Δεύτερη μέρα του Πάσχα σήμερα, άρα και νωπές οι μνήμες του. Άσχετα με το ποιά είναι η σχέση μας με τη θρησκεία, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα θα έρθεις αναπόφευκτα σε επαφή με τα χριστιανικά έθιμα της πασχαλινής περιόδου. Ίσως να ανήκεις στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου και να περιοριστείς στα τυπικά, δηλαδή 10 λεπτά στην εκκλησία για τα “Χριστός Ανέστη” και στο σούβλισμα του οβελία την Κυριακή του Πάσχα (στο δεύτερο μάλλον με περισσότερο ζήλο). Πέρα όμως από τα έθιμα και τα τυπικά, μέσα στην όλη βαβούρα μπορεί το αυτί σου να “αρπάξει” και ορισμένες επίκαιρες έννοιες. Πάθη, μαρτύριο, Γολγοθάς, ανάσταση. Διάσπαρτες λέξεις που σου λένε πολλά και.. τίποτα. Λέξεις που εκτός απο τη θρησκευτική τους σημασία παρουσιάζουν και μία ακόμη, λίγο πιο ρεαλιστική, πιο γήινη, που δεν έχει σχέση με κανένα θεό, παρά μόνο με τον ίδιο τον άνθρωπο και την πραγματικότητα που βιώνει.

Τα πάθη λοιπόν, δεν είναι απλώς μια μακρινή ανάμνηση που χρονολογείται στα 33μ.Χ. Είναι η καθημερινότητα χιλιάδων ανθρώπων στα παγωμένα νερά της Μεσογείου. Το δικαίωμα στο όνειρο για ορισμένους ανθρώπους προϋποθέτει την υπέρβαση ενός “θανατηφόρου εμποδίου”, την Μεσόγειο θάλασσα. Είναι χαρακτηριστικό ότι απο το 1988 μέχρι σήμερα (από τότε δηλαδή που ξεκίνησαν να εντείνονται οι επεμβάσεις των “ειρηνευτών” στην Μ. Ανατολή) τα νερά της Μεσογείου έχουν αποτελέσει το “κοιμητήριο” για περισσότερους απο 21.000 πρόσφυγες. Σήμερα η κατάσταση έχει οξυνθεί ακόμα περισσότερο, αφου στο Αιγαίο ξεβράζονται καθημερινά καινούρια θύματα, ανάμεσα στα οποία και εκατοντάδες βρέφη και νήπια.

Το μαρτύριο, είναι μια λέξη που θα ταίριαζε “γάντι” στα δεινά που βιώνει ο λαός της Παλαιστίνης. Αυτό όμως το μαρτύριο δεν διήρκησε μερικές μέρες. Την ώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις τα μέτρα καταστολής απο την πλευρά των Ισραηλινών κλιμακώνονται. Η βαρβαρότητα, οι καθημερινές εν ψυχρώ δολοφονίες, οι κατεδαφίσεις ολόκληρων συνοικισμών, οι σοβαροι τραυματισμοί και οι φυλακίσεις Παλαιστινίων δεν είναι κάποιο σενάριο επιστημονικής φαντασίας που μόλις επινόησα, είναι η κυνική πραγματικότητα με την οποία μάχεται καθημερινά Παλαιστινιακός λαός.

Γολγοθάς. Αλήθεια πώς αλλιώς θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει μία τυπική μέρα της εβδομάδας για τον λαό της Συρίας; Αν απλώς αναλογιστούμε ότι οι αρχές δεν βρίσκονται καν σε θέση να υπολογίσουν τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, αν μόνο σκεφτούμε ότι μέσα στο 2016 έχουν χαθεί χιλιάδες γυναικόπαιδα, τότε η λέξη “Γολγοθάς” είναι μία από αυτές που μπορούν να περιγράψουν την κατάσταση του συριακού λαού. Μόνο που ο δικός τους “Γολγοθάς” δε θα οδηγήσει σε κάποια “συγχώρεση του γένους των ανθρώπων”, ούτε έχει κανενός είδους βαρύγδουπο ηθικό, θρησκευτικό ή ανθρωπιστικό αντίκρισμα, ούτε αποτελεί κάποια υπέρτατη θυσία που θα “γεννήσει” το καλό. Οι άνθρωποι αυτοί είναι μόνο οι “παράπλευρες απώλειες” του καπιταλιστικού ανταγώνισμού στην περιοχή, με στόχο τα κοιτάσματα πετρελαίου (περισσότερα αργύρια, περισσότερα θύματα).

Οι συσχετισμοί που θα μπορούσαν να γίνουν μεταξύ των εννοιών που αναφέρθηκαν και της σύγχρονης πραγματικότητας είναι αναρίθμητοι. Μέσα σε αυτους θα χωρούσε και η Ελλάδα των 3 μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων, του ασφαλιστικού και του φορολογικού. Ο ελληνικός λαός αντιμάχεται τους δικούς του “σταυρωτές”.
Το ζητούμενο ωστόσο, τόσο για τον ελληνικό λαό όσο και για τους υπόλοιπους λαούς που υποφέρουν, είναι το πότε επιτέλους θα έρθει η… Ανάσταση!