Πηγή Φωτογραφίας

Κάποιες φορές, με πιάνω να σκέφτομαι ότι ίσως θα ήταν καλύτερο να αρχίσω να κρατάω ημερολόγιο. Όχι ότι υπάρχει στη μέση καμία κρίση άκριτου ρομαντισμού, όχι. Απλώς σκέφτομαι ότι θα ήταν φρόνιμο να σημειώνω πλην των νέων εμπειριών, ταξιδιών κλπ της χρονιάς, και τα τρομοκρατικά χτυπήματα της Ευρώπης.  Για να είμαι σίγουρη ότι δεν ξεχνάω κανέναν. Καμία.

Άλλωστε -παραδέξου το και εσύ- πλέον πάσχεις από εκείνη τη φοβία ότι θα ανοίξεις το διαδίκτυο και θα φας μια σφαλιάρα από νεκρούς σε κεντρικούς δρόμους ευρωπαϊκών πόλεων, παραζαλισμένα βανάκια και εκρήξεις και hashtags που δηλώνουν αλληλεγγύη, μια αλληλεγγύη που ξεφουσκώνει όμως στο πέρας της εβδομάδας. Η δε θλίψη των οικογενειών των θυμάτων δεν ξεφουσκώνει το ίδιο εύκολα όμως.

Και έτσι, έκατσα να υπολογίσω πόσες φορές χρειάστηκε να ανοιγοκλείσω την τηλεόραση νευρικά, μη όντας σίγουρη αν ήθελα να εκτεθώ σε όλο αυτό το μακελειό. Το αποτέλεσμα:

• Ισπανία, Βαρκελώνη. Την Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017 η ιλιγγιώδης ταχύτητα ενός βαν στέρησε τη ζωή σε 13 ανθρώπους, ενώ 80 τραυματίστηκαν εκ των οποίων οι 15 αρκετά σοβαρά.
• Αγγλία, Μάντσεστερ. Τη Δευτέρα 23 Μαΐου 2017  η έκρηξη στη συναυλία της Αριάνα Γκράντε σκόρπισε το θάνατο σε 19 άτομα- κατά βάση παιδιά-, οι δε τραυματίες ανέρχονταν στους 50 με 60.
• Τουρκία, Κωνσταντινούπολη. Την Πρωτοχρονιά του 2017, το club Rheina «έθαψε» 39 ανθρώπους μέσω πυροβολισμών που έπεσαν, ενώ «τραυμάτισε» άλλους 69.
• Γαλλία, η επίθεση που έμεινε γνωστή ως «Μπατακλάν» ή «11η Σεπτεμβρίου της Ευρώπης». 130 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ το χτύπημα ήταν έτσι σχεδιασμένο ώστε να υπάρχουν επτά διαδοχικές επιθέσεις μέσα στο πέρας του μισάωρου. (Εκρήξεις έξω από το Στάδιο «Stade de France», από το Μπατακλάν αλλά και σε αίθριους χώρους.)

Δεν τα συμπεριέλαβα όλα. Είναι τραγικά ελλιπής η καταγραφή που παρατίθεται εδώ, αν αναλογιστεί κανείς ότι χώρες όπως η Τουρκία αιματοκυλίστηκαν πολλάκις, καθιστώντας το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης καθαρό ναρκοπέδιο. Αλλά και από την άλλη, η λίστα τρομοκρατικών επιθέσεων θα ήταν απόλυτα ολοκληρωμένη, μόνο όταν συμπεριελάμβανε τις χιλιάδες θυμάτων που πέφτουν καθημερινά στη Συρία, εκεί που οι Τζιχαντιστές, κρατούν αιχμάλωτους από 10.000 έως 25.000 ανθρώπους, ενώ ο τελευταίος αεροπορικός βομβαρδισμός τη Δευτέρα 14/08 στη Ράκα, κόστισε τη ζωή σε 59 ανθρώπους, εκ των οποίων 21 παιδιά.

Αλλά για τέτοια περιστατικά, πρέπει να ψάξεις βαθιά μέσα στο διαδίκτυο, αυτά δεν είναι θέματα για πρωτοσέλιδο. Γιατί; αναρωτήθηκες ποτέ;

Κλείνω με τον πολυαγαπημένο και κυρίως εύστοχο Μίσσιο:

«Σκεφτείτε, κύριε, αν μπορούσαμε να ξέρουμε την ατομική ιστορία, τα ονόματα, το χαμόγελο, τα όνειρα, τις αγάπες, τις επιθυμίες και τις δημιουργικές ικανότητες των εκατομμυρίων νεκρών των πολέμων, αν τους γνωρίζαμε σαν τ’ αδέρφια μας, σαν τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί και ονειρευτήκαμε μαζί, τι διάσταση θα είχε για μας η ανθρώπινη ιστορία (…)»

Και αντ’ αυτού, εσύ σκέφτεσαι τουρίστες με πέδιλα που δε γνώριζες καν ή έγχρωμα παιδιά που παίζουν με βρώμικο νερό, ως θύματα. Αλλά είναι όλοι τους σαν εσένα, με όνειρα, επιθυμίες, αγαπημένα τραγούδια και φαγητά και πάνω απ’ όλα είναι μοναδικές οντότητες. Δεν είναι αριθμοί. Δεν είναι 15 νεκροί. Είναι η Mary, o Jack και o Mohammed.

Αλλά τώρα τι σημασία έχει; Αυτοί έχουν πλέον θυσιαστεί.

Μπορείς να παίξεις με το κινητό σου ανενόχλητος.