Μην κρίνεις για να μην κριθείς.
Σίγουρα όλοι έχουμε ακούσει τη γνωστή ρήση πάρα πολλές φορές στη ζωή μας. Λέγεται μάλιστα πως είναι θεϊκή “εντολή” επομένως αυτό της δίνει μεγαλύτερη ισχύ. Ποιος δεν θα ήθελε εξάλλου να υπακούει σε αυτή ώστε να μην υπάρχουν διχόνοιες, προβλήματα και εξάρσεις, ομαλή διαβίωση και συμβίωση. Βέβαια αν θεωρήσουμε ως βάση τη θεία προέλευση της τότε πολύ αμφιβάλλω πως αυτό δεν γίνεται καθαρά για εγωκεντρικούς και εγωιστικούς σκοπούς(εξάλλου ο παράδεισος περιμένει). Όμως το θέμα είναι πως αυτή η ρήση έχει υιοθετηθεί, αναπαραχθεί και προφανώς έχει μεταβληθεί σε ΚΡΙΝΕ για να μην κριθείς.
Στις μέρες μας δεν μιλάμε για εποικοδομητική κριτική αλλά για αντιζηλία, για μια καθαρά στοχευμένη αρνητική κριτική. Δεν επιδιώκουμε δηλαδή εκφράζοντας την άποψη μας να κάνουμε το άτομο καλύτερο. Αντιθέτως προσπαθούμε με κάθε τρόπο να το μειώσουμε αξιολογώντας το με καθαρά υποκειμενικά κριτήρια, ξεχνώντας μάλιστα πως η άποψη είναι για να εκφράζεται και όχι για να εδραιώνεται. Δημιουργούμε θεωρίες και
κάνουμε υποθέσεις για το άτομο που έχουμε απέναντι μας χωρίς να έχουμε τις απαραίτητες πληροφορίες. Αγνοούμε πως ο ευδιάθετος περαστικός ζει στα όρια της φτώχειας, πως η προκλητικά ντυμένη γυναίκα εκπέμπει σεβασμό, πως ο άντρας που μόλις έκλαψε έχασε ένα οικογενειακό του μέλος και η λεκτική κακοποίηση πονάει περισσότερο από τη σωματική βία.
Τι γίνεται λοιπόν όταν η απλή άποψη μετατρέπεται σε αβάσιμο κριτήριο διαφοροποίησης ,γίνεται άκριτα αποδεκτή και αναπαράγεται;
Εμείς είμαστε εκεί για να νίψουμε τα χέρια μας.
Καθώς προφανώς και δεν ευθύνεσαι εσύ για την αυτοκτονία του ανθρώπου που κορόιδευες σε όλη την παιδική του ηλικία ως ομοφυλόφιλο, για την ανορεκτική κοπέλα που εξευτέλιζες με κάθε τρόπο και για την κοινωνική αποξένωση ενός δυσλεκτικού παιδιού.
Έρχεται η στιγμή που ο διακόπτης της αυτοπεποίθησης τους κλείνει και ανοίγει αυτός της αβεβαιότητας. Μιας αβεβαιότητας αμφιβόλου έγκυρης πηγής. Δεν θα έπρεπε όμως να επιτρέπεται να βάζεις τους άλλους σε δύσκολες καταστάσεις, να τους φέρνεις αντιμέτωπους με τη χειρότερη μορφή του εαυτού τους και ταυτόχρονα να έχεις την απαίτηση να μην λυγίσουν μπροστά στο αιχμηρό μαχαίρι των λέξεων. Η δύναμη των λέξεων είναι πολύ πιο δυνατή από αυτή των πράξεων. Απογοητεύεσαι περισσότερο όταν μια υπόσχεση δεν πραγματοποιείται, πονάς όταν σε ταπεινώνουν και λυγίζεις ευκολότερα όταν σε υποβιβάζουν. Δεν μπορείς λοιπόν να απαιτείς από κανέναν να παραμείνει δυνατός αλλά αντιθέτως οφείλεις να απαιτήσεις από τον ίδιο σου τον εαυτό να σταθεί ακέραιος.
Η υποκειμενικότητα είναι για να εκφράζεται και να μην επισκιάζεται. Δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια με βάση τα οποία μπορείς να κρίνεις κάποιον εστιάζοντας στην εξωτερική του εμφάνιση, στις προτιμήσεις του ( πολιτικές, σεξουαλικές, θρησκευτικές) και τις πεποιθήσεις του. Δεν χρειάζονται όλα αυτά για να χαρακτηρισθεί κάποιος άνθρωπος. Εμείς όμως τα δημιουργήσαμε, τα υιοθετήσαμε και τώρα μας καταστρέφουν.
Γιατί αν όλα αυτά δεν είναι το κυρίαρχο κριτήριο τότε ποιο θα είναι; Βασικά τι νόημα έχει να κερδίσεις τον χαρακτηρισμό του πνευματικά και στοχαστικά αυτόνομου ατόμου αν μπορείς να θεωρείς όμορφος, πλούσιος, έξυπνος , ΑΠΟΔΕΚΤΟΣ!
Μετατρέπεις σε ανθρωπάκι μια οντότητα με μόνο στόχο τη δική σου αποδοχή.
Δεν είναι αίνιγμα η γλώσσα για να τη λύσεις.
Αντιθέτως χρειάζεται να τη δέσεις τόσο σφιχτά ώστε να πονέσεις πριν πονέσεις του άλλους.
