Όταν το “ΟΧΙ” σου γίνεται ναι

Ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου 1940.
Η Ελλάδα βρίσκεται υπό το καθεστώς της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά από τις 4 Αυγούστου του 1936. Ο ίδιος δέχεται στην Αθήνα το τελεσίγραφο του Μουσολίνι από τον Γκράτσι στο οποίο απαιτεί από τους Έλληνες να παραδώσουν ορισμένες στρατηγικές θέσεις της χώρας και να μην εμποδίσουν με κανέναν τρόπο την εισβολή του Ιταλικού στρατού. Μάλιστα δίνεται διορία 3 ωρών και έπειτα απαιτείται απάντηση, απάντηση πολέμου ή υποταγής. Η απάντηση του δικτάτορα ανακοινώνεται με σίγουρη και σταθερή φωνή:«Λοιπόν, Κύριε έχουμε πόλεμο»( «Donc, Monsieur c’est la guerre»).

Ο ίδιος ο Γκράτσι μάλιστα αναφέρει:«Έφυγα υποκλιθείς με τον βαθύτερον σεβασμόν προ του υπερηφάνου γέροντος, ο οποίος επροτίμησε την θυσίαν αντί της υποδουλώσεως. Έφυγα ταπεινωμένος και με σφιγμένην την ψυχήν από μίσος προς το επάγγελμά μου.»(Απομνημονεύματα του Γκράτσι, 1945)

5 Ιουλίου 2015

Η Ελλάδα που όλοι ζούμε και γνωρίζουμε. Η Ελλάδα της κρίσης, του αδιεξόδου και της διαφθοράς. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είχε ήδη προκηρύξει το δημοψήφισμα από τις 28 Ιουνίου. Ένα δημοψήφισμα που άλλοι το θεώρησαν ως παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή έξοδος από το ευρώ και άλλοι ως αποδοχή ή απόρριψη της συμφωνίας και των θέσεων που είχαν ανακοινωθεί στον πρωθυπουργό από τους τρεις θεσμούς.(Ε.Ε., Δ.Ν.Τ., Ε.Κ.Τ.). Ο ελληνικός λαός ψήφισε σε ένα κλίμα αναβρασμού, αγωνίας και ελπίδας μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία και αποφάσισε να απορρίψει τις θέσεις αυτές με ποσοστό, 61,3%. Και ο πρωθυπουργός από την μεριά του απέρριψε την απόφαση του λαού.

Ένας δικτάτορας λοιπόν αποφασίζει πως ο λαός του είναι ικανός να πολεμήσει, δεν θα λυγίσει. Ο ίδιος δεν θα υποκύψει στις πιέσεις, εξάλλου οι αριθμοί πολλές φορές λυγίζουν μπρος στη ψυχική δύναμη και την υπερηφάνεια. Δεν θα ζητήσει φυσικά τη γνώμη κανενός. Παίρνει την απόφαση που θεωρεί εκείνος σωστή και την επιβάλλει. Είναι δικτάτορας εξάλλου. Ο ελληνικός λαός αποδέχεται το ΟΧΙ προς μεγάλη έκπληξη όλων. Κρατάει περήφανα την γαλανόλευκη σημαία, δεν σκύβει το κεφάλι στον εχθρό, δεν παραδίδεται. Φοράει τη βαριά φανέλα του στρατιώτη. Γνωρίζει πως θα σκιστεί, θα ματώσει , θα λερωθεί. Μα είναι σίγουρος πως θα γυρίσει πίσω, θα μπαλωθεί και θα συνεχίσει.

Ένας πρωθυπουργός δημοκρατικού πολιτεύματος ζητάει την άποψη του λαού ο οποίος βέβαια του έδωσε την εξουσία. Θεωρεί πως πρέπει να ακούσει τους πολίτες του σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Ο λαός του απαντάει και εκείνος τον αγνοεί. Οι πολίτες της χώρας του, του δηλώνουν ξεκάθαρα πως δεν θέλουν να υποταχθούν, θεωρούν τα νέα μέτρα άδικα,μη βιώσιμα και είναι έτοιμοι να δεχθούν οποιαδήποτε συνέπεια έχει το “όχι” τους. Θυμούνται την Ελλάδα, την βλέπουν πεταμένη σε έναν κάδο, τις αξίες και τα ιδανικά της να έχουν καταπατηθεί και τους περαστικούς να αδιαφορούν. Και εσύ βλέπεις το “όχι” να σε κοιτά περιφρονητικά από μια μεριά και να φεύγει όλο και πιο μακριά. Ας μη γελιόμαστε όμως, την πιο πρόσφατη μάχη την έδωσες με ψηλά το κεφάλι και ας μην σου έδωσαν σημασία.

Αναλογιζόμενος τις παλιές σου δόξες στέκεσαι με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν. Θαυμάζεις το θάρρος των πολεμιστών της πατρίδας σου, τις θυσίες τους και την αντίσταση απέναντι στον εχθρό. Έχεις πάντα στο μυαλό σου το ελπιδοφόρο μήνυμα της νίκης και πως όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Έχεις φτάσεις όμως στο σημείο που πρέπει να τα χάσεις όλα για να τα κερδίσεις ξανά. Θα στα στερήσουν σαν να μην σου άνηκαν ποτέ. Μα μην ξεχνάς, για να υπάρξει αίσιο τέλος πρέπει να παλέψεις, τίποτα δεν σου χαρίζεται.

Μην θαυμάζεις λοιπόν μόνο τους γενναίους πολεμιστές του παρελθόντος από τη τηλεόραση, στα αφιερώματα και στις παρελάσεις (όσο ακόμα τις έχεις και αυτές). Στρέψε το βλέμμα σου στο παρόν, στο ματωμένο από κούραση και εξαθλίωση βλέμμα του συνανθρώπου σου, προσπάθησε να σκουπίσεις τα δάκρυα του και να του δείξεις πως δεν είναι μόνος. Όσο και να προσπαθούν να σε πείσουν, μην μπερδευτείς, δεν είναι αυτός ο εχθρός. Όσο και να προσπαθούν να σε πείσουν, όχι η ψήφος σου δεν μετράει, η γνώμη σου είναι απλώς τυπική και άλλοι αποφασίζουν. Όσο και να προσπαθούν να σε πείσουν το “όχι” σου θα συνεχίζει να γίνεται “ναι”.

Ας αφήσεις λοιπόν σήμερα ένα στεφάνι σε όσους πολέμησαν για την πατρίδα και την ελευθερία, ας θυμηθείς γιατί θεωρείται περήφανος όποιος είναι Έλληνας.

Όμως μην ξεχνάς, Monsieur c’est la guerre.

Κοινή χρήση:

Αφήστε ένα σχόλιο