Πηγή Φωτογραφίας

Υπήρξα Αντιχαρουλική μέχρι το μεδούλι.

Ήμουν αντίθετη με την επιτυχία που παρουσίαζε ο συγκεκριμένος τραγουδιστής, γιατί πίστευα ότι είναι βασισμένη στις πλάτες άλλων. “Λέει τραγούδια της παράδοσης, ή άλλων δημιουργών (βλέπε Θανάση), ενώ ο ίδιος δεν έχει παράξει τίποτα πρωτογενές“, η μόνιμη και “ψαγμένη” μου τοποθέτηση. Μέχρι να έρθει στο Θέατρο Γης. Μέχρι να πει η παρέα μου “Έλα, θα σου αρέσει.” Και αφέθηκα.

Ε, λοιπόν δεν είναι τυχαίο που ο Χαρούλης γεμίζει στάδια, τελειώνει εισιτήρια μέχρι να προφέρεις “κύμινο” και κάνει- σχεδόν πάντα- διήμερα παραστάσεων. Δεν είναι τυχαίο που όλοι μιλούν για εκείνον σα να συνιστά κάτι το εξωπραγματικό, και τον συνδέουν άρρηκτα, με τη μαγική “ενέργεια” που αποτελεί κινητήριο δύναμη των live του.

Έτσι και εμείς, θέλοντας να το ζήσουμε σωστά, σταθήκαμε με τις φίλες μου στους όρθιους, στο πλάι των σκληροπυρηνικών και των κοριτσιών που ζουν για ένα βλέμμα του πρωταγωνιστή της βραδιάς. Η συνέχεια είναι απερίγραπτη.

Η μουσική που ξεπήδησε από την ορχήστρα κατάφερε όχι μόνο να σε ταρακουνήσει σα σεισμός πολλών ρίχτερ, αλλά ακόμη και αν δεν ήξερες όλα τα τραγούδια, σε προκαλούσε να  χορέψεις. Γιατί δε μπορούσες να κάνεις αλλιώς. Η επιτυχής και έξυπνη εναλλαγή του παραδοσιακού με τις σύγχρονες διασκευές σου δημιουργούσε την εντύπωση πως βρίσκεσαι άλλοτε σε club, και άλλοτε σε γάμο του χωριού σου. Αλλά εσύ εκεί. Χόρευες με την ίδια ενεργητικότητα. Γιατί ήξερες ότι και τα δύο είναι εξίσου όμορφα. Ή καλύτερα, το βίωνες.

Και δεν είναι μόνο η μουσική στην οποία ποντάρει αρκετά και ξεχωρίζει, είναι το ΚΛΙΜΑ. Είναι η μπύρα και το τσίπουρο που σκούπιζα από τα μαλλιά μου και το μέικ απ μου, σ ‘ αυτή τη διονυσιακή γιορτή χωρίς όρια.

Προφανώς και τα μαλλιά θα καταλήξουν σγουρά από το μείγμα αλκοόλ που έχει προσκολληθεί πάνω τους με βία, ωστόσο είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Είναι απόλυτα φυσιολογικό για ένα νέο να σκουπίζει δάκρυα μπύρας από τα μάγουλά του και να γίνεται μούσκεμα, όταν μάλιστα ξέρει ότι θα περάσει όλη την ενήλικη ζωή του σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας. Πάντα θα πρέπει να προσέχω τα μαλλιά, το βάψιμο και τη συμπεριφορά μου, εκτός από αυτές τις συναυλίες των 20. Οπότε, case closed. Μπορείς να γυρίσεις σπίτι μούσκεμα.

Είναι και το άλλο. Προφανώς, ο κάθε άνθρωπος έχει αυτό που λέμε “το τραγούδι του“, στο οποίο προκαλεί πανικό, σεισμό και φωνάζει με όλο του το είναι. Ε, στον Χαρούλη το ένα τραγούδι γίνονται όλα. Το αγαπημένο τραγούδι γίνεται χοροπηδητό που εκτοξεύει χαρά, επιθυμία και ενέργεια. Χοροπηδητό που σε κάνει να πατήσεις το μπροστινό σου αλλά εκείνος δεν θα παρεξηγηθεί, γιατί εδώ είμαστε όλοι συγγενείς. Όλοι ένα.

Το καλύτερο κομμάτι ήταν όταν έφτασα σπίτι. Με τα πολλά, αφυδατωμένη και κραδαίνοντας για μια καρέκλα, ακούμπησα με ευλάβεια την πόρτα και ευχήθηκα να μπορούσα να μεταφερθώ με ταχύτητα σίφουνα από το μπάνιο στο κρεβάτι μου. Περνώντας το κατώφλι, συνειδητοποίησα ότι μαζί μου κουβαλούσα μια ικανοποιητική ποσότητα άμμου: Τα παπούτσια μου είχαν αλλάξει χρώμα, και από ξεβαμμένο μπλε έμοιαζαν πλέον γκρίζα.

Γιάννη, σ’ ευχαριστώ. Είχα να γεμίσω τα παπούτσια μου με άμμο, από τότε που ήμουν μικρή και έπαιζα στις κούνιες της γειτονιάς.

[widget id=”text-6″]