Αν έχω με κάτι στο μυαλό μου συνδεδεμένο τον Wong Kar Wai, τότε αυτό είναι το αίσθημα του Haruki Murakami. Ίσως τα δύο πρόσωπα να μην έχουν καμία διασύνδεση, αλλά πάντα είχα την εντύπωση ότι είτε αναφερθώ στον μεγάλο αυτό σκηνοθέτη, είτε στον Ιάπωνα συγγραφέα, θα μιλήσω πάλι για το ίδιο πράγμα. Τι θα είναι όμως αυτό;

Το κενό των συναισθημάτων μετά την εξερεύνηση του εαυτού μου. Αυτό σκέφτομαι και σε αυτό καταλήγω όποτε κλείνω ένα βιβλίο του Murakami και όταν πέφτουν οι τίτλοι του τέλους μιας ταινίας του Wong Kar Wai.

If someone wants to leave 2046, how long will it take them?

Some people get away very easily,

Other find that it takes them much longer.

Το 2046 έχει να κάνει με το ταξίδι στις αναμνήσεις μας. Αναμνήσεις που είναι τελικά σαν ένα τρένο από το οποίο συνήθως μπορείς απλά να αποβιβαστείς, να φύγεις. Αν επιστρέψεις, όμως, τότε το τρένο θα γίνει ο λαβύρινθός σου. That’s what the world is after all: An endless battle of contrasting memories. (Haruki Murakami, 1Q84)

Η ταινία, λοιπόν, είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας του Wong Kar Wai, με την Days of being Wild και την In the Mood for Love να προηγούνται. Το 2046, όμως, δεν είναι απλά ένας ακόμα τίτλος ταινίας αλλά ορόσημο της καλλιτεχνίας του ίδιου του σκηνοθέτη.

Before when people had secrets they didn’t want to share,

They’d climb a mountain.

They’d find a tree and carve a hole in it

And whisper the secret into the hole.

Το σενάριο είναι ιδιαίτερα λυρικό, με φράσεις που δεν μπορείς να τις βγάλεις στο μυαλό σου. Σε συνοδεία με την υπέροχη μουσική, φαίνεται να μην είναι κάτι φτιαγμένο, αλλά να παρουσιάζονται οι σκέψεις του ίδιου του πρωταγωνιστή εκείνη την στιγμή. Δεν πρόκειται για ταινία, αλλά για τον καθρέφτη των αναμνήσεων του συγγραφέα Mo Wan.

I can’t stop wondering if she loved me or not.

But I never found out

Maybe her answer was like a secret that no one else would ever know.

Ο Mo Wan φαίνεται να αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν τα βιβλία που γράφει. Τρυφερά, προσεκτικά αλλά παράλληλα πολύ αδιάφορα. Αφού έχασε την γυναίκα που ερωτεύτηκε πραγματικά, σταμάτησε να εμβαθύνει στα αισθήματά του. Ίσως ακόμα κι αν υπήρχαν, να τα προσπερνούσε, να μην τα έδινε σημασία. Ίσως, όμως, και πάλι να ήταν τόσο ερωτευμένος με τις αναμνήσεις του, που δεν είχε κανένα σκοπό να δώσει βαρύτητα στα παρόν.

I don’t care if you love me or not

I’ll love you anyway.

Έτσι, αρχίζει να γράφει ένα βιβλίο για ένα τρένο με το όνομα 2046.  Εκεί, όλοι οι επιβάτες που επιλέγουν να ταξιδέψουν με το συγκεκριμένο τρένο έχουν τον ίδιο σκοπό. Να ανακτήσουν τις χαμένες τους αναμνήσεις. Και αυτό γιατί τίποτα δεν αλλάζει εκεί. Αυτό το βιβλίο ξεκίνησε να το γράφει ως πλάκα με την νέα του βοηθό. Αυτό το τρένο, όμως, αντιπροσωπεύει και όλα τα αισθήματά του και τον χαμένο του εαυτό.

But what are your real feelings for me?

Are they like a rainbow after the rain?

Or did that rainbow fade away long ago?

Ένας χαμένος εαυτός που πηγάζει από κάποια αισθήματα που δεν απαντήθηκαν ποτέ και άφησαν ένα κενό. Και το ίδιο κενό θα αφήσουν στην πόρνη που τελικά τον ερωτεύεται. Δεν μπορείς να ελέγξεις αυτά που νιώθεις. Δεν μπορείς όμως να ελέγξεις και το αποτέλεσμά τους.

Maybe one day you’ll escape your past.

If you do, look for me.

Το δημιούργημα αυτό του Wong Kar Wai είναι αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα έργα του. Με την χαρακτηριστική του σκηνοθεσία και φωτογραφία παρουσιάζει τα γεγονότα νοσταλγικά, και σου δίνει την αίσθηση ότι ο χρόνος γύρω σου παγώνει. Είναι μια ταινία που θα θέλεις να την προσπεράσεις αλλά δεν θα το καταφέρεις. Θα γίνεις και εσύ επιβάτης στο τρένο 2046, θα ταξιδέψεις στις αναμνήσεις σου, και όλα αυτά με το χαρακτηριστικό soundtrack, Secret Adagio – Adagio.