Μερικοί άνθρωποι λένε νωρίς αντίο στην παιδικότητά τους. Άλλοι και πάλι ποτέ. Κάποιοι πάλι φοβούνται να την χάσουν, χωρίς να συνειδητοποιούν, ωστόσο, ότι την έχουν χάσει εδώ και καιρό. Η Ιαπωνική ταινία ‘Aoi Haru’ κατά λέξη μεταφράζεται ως ‘Μπλε Άνοιξη’. Εκτός όμως από Μπλε Άνοιξη, αυτά τα δύο ιδεογράμματα μπορούν να μεταφραστούν και ως ‘Νεότητα’, για την οποία μιλάει και η ταινία. Για την νεότητα, δηλαδή, που ανθίζει και μαραίνεται αν δεν την τροφοδοτήσεις με την αθωότητα που επιζητά.

«Αν είσαι ευτυχισμένος και το ξέρεις, χτύπα παλαμάκια»

Με γραμμένο σε έναν τοίχο στην οροφή αυτό το σύνθημα, οι εφτά πρωταγωνιστές μετρούν τα παλαμάκια που χτυπούν κρεμασμένοι από τα κάγκελα αυτοί που θέλουν να διαγωνιστούν για την αρχηγεία του σχολείου. Είναι ένα παιχνίδι φαινομενικά αθώο και παιδικό, που κρύβει, ωστόσο, από πίσω την αυτο-καταστροφή του κάθε εφήβου. Αυτός που χτυπάει τα πιο πολλά παλαμάκια, είναι και αυτός που δεν φοβάται. Αλλά και αυτή η τόλμη φτάνει ως ένα όριο.

 
Η τόλμη και το θάρρος των εφήβων έρχεται αντιμέτωπη με τον φόβο τους για το μέλλον που διαγράφεται άγνωστο αλλά και πολύ κοντινό. «Με φοβίζουν οι άνθρωποι που ξέρουν τι θέλουν», λέει ο πρωταγωνιστής της ταινίας Kujo. Ο Kujo που έγινε πρόσφατα ο νέος αρχηγός του σχολείου, θέτοντας ένα ρεκόρ από παλαμάκια στην οροφή. Και ενώ παρουσιάζεται σαν ένας μαθητής που δεν λέει πολλά, με ιδιόρρυθμο χαρακτήρα και έλλειψη κάθε είδους φόβου, με μία απλή φράση ερμηνεύει τον φόβο όλων των εφήβων που ακόμη αναζητούν τον εαυτό τους.

 
Η ταινία εξιστορεί την ζωή εφτά εφήβων και την αβεβαιότητα τους για την ζωή, αλλά και για την αγανάκτησή τους προς την ζωή που τους παραδίνουν μπροστά τους. Τα εφτά αγόρια ερμηνεύουν τους εαυτούς μέσα από τα στάδια της αυτο-καταστροφής και η ταινία αποκτά ένα δραματικά βίαιο περιεχόμενο, όπου ένα ήρεμο τραγούδι στην κιθάρα εναλλάσσεται με τη δολοφονία ενός από τους εφτά φίλους.

«Δάσκαλε, δεν υπάρχουν λουλούδια που δεν ανθίζουν ποτέ;».

Το νόημα της ταινίας γεννιέται από την απάντηση που δίνει ο δάσκαλος στον Kujo. «Τα λουλούδια υπάρχουν για να ανθίζουν. Όχι για να μαραίνουν. Αυτό έχω επιλέξει να πιστεύω». Το μήνυμα της αισιοδοξίας και της ελπίδας που θέλει να περάσει μέσα από την ταινία ο σκηνοθέτης της, Toshiaki Toyoda, έγκειται όχι στην πίστη, αλλά στην επιλογή της. Να πιστεύει, δηλαδή, κανείς όχι με βάση τα δεδομένα και τα φαινόμενα, αλλά με βάση αυτά που επιλέγει ο ίδιος να πιστεύει. Έτσι, θα ανακαλύψει και το τι επιθυμεί πραγματικά. Και έτσι, η ταινία τελειώνει με την επιθυμία του κολλητού του Kujo, Aoki. Η οποία ήταν να κάνει αυτό που δεν μπορούσε να κάνει ο Kujo που πάντα κατέληγε σε ένα ακόμα παλαμάκι.

O Toshiaki Toyoda κατάφερε να μεταφέρει το ομότιτλο manga με μεγάλη επιτυχία, κρατώντας τα στοιχεία που αυτός θεώρησε ότι αντιπροσωπεύουν το νόημα της ιστορίας. Δηλαδή, αυτά της νοσταλγίας, του υπαρξισμού και της εφηβικής αθωότητας που αρχίζει να βάφεται με τα χρώματα των υποχρεώσεων, του βάρους και της ασχήμιας των ενηλίκων. Με κενά πλάνα, με πολύ στεγνό, λιτό και απλό σενάριο και με ονόματα ηθοποιών συνδεδεμένα χρόνια με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη, η ταινία είναι σίγουρα ένα από τα αριστουργήματα του Toyoda.