Νέο κύμα διαταραχών βιώνει το διάστημα αυτό η ελληνική κοινωνία, αφού διαδηλώσεις παντός είδους λαμβάνουν χώρα προξενώντας κυρίως χάος και λιγότερο ουσιώδεις αλλαγές.

Εικόνες από χιλιάδες κόσμο, τροφοδοτημένο με τα βασικά άγρια ένστικτα στο πρόσωπο, γεμάτα θυμό αναμειγμένο με φόβο κάνουν την προσωπική τους επανάσταση με πανό κρατημένα ψηλά, φωνές και μια δόση μίσους για τα πολιτικά δρώμενα.

Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος, είναι γεγονός.

Μα ποιό το νόημα των διαδηλώσεων και του κοινωνικού χάους εφόσον η κατάσταση παραμένει ίδια; Ήδη απ’ το 2008 ομάδες πολιτών οργανώθηκαν στους δρόμους ανά βδομάδα αυτοαποκαλούμενοι “Αγανακτισμένοι”. Παρατηρούσες στις πόλεις πλήθος κόσμου στις πλατείες, οποιασδήποτε κοινωνικής τάξης, με πρόθεση την αλλαγή της κατάστασης και εντέλει την αλλαγή στις ζωές τους. Μια αλλαγή που όμως ποτέ δεν ήρθε. Παρά τις εναλλαγές κυβερνήσεων, τους ανεπιτυχείς συνδυασμούς κομμάτων στην Βουλή και τα αλλεπάλληλα μνημόνια, η καθημερινότητα των Ελλήνων χειροτερεύει.

Θα την οδηγήσει άραγε μια διαδήλωση στο στόχο; Σίγουρα όχι. Δυστυχώς τα πράγματα φαίνεται να είναι τόσο καθοδηγούμενα απ’ τις ανώτερες πολιτικές δυνάμεις που τα μηνύματα του κόσμου φαίνονται άστοχα. Άλλωστε, οι ίδιοι που διαδηλώνουν σήμερα δεν ψήφιζαν τα κόμματα αυτά εχθές;

Προκειμένου να δούμε πραγματικές λύσεις θα ήταν σκόπιμο να υπάρξει μια ουσιαστική οργάνωση του κόσμου, που θα παραδώσει μηνύματα εκ των έσω. Οι διαδηλώσεις στους δρόμους είναι τόσο πλασματικές, που μπορούν να χαρακτηριστούν ακραίες απ’ τα Media οποιαδήποτε στιγμή το θελήσουν. Με την τακτική αυτή, βέβαια, ολοένα και περισσότερος κόσμος που έχει αποφασίσει να βροντοφωνάξει τη γνώμη του στο δρόμο πια κι όχι στον καναπέ, μετανιώνει και ανακάθεται καλύτερα στη θέση του τρομαγμένος.

Καταληκτικά, οι κοινωνικές αναταραχές αναμφίβολα μηνύουν το αίσθημα αγανάκτησης του πλήθους, χωρίς όμως αληθινά αποτελέσματα. Οι παροδικές καταστροφές δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιών που συχνά επιδεικνύουν το θυμό των πολιτών δεν αποφέρουν κοινωνική αρμονία – αυτός δεν είναι ο  τελικός στόχος;- αλλά ενισχύουν την άσκοπη έχθρα μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, για τους ίδιους κοινούς στόχους χρειάζεται να μαζευτεί κόσμος μονοιασμένος.

Ή όπως πολύ καλύτερα το διατύπωσε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ “πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί σαν αδέρφια ή να καταστραφούμε μαζί σαν χαζοί”.