Συναντήθηκα, λοιπόν, ένα απόγευμα και ήπια τον καφέ μου με τα μέλη του συγκροτήματος “exile in utopia”. Δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο, απώτερο σκοπό από αυτόν τον καφέ. Αυτά, όμως, που κατάλαβα γι’αυτά τα παιδιά και για το είδος της μουσικής που τόσο αγαπάνε, τη μέταλ, με έκαναν να ρίξω μια ματιά στο youtube κανάλι τους, μόλις χαιρετηθήκαμε.

Oι “exile in utopia” των Τάσου Πετρόπουλου, Θοδωρή Λαμπρόπουλου, Στέλιου Λυδάκη, Ευάγγελου Χαβαντά και Βαγγέλη Λάμπρου, θα έλεγε κανείς ότι είναι ένα συγκρότημα, που δεν άγεται και φέρεται από το ρεύμα, μα συντίθεται από τις μουσικές επιρροές που καθένα από τα μέλη του έφεραν μαζί τους στην είσοδό τους στη συγκεκριμένη μπάντα. Είναι αλτρουιστές, όπως ανέφεραν, και δημιουργούν μαζί μια ιδιαίτερη παλέτα μουσικής ψυχοσύνθεσης. Διαφαίνεται ξεκάθαρα η διαφορετική πινελιά της προσωπικότητας του καθενός από τα μέλη της σε κάθε τους δημιουργία.

Συγκεκριμένα ο lead vocalist Θοδωρής Λαμπρόπουλος τόνισε: «μερικά από τα κομμάτια μας, των οποίων τους στίχους γράφω εγώ, είναι οι δικές μου σκέψεις και ανησυχίες, που απλά θέλω να μοιραστώ και να βγάλω από μέσα μου, να εκτονωθώ κατ’αυτόν τον τρόπο». Η σύλληψη ενός κομματιού, από την άλλη, ξεκινάει από την προϋπόθεση της ομαδικής δουλειάς, με τον lead guitarist του συγκροτήματος, Τάσο Πετρόπουλο να παρομοιάζει την όλη προσπάθεια ως «κομμουνιστικό έργο», μέσω του οποίου όλοι τους αυτοβελτιώνονται με απώτερο σκοπό τη δική τους φιλοδοξία πάντα.

«Το κοινό πρέπει να καταλάβει αυτή την προσπάθεια» δήλωσε κι ο κιθαρίστας, Ευάγγελος Χαβαντάς, που μεταξύ άλλων διαχώρισε τους όρους «παρέα» και «συγκρότημα» εκτός και εντός του στούντιο αντίστοιχα.  Το συγκριμένο περιβάλλον-στούντιο για τους exile in utopia είναι, όπως μπόρεσαν να περιγράψουν, μια «αληθινή εξορία στην ουτοπία» καθώς η πληθώρα των τεχνολογικών δυνατοτήτων είναι πέραν των γνώσεων τους, ως μια τόσο, ας μου επιτραπεί η έκφραση, «άγουρη» μπάντα, που τους ωθεί ακόμη πιο πολύ στην αυτοβελτίωση, που κατά γενική ομολογία φάνηκε όλοι να επιδιώκουν.

Οι exile in utopia είναι η μπάντα των αντιθέσεων όπως, εξάλλου, δηλώνει και το όνομά τους. Είναι μια εξορία, ένα κακό πράγμα, σε μια ουτοπία που θέλεις να μείνεις παρόλα αυτά. Και για αυτούς, η δημιουργία αυτής της μπάντας  είναι μια ουτοπία, που τόσο θέλουν να κατέχει κεντρικό ρόλο στη μουσική τους πορεία, μα με τόση δυσκολία θα κρατήσουν, αφού όλοι τους έχουν επιλέξει και διαφορετικές επαγγλεματικές σταδιοδρομίες.

Nα δω το όνομά μας σε γκράφιτι, σε τοίχους, σε πινακίδες, σε ταράτσες και σε τζαμαρίες κάπου στα Εξάρχεια.

Αν και ενοχλούνται ιδιαιτέρως από τα ταμπού, που η ελληνική μουσική βιομηχανία προσδίδει στη μέταλ και γενικότερα η έκφραση αυτής ως «σατανικής μουσικής», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Θ. Λαμπρόπουλος, οι exile in utopia συνεχίζουν να σχεδιάζουν το μέλλον του συγκροτήματος με υπέρμετρη φιλοδοξία.

Συγκριμένα περιμένουμε από αυτούς ένα, ας ελπίσουμε σύντομα, ολοκληρωμένο άλμπουμ της δουλειάς τους, για να απολαύσουμε αυτή την αυτοβελτίωση, που φαίνεται μέσα από κάθε χρονικά γηραιότερο κομμάτι τους, όπως άλλωστε δήλωσε και ο Τ. Πετρόπουλος.

-Ας τους ευχηθούμε λοιπόν καλό ταξίδι στη μουσική τους διαδρομή.