Πηγή φωτογραφίας: widewalls.ch

Το graffiti είναι η τέχνη της ζωγραφικής σε τοίχο. Οι ισορροπίες μεταξύ της τέχνης και του βανδαλισμού είναι λεπτές αλλά καθαρές για όσους αγαπάνε πραγματικά το graffiti. Μπορείς να ξεχωρίσεις πότε μια μουτζούρα στον τοίχο καταστρέφει την περιουσία κάποιου ανθρώπου ή ένα δημόσιο κτήριο. Μπορείς να ξεχωρίσεις πότε ένας τοίχος στο κέντρο μιας πόλης που ήταν λερωμένος από τον χρόνο και το καυσαέριο παίρνει και πάλι ζωή μέσα από το «κομμάτι» ενός καλλιτέχνη. Το γκράφιτι δίνει χρώμα στην πόλη, δίνει ζωή στους τοίχους, μαρτυράει μια ιστορία.

Το graffiti ξεκινάει από την Αμερική, περίπου το 1960. Μια πρώτη μορφή ήταν τα tags. Όταν ένας καλλιτέχνης άφηνε το όνομα του σε έναν τοίχο, σε ένα βαγόνι ή στο κάθισμα ενός λεωφορείου. Γνωστός για τα tags του γίνεται ένας ελληνοαμερικάνος, ο Δημήτρης, ή αλλιώς takis 183. Το όνομα του και ο αριθμός του δρόμου όπου έμενε γίνεται το στίγμα του. Κάτι που έκανε γιατί ένιωθε ότι «πρέπει να το κάνει», όπως γράφει και σε ένα άρθρο της εφημερίδας New York Times το 1971. Ένα άρθρο που έκανε γνωστό τον TAKI 183 και την υπογραφή που άφηνε στους δρόμους της πόλης.

Τα letters γρήγορα ακολούθησαν τα tags. Ο PHASE 2 είναι ίσως από τους πρώτους καλλιτέχνες του graffiti που φέρνει τα bubble letters. Τα γράμματα που μοιάζουν με φούσκες. Ένας άλλος νέος, την ίδια χρονική περίοδο ο Zephyr φέρνει ένα άλλο στυλ, πιο «άγριο», το wild style στα γράμματα. Αυτά είναι πιο αιχμηρά, ίσως περισσότερο ασύμμετρα. Αρχικά οι καλλιτέχνες έβαφαν υπόγειους σιδηρόδρομους και βαγόνια, ίσως για να κινούνται τα σχέδια τους μέσα στην πόλη. Γύρω στο 1980 τα μέτρα προστασίας στους σταθμούς γίνονται πιο αυστηρά, κάποια κομμάτια σβήνονται και κάποια βαγόνια αντικαθιστώνται. Έτσι όσοι βάφουν εξερευνούν νέα σημεία μέσα στην πόλη, τοίχους, ταράτσες, παλιά κτήρια.

Πηγή φωτογραφίας: artofthetitle.com

Πολλοί καλλιτέχνες ξεκινάνε από το graffiti και εν τέλη τα έργα τους καταλήγουν σε εκθέσεις με μεγάλη επιτυχία. Ο Blade, για παράδειγμα, είχε βάψει περίπου 5000 βαγόνια, παρόλα αυτά εξέθεσε τα έργα του- και την ταυτότητά του. Η φωτορεπόρτερ Martha Cooper που ζει στην Νέα Υόρκη, φαίνεται να ενδιαφέρεται για τις ζωγραφιές στους τοίχους που συναντά στη γειτονιά της. Γνωρίζει τον Dondi, γνωστό για το graffiti του, ο οποίος την αφήνει να τον ακολουθήσει και να φωτογραφίσει τα έργα του. Μέσα από αυτή την εμπειρία η Martha Cooper εντυπωσιάζεται με τα έργα στα βαγόνια του υπόγειου σιδηρόδρομου singlewoman και ξεκινάει την φωτογράφισή τους και τη συλλογή τους. Έτσι καταφέρνει να κρατήσει “ζωντανά” εξαιρετικά κομμάτια. Γνωστοί καλλιτέχνες της εποχής, κομμάτια των οποίων έχουν φωτογραφηθεί, είναι επίσης ο Lee, ο Seen και η Lady Pink, από τις πρώτες γυναίκες που έβαψαν τους δρόμους της Νέας Υόρκης.

Πηγή φωτογραφίας: widewalls.ch

Το graffiti θα ταξιδέψει στην Ευρώπη και θα εξελιχθεί. Μπαίνουν δίπλα στα γράμματα χαρακτήρες από κόμικς, σχέδια, προσωπογραφίες. Αργότερα δημιουργείται και η τέχνη του stencil. Το Graffiti περνάει από διάφορες φάσεις, κρύβει πολιτικά μηνύματα, σάτιρα, έχει εκπρόσωπους με δικό τους μοναδικό στυλ. Γίνεται παράνομο, το κυνηγάνε. Αργότερα δημιουργούνται σημεία στα οποία μπορείς να βάψεις νόμιμα, δημιουργούνται hall of fames όπου μπορείς να βάψεις μόνο αν είσαι πραγματικά καλός. Το Graffiti είναι μια μορφή έκφρασης και αδιαμφισβήτητα μια μορφή τέχνης από την οποία έχουν προκύψει πολύ όμορφα έργα.