Η Ευρωπαϊκή Ένωση κρίνεται καθημερινώς ανεπαρκής στο να μπορέσει να ορθώσει ανάστημα και να αντικρούσει τις δυσκολίες που πλανώνται σαν μαύρο σύννεφο πάνω από την Ευρώπη απειλώντας την με αποδυνάμωση, εγκλωβισμό στα αδιέξοδά της,  και τελικώς την πλήρη αποσύνθεσή της.

Ο Ευρωσκεπτικισμός αυξάνει τη δημοτικότητά του ανάμεσα στους Ευρωπαίους πολίτες και μετατρέπεται σε πολιτικό κίνημα ευρέος ιδεολογικού φάσματος για την διεκδίκηση ενός διαφορετικού μέλλοντος για τις χώρες της Ε.Ε. Σε αυτές τις τάξεις των πολιτών υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια για την παρούσα μορφή της Ένωσης η οποία εκφράζεται ακόμη και σε επίπεδο αρχηγών ευρωπαϊκών κρατών,  όπως ο Ματέο Ρέντσι ο οποίος σε δηλώσεις του το τελευταίο διάστημα στρέφεται, μεταξύ άλλων, και κατά της πολιτικής λιτότητας, δηλώνοντας  πρόσφατα πως αποκλειστικά και μόνο με λιτότητα, η Ευρώπη πεθαίνει.

Πράγματι, έχοντας ως εικόνα και την οικονομία της χώρας μας, παρατηρείται η συνεχής εφαρμογή αποτυχημένων οικονομικών πειραμάτων που αποδεδειγμένα πλέον φέρνουν μόνο αύξηση των ελλειμμάτων, αύξηση της ανεργίας, αύξηση ανισοτήτων, συνεχή ύφεση, απώλεια επενδύσεων, κλείσιμο επιχειρήσεων, απώλεια εθνικού πλούτου, και αποδυνάμωση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Και τα προβλήματα δεν έγκεινται μόνο στον οικονομικό τομέα. Η διαχείριση της προσφυγικής κρίσης από την Ε.Ε. θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ντροπιαστική. Η Ευρώπη των 500 εκατομμυρίων πολιτών αδυνατεί να φιλοξενήσει στα εδάφη της τους ανθρώπους εκείνους που παλεύουν να σώσουν τις ζωές τους μαζί με αυτές των παιδιών τους. Οι αξίες του αλτρουισμού και της αλληλεγγύης φαίνεται πως έχουν πεθάνει στην Ευρώπη η οποία χτίζει «τείχη» στα σύνορά της, αφήνοντας τους χιλιάδες πρόσφυγες να πνίγονται στα νερά της Μεσογείου.

Πέραν της αδυναμίας επίλυσης του προσφυγικού η Ε.Ε. βρίσκεται αντιμέτωπη όσο ποτέ άλλοτε και με την τρομοκρατία. Έντεκα χρόνια μετά από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Μαδρίτη και στο Λονδίνο ο φόβος επέστρεψε ξανά στα πρόσωπα των Ευρωπαίων. Ο έλεγχος της αποσταθεροποίησης και η επιστροφή στην κανονικότητα φαίνονται, επί του παρόντος, δύσκολα επιτεύξιμοι στόχοι. Όσο, όμως, οι ηγέτες των ισχυρών κρατών, εντός και εκτός Ευρώπης, αρνούνται να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι εντείνοντας τις διαφορές τους, αφήνουν τον πόλεμο στην Ανατολή με επίκεντρο τη Συρία να συνεχίζεται και τον φονταμενταλισμό να ενισχύεται.

Ανάμεσα στην οικονομική κρίση, το προσφυγικό και την τρομοκρατία, η Ε.Ε. πρέπει να αντεπεξέλθει και σε μια πιθανή έξοδο της Μ. Βρετανίας από την Ένωση. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ίσως προμηνύσει το τέλος της πολιτικής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και την έξοδο και άλλων χωρών με αλλεπάλληλες διασπάσεις. Άλλωστε, οι Ευρωπαίοι πολίτες, στις περισσότερες έρευνες που διεξάγονται, δείχνουν σε μεγάλο ποσοστό απογοητευμένοι από την πορεία που διαγράφει η Ε.Ε. και βλέπουν το μέλλον δυσοίωνο.

Κλείνοντας, η άνοδος της ακροδεξιάς, η ενίσχυση του λαϊκισμού, η έλλειψη της εμπιστοσύνης στους θεσμούς, το έλλειμμα δημοκρατίας, και η αποστροφή στις ευρωπαϊκές εκλογές για την ανάδειξη ευρωβουλευτών δείχνουν πως το σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει φθαρεί σε μεγάλο ποσοστό και αν δεν αλλάξει τροχιά θα συνεχίσει να διαβρώνεται και να παρακμάζει μέχρι την ολική αποσύνθεση και καταστροφή.

Ας ελπίσουμε η συνεχόμενη πολυδιάστατη κρίση  εκτός από προβλήματα να παραγάγει και ευκαιρίες για δομικές αλλαγές, ώστε να επιστρέψει ξανά η άνοιξη στην Ευρώπη· σε μια Ευρώπη της ισότητας, της δημοκρατίας, του πολιτισμού και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.