Attribution - Non Commericial - No Derivs Creative Commons © European Union 2014 - European Parliament ---------------------------------------- Pietro Naj-Oleari: European Parliament, Information General Directoratem, Web Communication Unit, Picture Editor. Phone: +32479721559/+32.2.28 40 633 E-mail: pietro.naj-oleari@europarl.europa.eu

Γράφει ο Χρήστος Κατσέας

Στις αρχές Μαΐου, στα δυτικά μέσα ενημέρωσης διέρρευσαν πληροφορίες για το «μυστικό σχέδιο» της Γερμανίας για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού με μια ενοποιημένη δομή διοίκησης και σχεδιασμού.

Το σχέδιο θα «αποκαλυφθεί» μέχρι τον Ιούλιο του 2016.

Η κρίση των προσφύγων και η γενική επιδείνωση της στρατιωτικής και πολιτικής κατάστασης στην άμεση περιφέρεια της ΕΕ έφερε την ανάγκη να δημιουργηθεί μια δομή δύναμης που θα λειτουργεί προς το συμφέρον της ΕΕ σε ημερήσια διάταξη. Για να εκτελούνται οι αποστολές οι οποίες είναι τυπικά εκτός του πλαισίου «του ΝΑΤΟ», άσχετα με το πόσο ρευστό είναι το τοπίο.

Σίγουρα, η κρίση του προσφυγικού και η αύξηση της τρομοκρατικής απειλής έχει δημιουργήσει μια νέα αίσθηση της τρωτότητας μεταξύ των ευρωπαϊκών ελίτ, και ιδιαίτερα την «Παλαιά Ευρώπη» αυτά, μετά από 25 χρόνια όπου απολαμβάνουν να μην είναι «πρώτης γραμμής κράτη».

Υπάρχει πλέον επίγνωση ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να απομονωθεί πολιτικά από τις βίαιες μεταμορφώσεις σε φαινομενικά απομακρυσμένες περιοχές.

Αλλά είναι αυτό αρκετό για να ξεπεραστούν το παραδοσιακό «φρενάρισμα» στο στρατιωτικό δυναμικό της ΕΕ; Το οποίο περιλαμβάνει.

Τη Σύγκρουση μεταξύ εθνικών και ευρωπαϊκών συμφερόντων. Ακόμη και κατά τη διάρκεια τις «ευρώ – αισιοδοξίας», οι εθνικές κυβερνήσεις της ΕΕ δεν ήταν διατεθειμένες να παραδώσουν τα θέματα της άμυνας στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία.

Μόνο η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο (που ποτέ δεν ήταν ενθουσιασμένοι με την άμυνα της ταυτότητας της ΕΕ) μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν πραγματικό στρατιωτικό δυναμικό, και την εμπειρία κατά τη χρήση του στη μάχη κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες.

Η Ευρώπη δεν έχει ούτε στρατιωτικούς πόρους ούτε την πολιτική βούληση να συνεχίσει σε μια πραγματική πολιτική εξουσία. Αντ ‘αυτού υπάρχει τεράστια γραφειοκρατία που μπορεί να ακρωτηριάσει οτιδήποτε, ακόμα και το πιο επείγον, έργο.

Οι πρωτοβουλίες αυτές θα πρέπει αντίθετα να θεωρηθούν ως μια προσπάθεια για την επίλυση των εσωτερικών συγκρούσεων στο εσωτερικό της ΕΕ.

Μια ανάλυση αυτών των συζητήσεων θα μας βοηθήσει να απαντήσουμε σε ένα πολύ σημαντικό ερώτημα, μπορεί η Ευρώπη να διατηρήσει έστω και ένα ψήγμα της παγκόσμιας στρατιωτικής και πολιτικής της ανταγωνιστικότητας; Οι διαδικασίες συντονισμού σε επίπεδο ΕΕ, για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και απαντήσεις σε απειλές χαμηλής έντασης είναι επίσης ένα ενδιαφέρον. Και στις δύο περιπτώσεις, η κατάσταση απαιτεί σοβαρές πολιτικές αποφάσεις.