Οι βουλευτικές εκλογές, αποσκοπούν στην ανάδειξη μιας κοινοβουλευτικής ομάδας και μιας κυβέρνησης, που θα πρέπει να διακυβερνήσουν την χώρα. Θα πρέπει να διαχειριστούν όλα εκείνα τα θέματα που απαιτούνται για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. Με την ίδια λογική, θα περίμενε κανείς, οι φοιτητικές εκλογές να αποσκοπούν στην ανάδειξη ενός συμβουλίου -ας το πούμε έτσι- με στόχο την εύρυθμη λειτουργία του πανεπιστημίου. Δηλαδή, να λαμβάνονται εκείνες οι αποφάσεις, που είναι προς συμφέρον των φοιτητών, για παράδειγμα όσον αφορά τα δικαιώματα εργασίας, το πρόγραμμα σπουδών κλπ. Ή μήπως και όχι;

Κάθε άλλο παρά αυτό δεν συμβαίνει. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή και το πανεπιστήμιο έχει γίνει πολύχρωμο. (Πολύχρωμο είναι σε καθημερινή βάση, αλλά αυτή την εποχή λίγο παραπάνω) Τοίχοι βαμμένοι κόκκινοι, μπλε, πράσινοι με συνθήματα γραμμένα στους τοίχους, με αφίσες ή ακόμα και ζωγραφισμένους μουσαμάδες που ανταγωνίζονται το ένα το άλλο, για το ποιο θα σου τραβήξει την προσοχή. (Αναρωτιέμαι πόσα χρήματα ξοδεύονται γι’ αυτά, ποια είναι η προέλευσή τους και πως αλλιώς θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν) Ο ανταγωνισμός στο μεγαλείο του. Οι πάγκοι των “κομμάτων” είναι πάντα σε θέσεις μάχης, ο ένας απέναντι απ’ τον άλλο. Πέρα από τις “εσωκομματικές” διαμάχες όμως είναι η εποχή που έχουμε τις περισσότερες φιλίες. Όλοι γίνονται ξαφνικά “κολλητοί” για χάρη μίας ψήφου. Ότι έχεις και δεν έχεις το τάζεις, όσους ξέρεις και δεν ξέρεις τους προσεγγίζεις για να μπορέσεις να μπεις στην κούρσα της εκλογής.

[widget id=”text-6″]

Και φυσικά, είναι πάσης φύσεως γνωστό, πως τα φοιτητικά αυτά “κόμματα” είναι οι “σπόροι” των κομμάτων, που όταν τα άτομα που τα απαρτίζουν μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο θα αξιοποιηθούν από το εκάστοτε κόμμα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένας κεντροδεξιός, ένας φιλελεύθερος που θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική. Η διαδρομή που θα ακολουθήσει είναι η εξής: ΔΑΠ>ΟΝΝΕΔ>ΝΔ. Ή αντίστοιχα ένας σοσιαλιστής ΠΑΣΠ>ΠΑΣΟΚ ή ΑΡΕΝ>ΣΥΡΙΖΑ, ΠΚΣ>ΚΝΕ>ΚΚΕ κλπ. Και κάπου εδώ χρειάζομαι την βοήθειά σας γιατί δεν μπορώ να βρω μία λογική απάντηση στο εξής: Γιατί βουλευτικά και φοιτητικά κόμματα είναι συγκοινωνούντα δοχεία; Η αρμοδιότητα των μεν πρώτων είναι η διακυβέρνηση της χώρας και των δεύτερων η “διακυβέρνηση” ενός πανεπιστημίου. Κάποιος κακοπροαίρετος θα μπορούσε να πει πως κρύβονται συμφέροντα, που μάλλον δεν είναι και τόσο καλά κρυμμένα. Τι, δεν έχουμε αξιοκρατία και τα συναφή στην Ελλάδα;

Τι Κάνουν Οι Φοιτητικές Παρατάξεις

48 ώρες μέσα σε μία φοιτητική παράταξη

Όταν τα “πρωτοετά”, όπως μας αποκαλούσαν, εισέρχονται για πρώτη φορά στο πανεπιστήμιο, σίγουρα θα γνωρίσουν πρώτα, ένα άτομο από κάποια φοιτητική παράταξη, ο οποίος θα προσφερθεί “ανιδιοτελώς” να βοηθήσει τον νέο σπουδαστή στην εγγραφή ή ακόμα να του δείξει και τους χώρους του πανεπιστημίου. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως έχουν διαρρεύσει κατά καιρούς διάφορα έντυπα με τίτλο “Τρόπος καλωσορίσματος πρωτοετών”. Έχουν οριστεί ακόμα και υπεύθυνοι μέσα στις παρατάξεις γι’ αυτή την δουλειά. Κατά την πορεία των σπουδών, ο φοιτητής ενδεχομένως να χρειαστεί κάποιες σημειώσεις, ή οτιδήποτε άλλο το οποίο έχει σχέση με τα μαθήματα. Φυσικά, ξέρει πολύ καλά που θα το βρει και με τι αντάλλαγμα. Για να αποκτηθούν αυτές οι σημειώσεις και να υπάρχουν στο αρχείο των παρατάξεων φαντάζομαι πως υπάρχει κάποιο είδος “συνεργασίας” με καθηγητές ομοϊδεάτες. Κατά καιρούς, ή μάλλον κάθε εβδομάδα, υπάρχουν και διάφορα “πάρτυ” σε κλαμπ της πόλης, με διοργανωτές τις φοιτητικές παρατάξεις. Ούτε και θέλω να φαντάζομαι τι διακίνηση χρημάτων θα γίνεται εκεί. Για το τέλος, άφησα την αφισοκόλληση. Υπάρχει λόγος ύπαρξης των αφισών μέσα σε χώρους του πανεπιστημίου με διάφορα προβοκατόρικα συνθήματα; Πολλές φορές μάλιστα, πέρα από συνθήματα, βλέπεις και διάφορες αφίσες με ολόκληρα κατεβατά τα οποία προσπαθούν να σου επιβάλλουν μία συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση. “Μισθοί και συντάξεις μειώνονται”, “Όχι στο 3ο μνημόνιο” και πολλά άλλα τα οποία, επιτρέψτε μου αλλά δεν έχω την διορατικότητα ώστε να αντιληφθώ την συσχέτισή τους με έναν φοιτητή. Για να μην αναφέρω και την ασχήμια και την βρωμιά που προσφέρουν στα κτίρια.

Διαφημιστικό Φυλλάδιο Παράταξης

Έπεσε στα χέρια μου ένα φυλλάδιο μια παράταξης (δεν έχει σημασία ποιας). Ξέρετε, το πλήθος των εκφράσεων “Κάναμε..” ήταν σημαντικά υποδεέστερο, έναντι των εκφράσεων “Προσπαθούμε..” ή “Θα κάνουμε…” . Λυπάμαι, αλλά πέρα του ότι αυτά είναι προσχήματα και δεν υπήρξε καμιά σημαντική προσπάθεια για την επίτευξη των στόχων, οι φοιτητικές παρατάξεις ενδιαφέρονται περισσότερο για την προβολή των πολιτικών-κομματικών ιδεών και την διεξαγωγή πάρτυ παρά για την επίλυση των φοιτητικών ζητημάτων. Στην σχολή μου, για παράδειγμα, μελετάται αλλαγή του προγράμματος σπουδών με κάποιες αρνητικές επιπτώσεις. Δεν υπήρξε καμία αναφορά.

Πως Θα Έπρεπε Να Είναι

Είναι γεγονός, πως μία μορφή άμεσης δημοκρατίας, ακόμη και για φοιτητές που δεν ανήκουν σε κάποια παράταξη, είναι οι συνελεύσεις. Δυστυχώς όμως, υπάρχει ένα “εμπάργκο” από τους περισσότερους φοιτητές, καθώς επικρατεί η αντίληψη ότι συζητούν περισσότερο με βάση τις ιδεολογικές-κομματικές κατευθύνσεις για άσχετα -σε σχέση με το πανεπιστήμιο- θέματα, παρά για φοιτητικά θέματα. Μ’ αυτό τον τρόπο οι λίγοι αποφασίζουν για τους πολλούς.

Σύμφωνα, με όλα τα παραπάνω, οι φοιτητικές παρατάξεις δεν πρέπει και δεν χρειάζεται να έχουν ουδεμία σχέση με κομματικούς φορείς. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο είχαμε το “15μελές”, το οποίο είχε περισσότερο φαινομενικό χαρακτήρα παρά ουσιαστικό. Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να υπάρξει και εδώ, με ουσιαστικό χαρακτήρα βέβαια. Μία ομάδα φοιτητών, οι οποίοι πέρα από πολιτικές ιδεολογίες, θα μάχονταν  για το συμφέρον των φοιτητών. Μου έχουν εκφράσει, βέβαια την άποψη πως αυτό δεν είναι δυνατό να συμβεί, διότι δεν μπορείς να απομονώσεις την ιδεολογία του καθενός  από τον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί. Το δέχομαι και αντιπροτείνω η “ομάδα” να πολλαπλασιαστεί και να γίνει “ομάδες”, από φοιτητές που έχουν παρόμοιο τρόπο σκέψης. Οι ομάδες που περιγράφω όμως, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση μ’ αυτό που επικρατεί σήμερα. Ομάδες, που θα είναι αποκομμένες από κομματικές κατευθύνσεις  και θα έχουν ως μόνο στόχο την αναβάθμιση των σπουδών μέσα από τον διάλογο και τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Αυτές τις φοιτητικές ομάδες ονειρεύομαι, αυτές τις ομάδες πιστεύω και μέχρι να υπάρξουν τέτοιες ομάδες λυπάμαι αλλά αρνούμαι να συμβιβαστώ και να ανεχτώ την κατάσταση …