Η συνθηκολόγηση του ηττημένου…(Μέρος Β)
Στις 24 Μαρτίου συνέγραψα το πρώτο μέρος του παρόντος άρθρου. Ήταν τότε όταν στα συστημικά ΜΜΕ μονοπωλούνταν το ενδιαφέρον του τηλεθεατή με την πορεία της Β’ Αξιολόγησης. Δύο μήνες μετά τη συγγραφή του άρθρου κλείνει η πολυπόθητη αξιολόγηση μετά από μια 12ωρη μαραθώνια διαπραγμάτευση (σας θυμίζει κάτι;) και αναμένουμε ακόμη την πολυπόθητη εκτόξευση της οικονομίας κατά Γιώργο Κατρούγκαλο.
Τώρα, 5 μήνες μετά από το λευκό καπνό στο Hilton, κληρονομήσαμε επιπλέον 3,8 δις μέτρα μέχρι το 2020 και 18% περικοπές στις συντάξεις, κύριες και επικουρικές για τη διετία 2019-2020. Έτσι, όποιος πήρε την Καθημερινή πριν δυο μέρες, δεν παραξενεύτηκε από το εξώφυλλο που έδειχνε δημοσκόπηση της MRB περί “ελλείμματος εμπιστοσύνης στο ασφαλιστικό“.
Η πολυπόθητη “εκτόξευση”
1,8% ανάπτυξη φέτος και 2,6% του χρόνου. Πολλές φορές ο μέσος Έλληνας αδυνατεί να κατανοήσει τι σημαίνει αυτό το ποσοστό-καραμέλα στα στόματα σύσσωμου του πολιτικού προσωπικού της χώρας, ιδίως στα πάνελ των τηλεοπτικών δικτύων. Κατά γενική ομολογία η ανάπτυξη συνδέεται με την αύξηση του ΑΕΠ κατά συνέπεια με βελτίωση της οικονομίας της χώρας, μείωση της ανεργίας, βελτίωση των παραγωγικών δεικτών και του εμπορίου.
Έτσι, ο καθείς κυβερνών με τις ευλογίες του συστήματος των δανειστών καυχιέται για τις επιδόσεις του κυβερνητικού έργου στην βελτίωση του τοπίου. Είναι πράγματι έτσι τα πράγματα; Η δημιουργική λογιστική, χόμπι του λούμπεν κομματικού σωλήνα της χώρας τόσα χρόνια, είναι ένα έξυπνο τρικ για επικοινωνιακούς λόγους αλλά απέναντι σε σκεπτόμενους ανθρώπους αποτελεί απλώς “θόρυβο”.
Και αυτό γιατί, σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ:
Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν(όσα παράγει η χώρα μας μέσα στα σύνορα της) το 2016 παρουσίασε μείωση κατά 0,2% σε σχέση με το 2015. Αν το 2017 η μεταβολή μέχρι το πρώτο εξάμηνο ήταν στα ίδια επίπεδα με το ’16, δεν θα το έλεγα και επίτευγμα της ελληνικής οικονομίας το να είμαστε εν έτη 2017 λίγο πιο κάτω από ότι το 2015.
Επίσης, όσον αφορά την καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών:
Συγκριτικά με τις προηγούμενες δυο χρονιές ’15-’16 η καταναλωτική δαπάνη εντοπίζεται περίπου στο μέσο. Αυτό είναι το αποτύπωμα της οικονομικής πολιτικής της Αριστεράς. 2 χρόνια στη καρέκλα και να συζητάμε εν όψη του τρίτου έτους αν θα σταθεροποιηθεί η οικονομία στα πριν 2 χρόνια επίπεδα προσμετρώντας ήδη 40 χαμένα δις από τη δίχρονη διακυβέρνηση.
Υ.Γ Δεν δίνω άφεση αμαρτιών στους προηγούμενους, οι οποίοι συνέβαλαν στην κατακρήμνιση της Ελληνικής Οικονομίας με τον δικό τους τρόπο. Κατά πόσο ωστόσο είναι χρήσιμο και ωφέλιμο να μετατοπίζουμε τη συζήτηση στα ήδη γενόμενα, την ώρα που η δυσπραγία μας χτυπάει δυνατά το κουδούνι της πόρτας μας;
Το ιδεολογικό πρόσημο του φόρου
Γ. Χουλιαράκης - αν. Υπουργός Οικονομικών
Ο κυνισμός του αναπληρωτή Υπουργού των Οικονομικών απέναντι στην πλειοψηφούσα κοινωνική τάξη της χώρας, απέναντι σε μια τάξη που επωμίστηκε όπως σωστά προσθέτει δυσβάσταχτους φόρους επειδή η κυβέρνηση του και οι προηγούμενες δεν ήθελαν να υιοθετήσουν για να μην δυσαρεστήσουν τον κομματικό στρατό τους είναι παραπάνω από εμετικός. ΟΚ , κατανοώ εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ πως το ιδεολογικό ξεμπρόστιασμα που υπέστησαν το 2015 από την ΕΕ τους άφησε ψυχολογικό τραύμα που κάπως έπρεπε να εκτονωθεί.
Αλλά να το παίζεις αριστερός με το σταγονόμετρο και εκεί που σε παίρνει, δηλαδή στον μικρομεσαίο, για να δικαιώσεις το καταπιεσμένο “κομμουνιστικό” σου αίσθημα περί “πάταξης του κεφαλαίου” είναι κάτι παραπάνω από τραγελαφικό. Ξέρω, είναι πολύ σωστή η λογική. Από τη μια έχω μια ολόκληρη οικογένεια κηφήνων από τόσες συνιστώσες και μη να βολέψω, από την άλλη αν χτυπήσω πολύ τους πλούσιους θα πάρουν τα καράβια τους και θα τα στείλουν σε άλλη χώρα, πιο “φίλα” διακείμενη στο επιχειρείν. Έτσι, ποιος μένει; Εσύ, εγώ και οι περισσότεροι μας φίλε αναγνώστη.
Το τρολάρισμα…αντί επιλόγου
Θ. Φωτίου - αν. Υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Η Κυβέρνηση σε πλήρη ευθεία και σύγκλιση με τα λεγόμενα της αν. Υπουργού λίγο καιρό μετά δημοσιεύει το παρακάτω σποτ:
