που σε κάνουν να μετακινηθείς, να αλλάξεις και να ταυτιστείς με κάτι διαφορετικό. Οπότε, μόνο ως καλό μπορώ να το πάρω. Επιπλέον, παίζουμε μεν τέσσερα χρόνια, ωστόσο επειδή όλους μας απασχολεί να παραμένει ζωντανό όλο αυτό και να μη χάνει τους χυμούς του, δεν παίζουμε σερί. Κάνουμε και άλλα πράγματα παράλληλα. Οπότε, αυτά τροφοδοτούν την Κατερίνα, την αλλάζουν.”
–Πρόκειται για δραματοποιημένο μονόλογο; Πώς σας φαινόταν γενικότερα η ιδέα ότι θα βρίσκεστε ουσιαστικά μόνη στη σκηνή για 70 λεπτά;
“(γελάει). Έτσι όπως το θέτεις ακούγεται τρομακτικό. Επειδή έχω ως όχημα το κείμενο και επειδή ακριβώς δουλέψαμε όλοι μαζί, δεν αισθάνομαι μόνη.”
–Απλώς είναι διαφορετικό να δουλεύεις με ένα θίασο δέκα ατόμων, και άλλο να σηκώνεις το βάρος της παράστασης πάνω σου.
“Ναι, είναι σίγουρα βάρος. Από την άλλη είναι και όμορφο, ωραίο βάρος. Δεν είναι κάτι εύκολο, αλλά είναι σαν να βουτάς στη θάλασσα η παράσταση. Είτε μόνος, είτε με άλλους, εσύ κολυμπάς.”
Φωτογραφία / Αγάπη Μπουζάνη
–Επιβεβαιώνεται, θεωρείτε, σε αυτή την παράσταση, η ιδέα ότι ένας καλός ηθοποιός μπορεί να στηρίξει ένα έργο χωρίς πολλά- πολλά (ιδιαίτερα σκηνικά, δεύτερους ρόλους κλπ);
“Εγώ ξεκίνησα να κάνω θέατρο αγαπώντας τις παραστάσεις που μιλάνε για την ουσία του κειμένου και απευθύνονται στις ψυχές των ανθρώπων. Αυτό είναι ωραίο, όταν συμβαίνει και σε μια μεγάλη παραγωγή. Για μένα όμως άλλο είναι το πρώτιστο. Η ψυχή μας. Αυτό δεν έχει να κάνει με την παραγωγή. Αυτό είναι θέατρο. Τώρα, ένα από τα πράγματα που συγκινούν τον κόσμο στην παράσταση, είναι η απλότητά της. Γιατί η απλότητα σε κάνει να μπορείς να εστιάσεις και στην ουσία.”
–Λέτε ότι “η Κατερίνα ήξερε ν’αγαπιέται και ν’αγαπάει, είναι ένα ταλέντο αυτό και αυτή η γυναίκα το είχε.” Γιατί; Όλοι μας δε ξέρουμε ν’ αγαπάμε;
” Δεν είμαι σίγουρη. Πιστεύω ότι απαιτεί συναισθηματική νοημοσύνη και ψυχικό άνοιγμα για να μπορείς να αγαπάς, και δε ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο στις μέρες μας. Δυστυχώς, οι άνθρωποι κλείνονται και ενδεχομένως να μπερδεύουμε πλέον την έννοια της αγάπης με άλλα πράγματα, το δέσιμο, το νοιάξιμο, την εξάρτηση. Αυτή η γυναίκα ήξερε να βγαίνει από τον εαυτό της για τον άλλο. Ήξερε να βάζει τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα, παρόλο που έπασχε από αυτή την ασθένεια. Εμένα με συγκινεί πάρα πολύ αυτό. Είναι ταλέντο.”
–Τα τελευταία χρόνια σας βλέπουμε κατά βάση στο θέατρο (ενδεικτικά: Μικρός Πρίγκιπας, Κατερίνα, Ιφιγένεια εν Αυλίδι). Το προτιμάτε από τα άλλα δύο μέσα (κινηματογράφο, τηλεόραση);
“Όλα τα μέσα έχουν την γοητεία τους και ταυτόχρονα με όλα τα μέσα μπορείς να κάνεις όμορφα κι άσχημα πράγματα. Το προτιμώ για τη ζωντάνια του, ωστόσο και το γύρισμα έχει άλλες αρετές. Απλώς όταν δουλεύεις στο θέατρο, πρέπει να αφοσιώνεσαι σε αυτό και συνήθως είναι δύσκολο να κάνεις άλλα πράγματα ταυτόχρονα. Έχει ,βλέπεις, αυτή την ζωντανή ανταλλαγή ενέργειας με το κοινό που είναι αναντικατάστατη.”
Φωτογραφία / Αγάπη Μπουζάνη
Info: Η "Κατερίνα" θα παίζεται στο θέατρο Εγνατία, το Σαββατοκύριακο 23-24 Σεπτεμβρίου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ
–Το καλοκαίρι υποδυθήκατε στην “Ιφιγένεια εν Αυλίδι” με μεγάλη επιτυχία τόσο την Ιφιγένεια, όσο και τον γέροντα. Σας δυσκόλεψε αυτή η εναλλαγή;
“Με δυσκόλεψε μεν, αλλά η συγκεκριμένη παράσταση είχε ως σκοπό μέσα από την εναλλαγή ρόλων να επικοινωνήσει την ιστορία. Οπότε ήταν σαν να χρησιμοποιούσαμε το σώμα, τη φωνή, την κίνηση, την ύπαρξή μας ολόκληρη για να μεταμορφωθούμε σε όλα αυτά τα πρόσωπα. Και έχοντας ως αφετηρία ένα φοβερό κείμενο που μας υπερβαίνει, ξεκινήσαμε με τα ερωτήματα που τίθενται. Ήταν μια φοβερή πρόκληση και παράλληλα, ένα παιχνίδι. Και- ίσως να ακουστεί περίεργο- αλλά κάνοντας δύο πράγματα, μπήκαμε βαθύτερα στην ιστορία, καθώς έπαψε να μας ενδιαφέρει η ερμηνεία, αλλά όλη η παράσταση.”
–Τα σχέδιά σας για τη χειμερινή σεζόν;
“Θα κάνουμε το “Μικρό Πρίγκιπα” για δέκα μέρες στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αλλά και στο Μέγαρο Θεσσαλονίκης, λόγω της περσινής επιτυχίας του και μετά θα είμαι στο “Γάμο της Μαρίας Μπράουν” από το Γιώργο Σκεύα στο θέατρο της οδού Κυκλάδων, το Νοέμβριο. Από τη νέα χρονιά θα συμμετέχω στον “Ηλίθιο” με τον Πέτρο Φιλιππίδη, τον Γιάννη Στάνκογλου και τη Μαρία Κίτσου.”
