Μία ερμηνεία των βουλευτικών εκλογών θα μπορούσε να είναι, ότι η ψήφος στον ΣΥΙΖΑ ήταν ψήφος αποδοκιμασίας της ΝΔ και όχι ψήφος εμπιστοσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την πολιτική που προσδοκούσαν οι Έλληνες από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ριψοκίνδυνο να βγάζουμε γενικευμένα συμπεράσματα, αλλά αν προσπαθήσουμε να δώσουμε και εδώ μία εκδοχή, αυτή θα ήταν ότι οι Έλληνες επιθυμούσαν μία καλύτερη και πιο έντονη διαπραγμάτευση αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελαν μία ρήξη με την Ευρώπη ή μία έξοδο της Ελλάδας απ’ αυτή.
Πέρασαν τέσσερις μήνες, στους οποίους η κυβέρνηση θα προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της για να μπορέσει να διαπραγματευτεί εν συνεχεία. Και κάπου εδώ ξεκινάει η ανησυχία και η αβεβαιότητα όλων των πολιτών. Στο διάστημα αυτό η κυβέρνηση όχι μόνο δεν στάθηκε στα πόδια της αλλά τα έσπασε κιόλας. Τις προάλλες “κουρεύτηκαν” κι άλλοι λογαριασμοί του ελληνικού δημοσίου, λογαριασμοί που περιείχαν ποσά από 0-99€. Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο δεινή είναι η θέση μας.Το σημαντικό όμως είναι ότι πλέον ο “κουμπαράς” του κράτους έχει αδειάσει. Όσο και να τον γυρνάς ανάποδα και να τον χτυπάς δεν θα βγάλει τίποτα. Παράλληλα όμως οι υποχρεώσεις του δημοσίου τρέχουν. Εκτός από τις δημόσιες ανάγκες υπάρχουν και οι τρεις δόσεις του Ιουνίου συνολικού ύψους 1,5 δισ. ευρώ προς το ΔΝΤ. Δεν χρειάζεται λοιπόν να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις ότι μία τέτοια οικονομία δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Ακούσαμε τον κύριο Σταθάκη, σε μία εκπομπή, να δηλώνει ότι η συμφωνία θα είναι τελική και θα έχει ισχύ για δύο χρόνια. Δεν θα υπάρξει δηλαδή μία συμπληρωματική συμφωνία ή μία συμπληρωματική χρηματοδότηση. Όλα θα γίνουν μια και έξω. Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται παραπάνω χρονικό διάστημα για να ετοιμαστεί μία τέτοια συμφωνία. Ένα χρονικό διάστημα, το οποίο δεν έχουμε τη δυνατότητα να δαπανήσουμε.
Και μέσα σε όλα αυτά δημιουργείται σύγχυση στην κοινή γνώμη από την “πολυφωνία”. Από την μία ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διασπασμένος στα δύο. Το πρώτο μισό υποστηρίζει την συμφωνία και το άλλο μισό υποστηρίζει την ρήξη. Από την άλλη, άλλα ακούμε από τους Ευρωπαίους και άλλα από την κυβέρνηση. Οι μεν συνεχίζουν να τονίζουν ότι δεν έχει γίνει κάποια περαιτέρω κίνηση κατά την οποία να δημιουργείται ευνοϊκότερο κλίμα για συμφωνία και η κυβέρνηση διαμηνύει ότι είμαστε σε “απόσταση αναπνοής”. Τελικά, ήμαστε κοντά ή όχι; Ποιον να ακούσεις και ποιον να πιστέψεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτές οι αντικρουόμενες απόψεις σ’ αυτά τα δύο επίπεδα δεν συμβάλλουν στην επίτευξη συμφωνίας. Αντιθέτως, την δυσκολεύουν.
Προσπαθώ ανεπιτυχώς να εντοπίσω τα σημεία εκείνα, από τα οποία αφορμάται η κυβέρνηση και είναι τόσο αισιόδοξη. Απ’ όποια πλευρά κι αν το δω, δεν μπορώ παρά να αγωνιώ γιατί οι μέρες, οι ώρες και τα λεπτά που περνάνε είναι εναντίον μας. Η οικονομία μας έχει “στεγνώσει”. Το μόνο που μένει είναι κούρεμα καταθέσεων των ιδιωτών και πάγωμα μισθών για να δηλώσουμε και επίσημα πτώχευση (γιατί ανεπίσημα έχουμε ήδη πτωχεύσει). Η κυβέρνηση μόνη της έσφιξε την θηλιά γύρω από τον λαιμό της, από την στιγμή που άφησε τον χρόνο να κυλάει χωρίς να υπάρχει πρόοδος στο θέμα της συμφωνίας. Τώρα είναι αναγκασμένη να αποδεχτεί οποιαδήποτε συμφωνία, με ότι κόστος κι αν επιφέρει. Εκτός, αν έχει σκοπό την περαιτέρω ρήξη, την πτώχευση της Ελλάδας και την εγκατάλειψη του ευρώ, το οποίο απεύχεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.. Ότι κι αν σκέφτεται όμως πρέπει να γίνει ΤΩΡΑ! Άλλος χρόνος δεν υπάρχει…
