Το όνομά της, Eliza Hatch, μόλις 23 ετών, Βρετανίδα φωτορεπόρτερ (photojournalist, όπως λέγεται στα ταπεινά αγγλικά), σπούδασε εικονογράφηση στο Πανεπιστήμιο Τεχνών (University of Arts) του Brighton και παρά το νεαρό της ηλικίας της, κατάφερε να δημιουργήσει ένα φεμινιστικό project, που μόνο απαρατήρητο δεν έχει περάσει. Το «Cheer Up Luv», συστήνει την σεξουαλική παρενόχληση με έναν διαφορετικό τρόπο στο κοινό. Νέες γυναίκες που δέχτηκαν σεξουαλική παρενόχληση (οποιουδήποτε βαθμού) δημόσια, μιλούν και φωτογραφίζονται από τη νέα φωτογράφο, αποτελώντας μέρος ενός project, που παρόλο που δεν έχει κάνει καν τα πρώτα του γενέθλια(!), φιλοξενήθηκε στις σελίδες -διαδικτυακές και μη- των Elle UK, BBC, The Guardian, The Independent, The Mail Online, Blonde Magazine, The Observer.
Ο καλύτερος φυσικά τρόπος για να γνωρίσει κανείς την αναμφισβήτητα ταλαντούχα γυναίκα και το καινοτόμο, φρέσκο project της, δεν είναι άλλος από το να «μελετήσει» προσεκτικά τη συνέντευξη που η Eliza Hatch έδωσε αποκλειστικά στο Inzone.gr!
[widget id=”text-6″]
-Πώς σου ήρθε η ιδέα για το «Cheer up Luv»; Είχες κάποια εμπειρία στην προσωπική σου ζωή που αποτέλεσε την αφορμή ή ξεκίνησες έχοντας στο μυαλό σου την γενικότερη ανάγκη της κοινωνίας να στηρίξει τον φεμινισμό;
Αποφάσισα να ξεκινήσω το «Cheer Up Luv» λίγο νωρίτερα φέτος, αλλά το θέμα πίσω από το project αποτελούσε έντονο παράγοντα στη ζωή μου. Μεγαλώνοντας στο Λονδίνο, συνηθίζεις στο λεγόμενο «catcalled» και στη σεξουαλική παρενόχληση, ειδικά όταν φοράς τη στολή του σχολείου. Όταν ήμουν μικρότερη, αγνοούσα περισσότερο το γεγονός και ότι αυτό συνέβαινε σε όλους, φαινόταν φυσιολογικό και απλώς μπορούσες να το αγνοήσεις. Ήταν πρόσφατα που με αγανάκτηση το ανέφερα σε ορισμένες φίλες, ανακαλύπτοντας πόσο συχνά το βιώνουν και οι ίδιες. Μάλιστα μόνο μετά τη συζήτηση που είχα με άνδρες από το φιλικό μου περιβάλλον και αντιλαμβανόμενη το σοκ και τη δυσπιστία τους σχετικά με το θέμα, «ταρακουνήθηκα» και αποφάσισα ότι δεν πάει άλλο («enough is enough»). Οι προσωπικές μου εμπειρίες κυμαίνονται από το απλό «smile» και «cheer up» μέχρι τις πιο σοκαριστηκές προσβολές.
Γι’ αυτό και ο σκοπός του project για εμένα, είναι να δείξω πραγματικά την ποικιλία του τι οι γυναίκες υφίστανται στην καθημερινή τους ζωή. Ήθελα να δείξω ότι ακόμα και η πιο ακίνδυνη φράση έχει άσχημη χροιά και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ελαφρά τη καρδία. Προσπαθώ να δημιουργήσω ένα project προσβάσιμο στις γυναίκες, όπου θα μπορούν να μιλήσουν για οτιδήποτε τις έκανε να αισθανθούν άσχημα δημόσια. Στόχος μου είναι να δείξω αληθινές γυναίκες και να πω τις ιστορίες τους και παράλληλα να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο σχετικά με ένα θέμα που έχει εντελώς αγνοηθεί. Ήθελα, τέλος, να δημιουργήσω ένα χώρο που οι γυναικείες φωνές θα μπορούν να ακουστούν και να μετατρέψω τις καταστάσεις που εκείνες ένιωσαν ευάλωτες σε καταστάσεις που θα αισθάνονται δυνατές.
– Πότε ξεκίνησες να εργάζεσαι πάνω στο project και πόσο περίπου καιρό χρειάστηκες για να κάνεις την ιδέα σου πράξη; Είχες ανθρώπους που σε στήριξαν δίπλα σου καθ’όλη την πορεία της δημιουργίας του;
Ξεκίνησα να εργάζομαι πάνω στο project τον Ιανουάριο και αρχικά απευθύνθηκα σε γυναίκες από το κοντινό μου περιβάλλον, ρωτώντας εάν θα ήθελαν να είναι μέρος του. Περνώντας ύστερα στο Instagram, γυναίκες από όλο τον κόσμο επικοινώνησαν μαζί μου, επιθυμώντας να μοιραστούν τις ιστορίες τους. Γενικά, όλο το project αποτέλεσε μία εμπειρία που μου έμαθε πολλά. Στην αρχή δεν ήξερα καν ποιος θα είναι ο τελικός στόχος, αλλά πάντοτε είχα να μεταφέρω ένα ηχηρό και δυνατό μήνυμα. Φυσικά, δεν θα ήμουν ικανή να ξεκινήσω να χτίζω το project, χωρίς την προθυμοποίηση των φίλων μου να συνεργαστούν μαζί μου και να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, ήδη από το ξεκίνημα της όλης προσπάθειας.
-Όταν ξεκίνησες να δουλεύεις για το «Cheer Up Luv», οι γυναίκες ανταποκρίθηκαν γρήγορα; Ήταν διστακτικές με την όλη διαδικασία, και ιδιαίτερα με τη φωτογράφιση;
Σχεδόν κάθε γυναίκα με την οποία μίλησα ήθελε να μοιραστεί την ιστορία της και να φωτογραφηθεί. Εννοείται πως κάθε γυναίκα με την οποία συνεργάστηκα ήταν διαφορετική, άλλες είχαν περισσότερη αυτοπεποίθηση από άλλες μπροστά στο φακό, κάτι που ήταν φυσικά αναμενόμενο. Εξάλλου, μου αρέσει να κάνω τις γυναίκες να αισθάνονται όσο πιο άνετα μπορώ, και πριν ξεκινήσουμε τη φωτογράφιση μου αρέσει να πηγαίνουμε για ένα καφέ και να συζητάμε με σκοπό να τις «χαλαρώσω».
-Τα μέρη που επιλέγεις να φωτογραφίσεις τις γυναίκες, σχετίζονται με το χώρο που δέχτηκαν τη σεξουαλική παρενόχληση;
Πάντα προσπαθώ να φωτογραφίζω τις γυναίκες σε κάποιο xώρο που είναι σχετικός με την ιστορία που εκείνη έχει να διηγηθεί, και πάντοτε είμαι επιφυλακτική για το χώρο που τελικά θα επιλέξουμε. Πριν συναντηθούμε, ρωτάω να μου στείλει πληροφορίες για την εμπειρία της, προκειμένου να αποφασίσω εάν η φωτογράφιση θα γίνει σε τοποθεσία που είναι σχετική με την ιστορία ή κάποιο μέρος που είναι άνετο για εκείνη. Προσπαθώ να τοποθετήσω το θέμα της φωτογράφισης σε ένα χώρο που είναι γνωστό και «κοντινό» στο θεατή, σχετικό της ιστορίας και ικανό να ενδυναμώσει τη γυναίκα της φωτογραφίας.
-Θυμάσαι κάποιον που έχει εκφράσει αρνητική κριτική σχετικά με το project; Πώς θα αντιδρούσες εάν κάποιος υποστήριζε ότι όλη αυτή η προσπάθεια είναι απλώς μία υπερβολική αντίδραση και ότι η τέτοιου είδους σεξουαλική παρενόχληση είναι κάτι μη ανησυχητικό;
Είναι προφανές ότι θα υπάρχουν αρνητικές αντιδράσεις όταν μία τέτοια προσπάθεια γίνεται δημόσια, αλλά μέχρι τώρα δεν έχω λάβει παρά μόνο θετικές αντιδράσεις. Δεν μου αρέσει να διαβάζω αρνητικά σχόλια στο διαδίκτυο, επειδή δεν το θεωρώ παραγωγικό και θα προτιμούσα να αλληλεπιδρώ με ανθρώπους που θέλουν να δουν μία θετική αλλαγή στον κόσμο. Νομίζω ότι ο λόγος που η σεξουαλική παρενόχληση θεωρείται πλέον ένα φυσιολογικό μέρος της κοινωνίας, είναι ακριβώς πως οι γυναίκες πιστεύουν ότι εάν παραπονεθούν γι’ αυτό, κανείς δεν θα τις πάρει στα σοβαρά. Aυτή ακριβώς τη στάση πρέπει να αλλάξουμε!
-BBC, The Observer, The Guardian, Elle UK… Αν σκεφτείς, ότι πρόκειται για ένα τελείως νέο και διαφορετικό project, πώς αισθάνεσαι που τέτοιες εφημερίδες και ιστοσελίδες επέλεξαν να παρουσιάσουν το «Cheer Up Luv»;
Η αλήθεια είναι ότι οι τελευταίοι μήνες υπήρξαν αρκετά κουραστικοί. Ποτέ δεν περίμενα ότι το project θα έχει τέτοια απήχηση, αλλά είμαι πολύ χαρούμενη που το θέμα λαμβάνει την προσοχή που του αξίζει. Είναι υπέροχο που τελικά τόσο οι άνδρες αλλά και οι γυναίκες αρχίζουν να μιλούν και να «ανοίγονται» για αυτό το θέμα.
-Πιστεύεις ότι ο τρόπος που οι γυναίκες παρουσιάζουν τον εαυτό τους στα social media σχετίζεται με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται στον πραγματικό κόσμο (λαμβάνοντας φυσικά υπόψη σου ότι συχνά η προσπάθεια για «κυριαρχία» στο διαδικτυακό κόσμο οδηγεί σε προκλητικές φωτογραφίες, μίμηση συγκεκριμένων προτύπων);
Δεν θεωρώ ότι έχει να κάνει με τον τρόπο που προβάλλονται στο διαδίκτυο. Και οι άντρες είναι εξίσου κακοί σε αυτό το θέμα (όσον αφορά το διαδίκτυο), αλλά αυτό δεν αλλάζει τον τρόπο που οι γυναίκες τους χειρίζονται δημόσια. Ό,τι κι αν οι γυναίκες επιλέγουν να κάνουν στην ιδιωτική τους ζωή, ακόμα και αν αυτό σχετίζεται με τα social media, δεν σημαίνει ότι τους αξίζει να παρενοχλούνται σε δημόσιους χώρους. Επιπλέον, η σεξουαλική παρενόχληση στο δρόμο δεν είναι καινούριο φαινόμενο, αλλά κάτι που έχει απασχολήσει και τις προηγούμενες γενιές. Απλώς οι άνθρωποι ξεκίνησαν πρόσφατα να μιλούν γι’ αυτό.
-Το «Cheer Up Luv» είναι χωρίς δεύτερη σκέψη ένα project που υποστηρίζει το φεμινιστικό κίνημα των ημερών. Ποια είναι η γυναίκα που έπαιξε -και ίσως συνεχίζει να παίζει- σημαντικό ρόλο στη ζωή σου και επηρέασε τον τρόπο που εξελίσσεσαι σαν προσωπικότητα;
Είμαι αρκετά τυχερή να περιτριγυρίζομαι από αρκετά δυνατά γυναικεία πρότυπα. Η μητέρα μου είναι σίγουρα μία από τις πιο εργατικές και ανεξάρτητες γυναίκες που ξέρω, ενώ το πρώτο μου αφεντικό ήταν επίσης μία πολύ εργατική και αυτοδημιούργητη επιχειρηματίας. Ακόμα και οι φίλοι μου, γυναίκες και άνδρες, είναι πολύ ισορροπημένες και δυνατές προσωπικότητες.
-Πού νομίζεις ότι θα έχει φτάσει το «Cheer Up Luv» σε ένα χρόνο από σήμερα;
Οι ελπίδες για το project είναι να καταφέρω να το μεταφέρω και σε άλλες διαφορετικές πόλεις. Γυναίκες από όλο τον κόσμο έχουν ενδιαφερθεί να συμμετάσχουν στην προσπάθεια, και δεν θα ήθελα τίποτα παραπάνω από το να τις φωτογραφίσω και να πω την ιστορία τους. Ο τωρινός μου στόχος είναι να γυρίσω πίσω στη Νέα Υόρκη και να συνεχίσω τις φωτογραφίσεις εκεί, και τελικά να καταλήξω σε μία σειρά φωτογραφιών από 4 διαφορετικές πόλεις.
-3 λέξεις για να περιγράψεις το πώς οι γυναίκες πρέπει να είναι σήμερα:
Φιλόδοξες, θαρραλέες και ανοιχτόμυαλες.
Σίγουρα μία από τις πιο ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις με μία κοπέλα που ενσαρκώνει τον τύπο γυναίκας που περιέγραψε στην τελευταία ερώτηση που της έκανα. Φιλόδοξη, θαρραλέα και ανοιχτόμυαλη, με ένα project που μετατρέπει την ασχήμια της σεξουαλικής παρενόχλησης σε κάτι απροσδόκητα όμορφο. Το «Cheer Up Luv» είναι ένα ξέσπασμα, με πιο ευγενική χροιά συγκριτικά με άλλες φεμινιστικές κινήσεις, που κουβαλάει ωστόσο μία δυναμική, εξίσου ικανή να επιφέρει την αλλαγή που ολοένα και περισσότερες γυναίκες αναζητούν σήμερα.
Η Eliza Hatch αποδεικνύει ότι η λύση δεν είναι τα προκλητικά συνθήματα, οι παρορμητικές κινήσεις, οι χωρίς νόημα διαδηλώσεις που απλώς επιβεβαιώνουν (χωρίς να έχουν τις περισσότερες φορές κανένα αποτέλεσμα) την ύπαρξη ενός φεμινιστικού κινήματος. Ότι αυτό που τελικά χρειάζεται δεν είναι η πιο δυνατή φωνή, αλλά οι πιο δυνατές λέξεις για να αλλάξει κανείς τον κόσμο!
To project της Eliza Hatch, μπορείτε να το βρείτε στην παρακάτω ιστοσελίδα:
