Εξορία στη Μακρόνησο: Άγιοι στα χρόνια της Χούντας
Όταν συμμετείχαμε στη σχολική γιορτή του Πολυτεχνείου, μας έλεγαν να φοράμε μαύρα. Επειδή πενθούσαμε τους πεσόντες, το θάνατο των οποίων κάποιοι σήμερα αμφισβητούν με την καραμέλα περί «κατασκευάσματος των αριστερών». Θα παραβλέψω το ποιοι και κατά πόσο έχουν δίκιο και άδικο, και θα στραφώ σε εκείνους τους θανόντες -παρακαλώ, μην αμφισβητήσετε και την αλήθεια των μαρτυριών του Μίσσιου- που με το αίμα τους στοίχειωσαν πλειάδα ελληνικών νησιών κατά τη διάρκεια της Χούντας –επειδή απλώς πίστεψαν στον Κομμουνισμό ή ήταν ομοφυλόφιλοι.
Μακρόνησος, Αι-Στράτης, Αίγινα, Μυτιλήνη, Κάρπαθος, Λέρος, Ικαρία, Γυάρος, Τρίκαρι, Χανιά. Ασύνδετο σχήμα παρά λίστα φαίνεται να φτιάχνουν τα παραπάνω κολαστήρια του φασισμού. Εκεί κάποιοι άφησαν την τελευταία τους πνοή, άλλοι παραμορφώθηκαν, ενώ σε άλλους βιάστηκε -εκτός από το σώμα τους- και η αξιοπρέπειά τους. Ψιλά γράμματα. Αυτό δεν άξιζε σε έναν κομμουνιστή; Ή σε κάποιου του οποίου τη σεξουαλικότητα θα επιθυμούσαμε να έχουμε κομμένη και ραμμένη στα δικά μας θέλω;
Ναι τους άξιζε γιατί ήταν οι «εχθροί του έθνους». Ενός έθνους που λειτουργούσε άρτια (;) με κυβερνώντες-δυνάστες, περιορισμένη ελευθερία και ώρα εξόδου, βέτο στη μουσική και μεγάλες δόσεις υποκρισίας. Μέσα στην παραζάλη της χούντας λοιπόν και της διαταγής, της κουστουμαρισμένης με μιλιτέρ στολές, αλφαμίτες και η λοιπή μαφία είχαν αποκτήσει δικαιοδοσία και εξουσία να λιώνουν αυτούς που «ντρόπιαζαν την Ελλάδα».
Ο Μένης Κουμανταρέας στο μυθιστόρημά του «Δύο φορές Έλληνας» δίνει σάρκα και οστά στην ανθρώπινη βαρβαρότητα, μέσα από την κατασκευή του χαρακτήρα Παναγιώτη Λεκέ, ο οποίος όντας πιο θηλυπρεπής, θεατρίνος και κομμουνιστής υφίσταται τέτοια βιαιότητα που καταλήγει καρικατούρα του εαυτού του. «Το πρόσωπο του Λεκέ παραμορφωμένο, μια ουλή ξεκινά από το μέτωπο, πιάνει το δεξί μάτι και τραβά ως το πηγούνι. Έχει κατά εξήντα τοις εκατό χάσει την όραση από το ένα μάτι. Και το αριστερό χέρι του σαν παράλυτο κινείται με δυσκολία». Ο Παναγιώτης συγκέντρωνε όλες τις νεμέσεις της εποχής εκείνης. Έτσι, κατάντησε παράλυτος και παραμορφωμένος. Δίκαιο κατά το mentality του «αποφασίζω και διατάζω», σωστά;
[widget id=”text-6″]
Το point μου για να μη μακρηγορώ περαιτέρω, είναι ότι αν απομονώσει κανείς το τι πρεσβεύει ο Κομμουνισμός και ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή όχι, έχουμε να κάνουμε με φορείς ιδεολογιών. Ανθρώπους με άλλα λόγια, που στο όνομα ενός ονείρου, μιας φιλοδοξίας ή ιδανικού θυσιάστηκαν επειδή δεν ήθελαν να υποταχθούν. Ούτε να συναινέσουν στη βία, ούτε να απαρνηθούν τα πιστεύω τους. Είναι κάτι σαν τους Αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας που δε δίστασαν να πεθάνουν επειδή πίστευαν στη μετά θάνατον ζωή.
Αν δεν είναι αυτό μεγαλείο ψυχής, άξιο θαυμασμού και γόνιμης ζήλιας, τότε τι είναι; Εγώ και εσύ, που το μόνο για το οποίο ξέρουμε να υψώνουμε φωνή και φρύδια και να διεκδικούμε είναι η ύλη, στο όνομα της οποίας ανοίγουμε ηδονικά τα μάτια και τα χέρια, σαν ικέτες; Είμαστε δυστυχώς αυτό που περιγράφει ο Μανόλης Αναγνωστάκης: «Και κει στο βάθος, στην πέμπτη περίοδο των ιστών, κοντά, πολύ κοντά στο θάνατο, το νυστέρι αντάμωσε τον μελλούμενο άνθρωπο… ΜΕΤΑΛΛΙΚΟΣ…»
Για αυτό θυμήσου, μεταλλικέ άνθρωπε. Το μαύρο στα ρούχα του λυκείου και της χορωδίας, πάει σε αυτούς τους ασυμβίβαστους,«Αγίους» της Μακρονήσου. Όχι στις μολότοφ και στα δακρυγόνα που δήθεν υπερασπίζονται την άρση των ταξικών αγώνων κάθε φορά που ξημερώνει 17 του Νοέμβρη, αλλά αντιθέτως, το πένθος εδώ θυμάται και τιμά κάθε ιδεαλιστή ή έστω, κάθε άνθρωπο που κατόρθωσε να κρατήσει ανόθευτη την αλήθεια του εαυτού του. Μέχρι το τέλος.
Αμήν.
