Τι είναι αυτό που συνέβη τέλος πάντων το βράδυ της έκτης προς εβδόμης Ιανουαρίου 2021 (Ευρωπαϊκές ώρες) στην άλλη όχθη του Ατλαντικού; Πώς φτάνει η “Δημοκρατία” να κληρώνεται “Δημοκρατισμός”;
Με λίγα λόγια και χωρίς πολλές περιστροφές θα αγγίξω ένα θέμα που πολλοί θα φοβούνταν να το αγγίξουν. Δεν είναι η επίθεση στο αμερικανικό καπιτώλιο η εμφάνιση της αποτυχημένης δημοκρατίας αλλά το κρούσμα ενός αναλφαβητισμού σε αυτή. Τι σημαίνει αυτό; Στην δημοκρατική πορεία της νεότερης ανθρώπινης ιστορίας -και αυτή είναι βραχεία– κάπου “χάσαμε την μπάλα”. Μπερδέψαμε εν ολίγοις τί είναι αυτό που δημοκρατικά, άρα συνταγματικώς κατοχυρωμένα, μπορώ και οφείλω να κάνω για την δική μου προστασία και για την προστασία, επομένως, της ιδέας της δημοκρατίας ως όλον με τί είναι αυτό που δεν μπορώ. Με απλά λόγια: “που σταματάνε τα δικά μου δικαιώματα και που αρχίζουν τα δικαιώματα των άλλων“.
Πηγή Φωτογραφίας: in.gr
Στη δημοκρατία, έχω την υποχρέωση, σαν ευυπόληπτος πολίτης όχι μόνο να εκφέρω γνώμη γι’αυτή αλλά και να την καθιστώ σαφή, να την υπερασπίζομαι με κάθε νόμιμο τρόπο. Αυτό που δεν διευκρινίζεται -διότι θεωρείται αυτονόητο- είναι πότε ένας τρόπος φτάνει να περάσει στην αντίπερα όχθη, αυτή του δημοκρατικά απεχθούς. Γιατί θεωρείται αυτονόητο; Επειδή η δημοκρατία θεωρήθηκε ως η πιο ιδανική και εξευγενισμένη μορφή εξουσίας, αφού και ο ανθρώπινος νους και τα πανανθρώπινα ιδεώδη έχουν πλέον φτάσει σε αυτό το επίπεδο πολιτισμού. Στην πράξη, εντούτοις, τίποτε από αυτά δεν διαφαίνεται ξακάθαρα.
Δεν θα σχολιάσω ούτε την πολιτική του Τράμπ ούτε κι αυτή του επερχόμενου προέδρου Μπάιντεν, δεν είμαι άλλωστε πολιτικός αναλυτής. Όμως σχολιάζω τον τρόπο εκδήλωσης της εκάστοτε πολιτικής δυσαρέσκειας- στην προκειμένη περίπτωση αυτή του Τράμπ. Και αυτό που συνέβη χτές στην Ουάσιγκτον και σε άλλα σημεία της αμερικανικής επικράτειας δεν ήταν εξασφάλιση κανενός δικαιώματος προς την ελευθερία του λόγου, του τύπου, της γνώμης και προφανώς της διασφάλισης της δημοκρατίας απο κινδύνους αυτής, παρά μια απροκάλυπτη καταστρατήγησή της. Και γιατί; Γιατί έχω την αίσθηση ότι ούτε οι ίδιοι που εισέβαλαν στο καπιτώλιο είχαν ακριβώς αίσθηση του τί κάνουν και πώς.
Κι εκείνο είναι ακριβώς το σημείο που η δημοκρατία μετατρέπεται σε αναλφάβητο δημοκρατισμό. Έχω δηλαδή σαν πολίτης, μια δημοκρατική ιδέα και ένα ιδεώδες υπεράσπισης αυτής, αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας που με αφήνει να έχω μια ιδέα για καθετί. Όμως παρερμηνεύω την ίδια την ιδέα της δημοκρατίας και καταλήγω να είμαι βαθιά νυχτωμένος από αυτή, όταν από τη μέση πια φεύγει η έννοια αμεροληψία, κριτική ικανότητα και ο αντικειμενισμός της αντιμετώπισης και εισέρχεται ο πολιτικός φανατισμός και η απολιτίκ τάση. Ιδιαίτερα, όμως, ο πολιτικός φανατισμός, που αυτό είναι και η κεντρική μου ιδέα, απορρέει από την ανάγκη σε ένα ξέσπασμα συμπιεσμένου αέρα. Ενός αέρα αναρχίας και ανεξέλεγκτης δημοκρατίας. Μιας, δηλαδή, προσωπικής και υποκειμενικής εννοιολόγησης του ίδιου του δημοκρατικού όρου, έναν ιδιωτικό νόμο, αυτόνομων πιστεύω και ακαταλόγιστου “δημοκρατικής” διαφθοράς.
