Η άγκυρα της κοινής γνώμης σέρνεται από την ελευθερία της έκφρασης

Η εποχή του ρευστού ίσως δεν είναι τίποτε παραπάνω από την μεγαλύτερη σταθερότητα που η ανθρωπότητα έχει καταγράψει. Τελικά, αλλάζει αυτός ο κόσμος  ή μιλάμε για ένα φιάσκο της λογικής εν συνόλω;

Το ανθρώπινο γένος έχει μια μοναδικότητα πανανθρώπινης – μη λογικής- λογικής του όλου. Σαφώς, οτιδήποτε υπαγορεύεται από το σύνολο, την πλειοψηφία και δεν αντιβαίνει στη βασική αρχή της ομοιομορφίας δια της επιβολής του αυτάρεσκου, είναι και αυτό που τελικά ή, αν θέλετε, εν γένει επικρατεί. Γιατί όμως είναι αυτό που επικρατεί; Έχει θέση κάτι το διαφορετικό, οτιδήποτε που τελικώς αντιβαίνει στην ομοιογενική αρχή, θέση στην “φωναχτή” ζωή; Έχει, εν ολίγοις, ο διαφορετικός μιλιά, κι αν ναι, πόσο αποδεκτός γίνεται ο λόγος του από το σύνολο;

Αρχικά, εδώ, οφείλω να αναφέρω πως υποστηρίζω ανοιχτά το δικαίωμα στη γνώμη, εφόσον αυτή στηρίζεται σε επιχειρηματολογικά δεδομένα που ακουμπάνε στην αλήθεια. Μια παραδοχή λάθους, glitch σε όλο αυτό συνιστά ότι αρχικά όλα τα επιχειρήματα έχουν μια σχέση λογικής εξάρτησης και απόρροιας από το υποκειμενικό και το αντικειμενικό – κοινή λογική-, δυστυχώς, δεν ξέρουμε ή δεν έχουμε καθορίσει, ακριβώς, γενικά τί αποτελεί την κοινή λογική. Αλλά και πάλι αν το καλοσκεφτείτε είναι η λογική του συνόλου που λέγαμε. Άρα τελικά η διαφορετική γνώμη δεν έχει παρά να μεταλαμπαδεύεται στις σκιές από γενιά σε γενιά μέχρι το πλήρωμα του χρόνου: ( κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες – ή σκοπιμότητες) της επιτρέψουν να αναδυθεί και άρα το επιχειρηματολογικό της ανθολόγιο να βρίσκει τα λήμματά του στην κοινή λογική.

Συνεπώς η διαφορετική γνώμη, μόνο για να κοινωνήσει μερίδιο στη κοινωνική νομιμότητα του λόγου εξαρτάται από την αλλαγή της κοινωνίας. Άλλο ένα παράδοξο είναι ότι η ρευστή κοινωνία παγιώνει από μόνη της ρευστές καταστάσεις, αξίες και ιδέες. Για παράδειγμα στο διαχρονικό πρόβλημα της νομιμότητας του αριστερού λόγου και ειδικά στην ελληνική κοινωνία, καθετί που εκφέρεται δια στόματος αριστερού εκ πεποιθήσεως γίνεται “επαναστατικό λογίδριο” αναίτιου ξεσηκωμού στο κατεστημένο. Γιατί; Παγιώθηκε μια γνώμη χωρίς καν να ακουστεί. Δεν περιορίζομαι μόνο στο πολιτικό επίπεδο, αλλά παραδείγματα υπάρχουν από όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Απλώς, αυτό μου ήρθε πρώτα στο μυαλό.

Ένα, όμως, θέμα που δημιουργείται από την ίδια την ετερότητα της άποψης είναι η απουσία γνώσης (Πλάτωνας). Η ημιμάθεια, κολλά σαν βδέλα πάνω στην έλλειψη γνώσης ή και επιχειρήματος. Δεν φεύγει ποτέ, παρά εντείνεται σε μια λογική μυθοπλασίας και μυθομανίας. Εν ολίγοις αυτή είναι, μεταξύ άλλων, και η γεννησιουργός δύναμη των fake news. Άρα τελικά μήπως ορθή είναι η αποσιώπηση των ξένων, προς το όλο, απόψεων; Φυσικά και όχι, όλοι μας έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι η δική μας άποψη είναι και η μόνη σωστή. Μας αρέσει αυτή η ψευδαίσθηση και ίσως -κωμικά- θα ήταν το λιγότερο απάνθρωπο από οποιονδήποτε να μας βγάλει από το συννεφάκι μας.

Ο Πλάτωνας

Η υπεράσπισή της, όμως, είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα κι εκεί βασίζεται αυτό το κέιμενο. Τα επιχειρήματα δεν είναι ούτε εργοστασιακά παράγωγα, ούτε υπάρχουν σε μια βάση δεδομένων. Είναι εργοστασιακά απόβλητα, του εργοστασίου της σκέψης και της κριτικής ανάγνωσης του εαυτού μας.

Υπάρχει ένα ακόμη πρόβλημα της όλης επιτυχίας της λογικής του συνόλου. Δεν έχει λογική. Αν πάρετε ένα-ένα κάθε μικρό κομμάτι της καθημερινής κοινωνικής ζωής και το μετατρέψετε σε ερώτηση θα συνειδητοποιήσετε πως τελικά ούτε εσείς  ξέρετε γιατί το κάνετε. Αν βρείτε κατευθείαν μιαν απάντηση, απλά προσθέστε και σε αυτή το γιατί. Τελικά μήπως όλοι μας σαν όντα με γνώμη ή και χωρίς, προσδοκούμε αυτόν τον κόσμο να αλλάξει; Απλά μας τρομάζει και μόνο στην ιδέα.

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει

με τρομάζει (x2)
-Αλκίνοος Ιωαννίδης