Ένα από τα σημάδια επερχόμενου νευρικού κλονισμού είναι όταν πιστεύει κανείς ότι η δουλειά του είναι φοβερά σημαντική, είπε κάποτε ο σπουδαίος διανοητής, Bernard Russel.

Φαντάσου ότι κάθονται σε ένα κλασσικό σπίτι στη μετευρωπαϊκή Βρετανία ο Russel και ο Τραμπ μπροστά από ένα τζάκι και απευθύνεται ο ένας στον δεύτερο με την παραπάνω ρήση. Ποια θα ήταν η αντίδραση του Τραμπ; Ποια πιστεύεις ότι θα ήταν η αντίδραση ενός άγαρμπου πολιτικού που συμβουλεύει μικρά παιδάκια να μην ασχοληθούν ποτέ με την πολιτική αν είναι να γίνουν επιχειρηματίες; Παίρνει πιστεύεις στα σοβαρά τον ρόλο του ή απλώς πουλάει “τρελίτσα” στα 70 plus;

Όποια και αν είναι τα πολιτικά σου πιστεύω, παρακολούθησες και εσύ την εκλογή του στις 9  του περασμένου Νοέμβρη και σκέφτηκες για 5 λεπτά πως γίνεται ένας ανυπόληπτος στο πολιτικό σκηνικό της χώρας επιχειρηματίας να εκλέγεται Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, την ώρα μάλιστα που όλα τα προγνωστικά και όλες οι δημοσκοπήσεις τον παρουσίαζαν ως τον μεγάλο χαμένο της αναμέτρησης. Ήταν άραγε ο χαρακτήρας του υποψηφίου που δεν σταματά ποτέ μέχρι να κατακτήσει την κορυφή ή μήπως μια συμβολική γροθιά στην καρδιά του “συστήματος” ;

Μα, η Χίλαρι ήταν Δημοκρατική…και συνεχιστής του Ομπάμα θα πω εγώ. Ωστόσο, αυτό δεν συγκίνησε τον λαό, η πλειονότητα των οποίων έβλεπαν στο πρόσωπο της μια από τις πιο μισητές φιγούρες της αμερικανικής πολιτικής. Και πράγματι, πολλές ψήφοι ήταν καταναγκαστικές, καθώς ο μέσος Αμερικανός προτιμούσε να κολυμπήσει στο ρέμα παρά να πέσει στον γκρεμό… του Τραμπ.

Βέβαια, κατώτερος προεκλογικά, κατώτερος και μετεκλογικά αφού η σκληρή εναλλακτική ρητορική που υιοθέτησε πριν την εκλογή του φαίνεται να αναδιπλώνεται μπροστά στις σύσσωμες αντιδράσεις του Κογκρέσου,του Δικαστικού Σώματος και των Αμερικανών πολιτών, και αυτό γιατί:

• Παραμένει ανοιχτός στην διατήρηση της Συνθήκης του Παρισιού για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, μια συμφωνία από την οποία προεκλογικά προεξοφλούσε πως θα αποχωρήσει καθώς “έπληττε” την ανταγωνιστικότητα των αμερικανικών επιχειρήσεων.
• Όλοι θυμόμαστε το περίφημο τείχος που θα υψώσει ώστε να “απομονώσει” την Αμερική από τους παράνομους Μεξικανούς και λοιπούς που διέρχονται στην χώρα. 3 μήνες μετά την εκλογή του, το τείχος απλώς θα είναι ένας ενισχυμένος φράχτης σε μερικές περιοχές των συνόρων.
• “Θα μπεις φυλακή”, “Θα διενεργήσουμε ελέγχους και έρευνες με εισαγγελείς” και άλλα τέτοια κοσμήματα πολιτικού ξεκατινιάσματος  εξαπέλυε στην προεκλογική του εκστρατεία κατά της Χίλαρι Τραμπ .  Το σκάνδαλο με τα e-mail, το ίδρυμα Κλίντον, προεκλογικές μεθοδεύσεις και πολλά άλλα ήταν μερικά από τα βασικά βέλη στη φαρέτρα του με τα οποία προσπαθούσε να βλάψει την Δημοκρατικό συνυποψήφια του. Δεν πέρασαν αρκετές μέρες από την εγκατάσταση του στον Προεδρικό θώκο και αμέσως αναδίπλωσε τις απειλές του δηλώνοντας στις New York Times πως: ”Δεν θέλω να βλάψω τους Κλίντον, πραγματικά δεν το θέλω. Πέρασε πολλά και υπέφερε πολύ με διάφορους τρόπους.”
• Τα βασανιστήρια επίσης ήταν ένα θέμα ταμπού με το οποίο είχε προκαλέσει δριμύτατες αντιδράσεις όταν προεκλογικά υποστήριζε την επαναφορά τους( εικονικός πνιγμός, πείνα, ψυχολογικός πόλεμος κλπ) ενώ αργότερα δήλωσε πως υπάρχουν και πιο ανθρώπινοι τρόποι να κάνεις έναν κρατούμενο να μιλήσει.
• Το μεσανατολικό. Αν υπάρχει μεγαλύτερη μαύρη βούλα στην ιστορία της Αμερικανικής Ηπείρου μετά τον πόλεμο του Ιράκ, είναι ίσως η αποτυχημένη εξωτερική πολιτική που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ στο μεσανατολικό τόξο. Θύελλα αντιδράσεων είχε προκαλέσει αν θυμάστε η δήλωση του να ανακηρυχθεί η Παλαιστίνη πρωτεύουσα του Ισραήλ. Βέβαια, αργότερα, πρόφτασε να δηλώσει πως θα είναι μεγάλη τιμή για εκείνον να επιτευχθεί μια ιστορική ειρηνική λύση υπό τη δική του θητεία. Μάλιστα, υποστήριξε πως θα αξιοποιήσει και τον γαμπρό του, ξεδιπλώνοντας έτσι το μανδύα της μετριοπάθειας του.

Όλοι αναρωτιόμαστε γιατί αναδιπλώνονται έτσι όλοι οι πολιτικοί αφού εκλεγούν στην πολυπόθητη καρέκλα. Το στοιχείο-κλειδί είναι πάντα οι ψηφοφόροι. Ο Τράμπ ανέκαθεν απευθύνονταν στην πιο συντηρητική Αμερική, στους σκληρούς κορπορατιστές ως εκπρόσωπος επιχειρήσεων, και φυσικά στο Σώμα Στρατού. Έπρεπε να υιοθετήσει ένα προφίλ αντισυμβατικό με το έως τώρα πολιτικό μείγμα των Δημοκρατικών, χωρίς αυτό να σημαίνει πως και ο ίδιος δεν διαθέτει στον χαρακτήρα του κάποια από τα στοιχεία που έβγαλε προς τον λαό της Αμερικής. Μισογύνης, μισαλλόδοξος, ομοφοβικός και μεγάλος κεφαλαιοκράτης, σίγουρα δεν πτοείται από τον μιντιακό πόλεμο που του έχουν κηρύξει. Φήμες για partnerships με τον Πούτιν απειλώντας το μέλλον του ΝΑΤΟ, σκάνδαλα με πολιτικούς στο γραφείο του, νομικές παρατυπίες και αθέμιτος ανταγωνισμός από τις εταιρείες του, καθώς και μια δικαστική απόφαση-ταφόπλακα στις βλέψεις του να απομονώσει την Αμερική είναι ωστόσο μερικά θέματα που προκαλούν ήδη σοβαρή ημικρανία στον Αμερικανό Πρόεδρο τους τελευταίους 3 μήνες.

Αναμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την στάση που θα κρατήσει εν τέλη ως Αμερική στο θέμα της Συρίας, για το αν δηλαδή θα συνεχίσει να στηρίζει τους αντικαθεστωτικούς και θα συμπλεύσει με τον Πούτιν για την σταθεροποίηση της περιοχής ενώ καθοριστική θα είναι για την δημιουργία ενός νέου εμπορικού κόσμου η πολιτική που θα εφαρμόσει στο άμεσο μέλλον όσον αφορά στις συμφωνίες διεθνούς εμπορίου. Για τον λαό της Αμερικής το μεγαλύτερο μέλημα είναι σαφώς η επερχόμενη τροποποίηση αν όχι κατάργηση του Obamacare, αφήνοντας εκτός ιατρικής περίθαλψης μεγάλο ποσοστό ανασφάλιστων πολιτών. Αλλά καθώς πρόκειται για έναν άνθρωπο των επιχειρήσεων, σκληρό συστηματικό και νεοφιλελεύθερο άτομο, εικάζω πως η πολιτική του θα είναι προσανατολισμένη σε άλλα πεδία και όχι τόσο σε κοινωνικά πακέτα στήριξης, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα λάβει υπ’ όψιν και αυτές τις κοινωνικές ομάδες. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως πρόκειται για τον πλανητάρχη, για τον εκπρόσωπο του Αμερικανικού ονείρου, και φυσικά για έναν πολιτικό που ήρθε για να κάτσει στην καρέκλα. Δεν θα διακινδυνεύσει με μονομερείς και προκλητικές ενέργειες να χάσει αυτό το προνόμιο. Εις αύριο τα σπουδαία κύριε…

[widget id=”text-6″]