Ο Γιώργος Χρυσοστόμου είναι ένας πολύ απρόβλεπτος και γοητευτικός άνθρωπος. Ταλαντούχος, αυθεντικός και καθόλου συνηθισμένος, μπορεί με ευκολία να σε κερδίσει με την προσωπικότητα του.
Φέτος πρωταγωνιστεί μαζί με τον Μάκη Παπαδημητρίου στην παράσταση «Πέτρες στις τσέπες του» και ο τελευταίος σταθμός της περιοδεία τους είναι η Θεσσαλονίκη και το θέατρο Αριστοτέλειον όπου θα βρίσκονται από τις 22 Σεπτεμβρίου έως και την 1η Οκτώβρη. Ο Γιώργος μας μιλά για την συνεργασία τους, την κακή του σχέση με την Θεσσαλονίκη και για όσα τον κάνουν να ερωτευτεί, σε μια συνέντευξη που σίγουρα δεν θέλεις να χάσεις.
[widget id=”text-6″]
-Αν σου έλεγαν να γυρίσεις τον χρόνο στην καλύτερη επαγγελματική σου στιγμή ποια θα επέλεγες;
Λυπάμαι που θα στο χαλάσω αλλά σταμάτησα να το κάνω αυτό. Νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο αδικούνται οι δουλείες που θα έρθουν. Το θέατρο δεν είναι σαν τον κινηματογράφο όπου η δουλειά σου καταγράφεται και σκέφτεσαι πως μια ταινία υπήρξε σταθμός στην καριέρας σου. Αυτή είναι η ευχή και ταυτόχρονα η κατάρα του. Γίνεται μια παράσταση και μετά από λίγο ξεχνιέται . Μπορώ όμως να σου πω ότι αυτή τη στιγμή είμαι εξαιρετικά ευτυχισμένος με τις «πέτρες» και ο λόγος είναι ο συνάδελφος μου, το ίδιο το έργο και η συνθήκη στην οποία ανέβηκε. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι οι προηγούμενες δουλείες ήταν κατώτερες. Ότι έγινε όμως έγινε και ανήκει στο παρελθόν.
-Με τον Μάκη Παπαδημητρίου ταιριάζετε ή οι διαφορές σας σας ενώνουν;
Kαθόλου. Είμαστε τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες και μάλλον γι αυτό κολλάμε τόσο. Δεν είμαστε φίλοι και πιστεύω ότι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον και ασφαλές . Οι πολλές αγάπες συχνά επηρεάζουν αρνητικά τις επαγγελματικές σχέσεις. Είναι σαν να κάνεις ερωτική σχέση με τον καλύτερο σου φίλο. Κάτι δεν θα πάει καλά στο τέλος. Πιστεύω ότι κάποια πράγματα δεν θέλουν φιλικές σχέσεις. Με τον Μάκη γνωριζόμαστε τώρα σαν χαρακτήρες και οι περισσότεροι που παρακολουθούν την παράσταση νομίζουν ότι είμαστε κολλητοί. Αυτό είναι το μαγικό. Εκεί που είχαμε ένα γεια στο τηλέφωνο, στην σκηνή είμαστε ένα.
-Πόσο εύκολο είναι να αλλάξεις 15 χαρακτήρες μέσα σε μία παράσταση;
Σε κάποιον που το βλέπει από κάτω μπορεί να φανεί πολύ απαιτητικό αλλά εμείς πιο πολύ δυσκολευτήκαμε όταν μαθαίναμε τα λόγια. Εκείνο ήταν το πιο απαιτητικό κομμάτι. Μετά είναι σαν να λες ένα ανέκδοτο. Όλα είναι θέμα ρυθμού.
-Επιλέξατε να αυτό-σκηνοθετηθείτε. Πως είναι δυνατό να έχεις πλήρη συναίσθηση του εαυτού σου ενώ βρίσκεσαι πάνω στην σκηνή;
Δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο ακούγεται γιατί στην πραγματικότητα δεν αυτό-σκηνοθετηθήκαμε. Ξεκινήσαμε από το πως δεν θέλουμε να γίνει η παράσταση, οπότε αυτό έβγαλε αυτόματα πολλά από τη μέση και μας βοήθησε να καταλήξουμε στο πως μας ταιριάζει να γίνει. Επίσης είχαμε την βοηθό σκηνοθέτη στην πλατεία που μας κρατούσε τα μπόσικα γιατί αλλιώς θα ξεφεύγαμε και φυσικά την χορογράφο η οποία κοιτούσε τις λεπτομέρειες. Δεν ήμασταν μόνοι μας σε ένα θέατρο και τα κάναμε όλα εμείς. Μάλιστα αφού είχαμε αρχίζει να παίζουμε συνεχίσαμε να διορθώνουμε πράγματα. Κόψαμε κάποια σημεία που δεν τραβούσαν και κάποια άλλα που μας φαίνονταν υπερβολικά και στην πορεία αποφασίζαμε να δοκιμάσουμε καινούργια πράγματα . Ακόμη πρέπει να πω ότι εκτός από τον φροντιστή δουλέψαμε αποκλειστικά με γυναίκες και αποφασίσαμε να το κάνουμε πάντα αυτό. Περάσαμε πολύ ωραία.
-Άρα δεν μείνατε αποκλειστικά στο υποκριτικό κομμάτι, μπήκατε και στο πιο τεχνικό.
Ακριβώς. Με το μόνο που δεν ασχοληθήκαμε ήταν η παραγωγή και τα χρήματα. Όλο το υπόλοιπο πακέτο, δηλαδή φωτισμούς, μουσική, δημόσιες σχέσεις κτλ τα αναλάβαμε εμείς. Στην περιοδεία ο Μάκης ήταν αυτός που ανέλαβε την οικονομική διαχείριση ενώ εγώ ήμουν υπεύθυνος για το επικοινωνιακό κομμάτι. Δεν είχαμε συνεννοηθεί πως θα τα χωρίσουμε εξ αρχής. Προέκυψε στην πορεία.
-Υπάρχουν ηθοποιοί που δηλώνουν ότι κουράζονται να παίζουν έναν ρόλο πάνω από έξι μήνες. Σε βρίσκει σύμφωνο αυτή η άποψη;
Η αλήθεια είναι ότι συμβαίνει σε μερικές παραστάσεις να νιώσεις κουρασμένος μετά από κάποιο διάστημα. Κι εμένα μου έχει συμβεί δεν το αρνούμαι. Γιατί ήταν κακός ο θίασος, γιατί δεν ήταν ωραία η παράσταση ή γιατί ήταν ωραία η παράσταση αλλά μετά ήμασταν σαν υπάλληλοι και πήγαμε να παίξουμε γιατί έπρεπε. Αλλά τώρα όπως είπα το έργο είναι πολύ ζωντανό και συνεχώς προκύπτουν διάφορα αστεία σκηνικά οπότε ανυπομονούμε να ξαναπαίξουμε. Επίσης στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες. Σκέψου ότι παίζουμε από πέρσι τον Ιανουάριο και θα παίζουμε μέχρι το Πάσχα του 2018 στο θέατρο «Κιβωτός» στην Αθήνα.
-Γιατί δεν σου αρέσει η Θεσσαλονίκη;
Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει η Θεσσαλονίκη, είναι που δεν τα πάμε καλά. Είναι περισσότερο θέμα χημείας κι όχι πόλης. Είμαι σίγουρος πως ούτε εγώ αρέσω στη Θεσσαλονίκη. Πέρασα αρκετά δύσκολα όταν ήμουν φοιτητής στην δραματική σχολή του ΚΘΒΕ και ίσως αυτός είναι ο κύριος λόγος. Έφυγα από τη Ρόδο και ήρθα για να σπουδάσω χωρίς όμως να έχω την δυνατότητα να ζήσω την φημισμένη ζωή με τα έξαλλα πάρτι. Έζησα 4 πολύ δύσκολα χρόνια. Πολύ φτωχά, μόνος μου, κλεισμένος στην σχολή 14 ώρες την ημέρα. Έμπαινα το πρωί και έβγαινα αργά το βράδυ. Ούτε σε πάρτι πήγαινα,ούτε ιδιαίτερες παρέες είχα και ερωτεύτηκα μια κοπέλα χωρίς καμία ανταπόκριση. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πανέμορφη πόλη, η παραλία είναι ότι πρέπει για βόλτα ενώ είναι περιττό να πω ότι έχει μακράν τις πιο ωραίες γυναίκες της Ελλάδας. Απλά δεν ταιριάζουμε.
-Μίλησε μου για την περιοδεία σας;
Ήταν πάρα πολύ κουραστική αλλά επειδή ακριβώς ήμασταν οι δυο μας με τον Μάκη σε ένα αυτοκίνητο είχε πολύ γέλιο. Σε μια περιοδεία με περισσότερα άτομα παίζουν ρόλο άλλοι παράγοντες που ενδέχεται να κάνουν την κατάσταση πιο δύσκολη. Είναι μια πολύ γοητευτική εμπειρία και πρέπει να σου πω, ότι έτσι έμαθα την Ελλάδα. Δεν υπήρχε περίπτωση να πάω σε όλες αυτές τις πόλεις σε άλλη περίπτωση. Σου λείπουν όμως πολλά καθημερινά πράγματα. Το σπίτι σου, η σχέση σου, το κρεβάτι σου.
-Σε τρομάζει η επιτυχία; Έχεις νιώσει να χάνεις τον εαυτό σου εξαιτίας της;
Για μένα επιτυχία είναι στα 90 μου να μπορώ ακόμη να μαθαίνω τα λόγια μου και να ανεβαίνω στην σκηνή. Αν καταφέρω να το κάνω αυτό θα νιώθω πραγματικά επιτυχημένος. Προσωπικά πιστεύω ότι επιτυχία είναι να μείνεις στον χρόνο κι αυτό ίσως να είναι τρομακτικό. Στην αρχή μάλλον δεν μπορούσα να διαχειριστώ την αναγνωσιμότητα που προέκυψε ξαφνικά. Με ενοχλούσε να με κοιτάνε στον δρόμο, είχα νεύρα. Τώρα μεγάλωσα, ωρίμασα και είμαι πιο ήσυχος και γενναιόδωρος. Αν και μάλλον είμαι λίγο άγριος και δεν με πλησιάζουν εύκολα (γέλια).
-Σε πειράζει σαν καλλιτέχνη να έρθει κάποιος στο θέατρο απλά για να δει τον Χρυσοστόμου από την τηλεόραση;
Αυτό συμβαίνει συνέχεια και μου συνέβη και όταν έπαιζα πειραματική μουσική και οι πιο πολλοί από το κοινό δεν είχαν ιδέα. Το σύνηθες δυστυχώς στο θέατρο είναι να έρθουν απλά για μια φωτογραφία μετά στο καμαρίνι χωρίς καν να πουν συγχαρητήρια έστω από ευγένεια. Αλλά αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι. Άλλωστε αυτοί χάνουν τα χρήματα τους όχι εγώ.
-Έχεις δηλώσει ότι σε διακατέχει ναρκισσισμός. Η δουλειά σου τον ενίσχυσε ή έχει καταφέρει να τον εκτονώσει;
Αν είσαι ερωτευμένος με τον καθρέφτη, ο ναρκισσισμός θα βγει ότι δουλειά και να επιλέξεις να κάνεις. Νομίζω πως θα λειτουργούσε έτσι κι αλλιώς ερήμην μου. Η αλήθεια είναι ότι το θέατρο σε κάποιες φάσεις τον έχει ελαττώσει ενώ σε άλλες τον αυξάνει κατακόρυφα. Ωστόσο εξαρτάται πάντα από ποιον έχω απέναντι. Είτε είναι θεατής, είτε συνάδελφος, είτε σκηνοθέτης. Αλλά σαν άνθρωπος δεν νιώθω καλά όταν δεν αρέσω.
-Η σχέση σου με τις γυναίκες ποια είναι;
Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να παραδεχτώ ότι μου αρέσουν και μάλιστα πολύ. Μου αρέσουν οι ωραίες κοπέλες και επειδή έχω ταξιδέψει πολλές φορές στο εξωτερικό ομολογώ ότι αυτή η χώρα έχει πάρα πολύ όμορφες γυναίκες. Τώρα από κει και πέρα υπάρχουν άλλες λεπτομέρειες. Ένα δεύτερο στάδιο που θα με κάνει να προχωρήσω. Το ήθος και το χιούμορ είναι τα δυο πιο βασικά αφροδισιακά για μένα. Τι να κάνω με μια γυναίκα που είναι κούκλα αλλά είναι ξενέρωτη; Όταν βλέπω μια κοπέλα που αυτοσαρκάζεται και δεν το παίζει γοητευτική, ερωτεύομαι.
-Με το «Μην αρχίζεις την μουρμούρα» τι έγινε;
Ήταν μια συνεργασία που έκανε τον κύκλο της και ολοκληρώθηκε. Δεν ήθελαν να συνεχίσουμε, δεν θέλαμε να συνεχίσουμε και οι δρόμοι μας χωρίστηκαν. Το παράδοξο και αυτό που εγώ ποτέ δεν κατάλαβα ήταν ότι ενώ πίστευαν πως πρέπει να αλλάξει το ζευγάρι μας ταυτόχρονα μας έλεγαν όλοι ότι ήμασταν καταπληκτικοί. Από κει και πέρα εμένα αυτή η εξέλιξη με ωφέλησε γιατί δεν θα χρειάζεται να ξυπνάω στις 6 το πρωί για να πάω στο γύρισμα. Πήρα τα χρήματα μου και γνώρισα την Νάντια, η γνωριμία με την οποία ήταν το μεγαλύτερο δώρο από αυτή την δουλειά.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Πέτρες στις τσέπες του» : Εδώ
