Όσο οι γενιές μεγαλώνουν, τα κοινωνικά πρότυπα ριζώνουν μέσα τους μέχρι που γίνονται κτήμα τους. Ξεχνούν πολλές φορές από πού ξεκίνησαν για να δώσουν θέση σ’ όλες τις νέες ιδέες που πρεσβεύουν. Κάπως έτσι οι γενιές αλλάζουν και δίνουν θέση σε νέους στοχασμούς προς τις επόμενες…
Ωστόσο, σήμερα όσο ποτέ παρατηρούμε πως όσο κι αν πιστεύουμε σε μια συνολική μεταστροφή συνειδήσεων, προς μια φιλελεύθερη και εναγκαλισμένη με την επιστήμη αντίληψη, τα στερεότυπα δεν παύουν να ανθίζουν.
Ιδιαίτερα όσον αφορά το σχολικό πλαίσιο, που θεωρείται η απαρχή της δημιουργίας κριτικής σκέψης, προώθηση της γνώσης αλλά και κοινωνικών αξιών, μπορεί να δει κανείς πως κυριαρχεί μια διαιωνισμένη υποτίμηση απ’ το εύρος της κοινωνίας.
Πιο συγκεκριμένα, οι κρίσεις των γονέων έναντι της πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών, αλλά και του σχολικού πλαισίου εν γένει ως οργανισμό, φαίνεται να διαταράσσεται από μια συνεχή αμφισβήτηση. Ή ακόμη χειρότερα, φαίνεται πως υπάρχει μια λάθος συνιστώσα προς τον σχολικό οργανισμό, που δεν έχει ως στόχο την μέγιστη ανάπτυξη των δυνατοτήτων του κάθε παιδιού, αλλά την εναρμόνιση του στα κοινωνικά καλούπια.
Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να λησμονείται η σημαντικότητα της αυτενέργειας του εκάστοτε μαθητή κατά την διάρκεια των σχολικών του χρόνων. Σίγουρα, για τα ελληνικά δεδομένα η έννοια της αυτενέργειας φαντάζει ουτοπική, δεν είναι όμως κάτι άπιαστο. Διότι, πέρα απ’ τα όρια που χρειάζεται να εμφυσούν στους μαθητές, χρειάζεται να τους διδάξουν να εντρυφούν προς το μονοπάτι του εαυτού τους.
Συχνά, θεωρείται πως όταν ένα παιδί παρεκκλίνει απ’ τα κλασσικά πλαίσια είναι-αρνητικά- διαφορετικό απ’ τα υπόλοιπα, και δεν έχει σπουδαίο ακαδημαϊκό μέλλον ούτε ελπίδες για μια αξιοπρεπή ζωή. Παραδειγματικά:
Λόγω της παραπάνω ιδεολογίας ολοένα και περισσότεροι μαθητές απορρίπτονται απ’ την εκπαιδευτική διαδικασία και συχνά καταδικάζονται απ’ την κοινωνία, ακόμη κι απ’ την οικογένεια τους.
Για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο θα ήταν ωφέλιμη μια διαφοροποίηση της οπτικής τόσο των γονέων όσο και των εκπαιδευτικών, απέναντι σε τέτοιες περιπτώσεις. Όταν ένα παιδί ακολουθεί έναν διαφορετικό δρόμο, θέλει κάτι να δείξει, ή έναν άλλον τρόπο να εκφραστεί. Κανείς δεν είναι εκ φύσεως καλός ή κακός.
Γενικότερα, δε χρειάζεται να συγχέεται η ευφυΐα με την σχολική επίδοση, ούτε να κυριαρχεί ένας συγκεκριμένος τρόπος μάθησης ως πανάκια, ως “μαγική συνταγή” για την επίτευξη της γνώσης. Οι παιδαγωγικές μέθοδοι είναι πολλές και κάποιες φορές συνυφασμένες, ώστε να μπορούν οι εκπαιδευτικοί να τις προσαρμόζουν κατά πως χρειάζεται.
Εάν επιτευχθεί το παραπάνω θα δοθεί η ευκαιρία τόσο στους μαθητές όσο και στους γονείς τους να παρατηρήσουν εκ των έσω το παιδαγωγικό φαινόμενο και να αντιληφθούν όλες τις πλευρές του. Κάπως έτσι, ίσως αποκατασταθεί με τον καιρό και η εμπιστοσύνη απέναντι στους εκπαιδευτικούς(!)
Συμπερασματικά, είναι αναγκαίο να αποδεχτούμε πως η διαφορετικότητα δεν είναι δείγμα ανικανότητας, μα σημάδι νεωτερισμού. Κάθε παιδί είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα με διαφορετικές ανάγκες, συνεπώς χρήζει και διαφορετικής προσέγγισης…
