Φτηνά Τσιγάρα: Έχεις επενδύσει πολλά στα όνειρά σου

 

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης το 2000 δημιούργησε μια ταινία που άφησε το στίγμα της στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο. Στίγμα που εντοπίζεται όχι μόνο στην ιστορία της έβδομης τέχνης στην χώρα μας, αλλά και σε όλους τους θεατές της.

Είναι μια ταινία που μόλις την δεις την ερωτεύεσαι, χωρίς όμως να σου είναι ξεκάθαρος ο λόγος για τα αισθήματα σου αυτά. Ίσως να μου είχε αλλάξει την ζωή, τα δεδομένα και τις σκέψεις μου αν δεν το είχε κάνει άλλη ταινία στο παρελθόν. Τα Φτηνά Τσιγάρα δεν είναι ένα φιλμ που θα το δεις και θα το προσπεράσεις. Μόλις πέσουν οι υπότιτλοι, θα σου μείνουν εικόνες, λόγια και μουσική που θα δεν θα συμβολίζουν απλά μια ταινία για σένα, αλλά κάτι το πολύτιμο που θα κουβαλάς μαζί σου από εδώ και πέρα.

Ποίηση, μόνο ποίηση φίλε μου…

Η υπόθεση είναι αρκετά απλή. Ένας άνδρας προσπαθεί να προσεγγίσει μια γυναίκα που συναντάει τυχαία σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο. Η συνάντησή τους αυτή θα καταλήξει σε έναν νυχτερινό περίπατο, όπου οι δύο χαρακτήρες μας θα ανακαλύψουν νέες πτυχές τις ζωής, ο ένας από τον άλλον. Αυτό που ξεχωρίζει, όμως, σε αυτήν την ταινία, είναι αρχικά το σενάριο. Ένα σενάριο που βασίζεται στην ποίηση.

Όταν μιλάμε για ποίηση ξέρουμε πως τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Είναι ένα λογοτεχνικό είδος που όπως και να το χρησιμοποιήσεις, όπου και να το εντάξεις, είναι σίγουρο πως το μόνο πράγμα που θα έχεις σαν αποτέλεσμα είναι ομορφιά. Ο Ρένος Χαραλαμπίδης, όμως, κατάφερε να χρησιμοποιήσει την ποίηση τόσο περίτεχνα, που δεν καταλαβαίνεις πότε είναι αποσπάσματα από ποιήματα και πότε είναι ο μονόλογος, το σενάριο, η πινελιά του Χαραλαμπίδη. Ίσως να φταίει πως αυτό είναι που λείπει από τις ζωές μας παραπάνω. Λίγη ποίηση, λίγα φιλοσοφημένα λόγια, για να βγούμε από τη ρουτίνα της κουραστικής καθημερινότητας και των λέξεων που εκφράζουν ούτε τα μισά από αυτά που σκεφτόμαστε. Ίσως τελικά η λακωνικότητα να είναι ένα σφάλμα μπροστά σε αυτά που θέλουμε να πούμε.

 

Ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα.

Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου…

Στιγμές.

Όταν έχω αυτόν τον ξαφνικό πόθο να πετάξω, και δεν έχω που να πετάξω.

Κρύβομαι στη συλλογή μου.

Γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές, τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους,

Στοές, συναντήσεις, κραυγιές,

Σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια, λόγια…

 

Λόγια που φαίνεται ότι ο Χαραλαμπίδης τα εκφράζει μόνο με την Σοφία. Ενώ η ταινία έχει πολλούς χαρακτήρες, ο καθένας με την ξεχωριστή ιδιότητά του και με ένα μοναδικό στυλ, ο Χαραλαμπίδης φαίνεται μόνο να τους παρατηρεί. Να μην μιλάει. Και αν μιλήσει θα είναι κάτι αρκετά ανούσιο για αυτόν. Στο μόνο άτομο που φαίνεται να μιλάει ειλικρινά και να εκφράζει τις σκέψεις του χωρίς να φοβάται και να διστάζει μήπως τον παρεξηγήσει, είναι η Σοφία. Η Σοφία που μόλις ανακάλυψε, μόλις γνώρισε, αλλά ξέρει ήδη ότι είναι κάτι που το θαυμάζει τόσο που θέλει να την εντυπωσιάσει. Την Σοφία όμως την εντυπωσιάζουν τα λόγια του. Μιλάει πολύ, λέει ο Ρένος. Αλλά παράλληλα θα πάνε και στο βασίλειο της σιωπής.

 

Με ενοχλεί να ακούω το «Σ’αγαπώ».

Ξέρεις, είναι πολύ ύπουλο.

Κρύβει μια ερώτηση.

Μ’ αγαπάς;

 

Αν πρέπει να σχολιάσω την σκηνοθεσία, τότε θα χρησιμοποιήσω μια δική μου σκέψη, για την οποία μπορείς να με κατακρίνεις. Μου θυμίζει Wong Kar Wai. Ναι, ξέρω, είμαι υπερβολική. Ίσως να φταίει το πόσο ερωτευμένη είμαι με τις ταινίες αυτού του σκηνοθέτη και έχω καταλήξει να ψάχνω κομμάτια του σε όλες τις ταινίες που βλέπω. Από την άλλη ίσως να φταίνε οι ιδιαίτεροι χαρακτήρες, τα κενά πλάνα, ο μονόλογος του Ρένου, η μουσική, οι εναλλαγές στις σκηνές κτλ. Ίσως σε θέμα φωτογραφίας να μην έχουν πολλά κοινά. Αλλά ο Χαραλαμπίδης μου έδωσε κάτι τόσο όμορφο, που μου έδωσε την αίσθηση ότι έχω το δικαίωμα να το παρομοιάσω με τον Wong Kar Wai. Και αυτό δεν μπορεί να είναι κάτι το αρνητικό σε καμιά περίπτωση.

 

Ένας επαναλαμβανόμενος στροβιλισμός,

Ένα χαρούμενο τίποτα.

 

Τα «Φτηνά Τσιγάρα», λοιπόν, είναι μια ταινία που θα την δεις και δεν θα την ξεχάσεις ποτέ. Είναι μια απόδειξη ότι δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό που έρχεται, και ότι ό,τι κι αν είναι αυτό, εσύ συνεχίζεις να ζεις, να ερωτεύεσαι και να είσαι εσύ. Η υπόστασή σου δεν εξαρτάται από τον χρόνο, αλλά από την στιγμή. Δώσε ευκαιρία σε αυτήν την στιγμή, μην την παραμελήσεις. Θα είναι ένα βλέμμα, ένα τηλεφώνημα, ένας περίπατος, ένα Άι γαμήσου του Τσάκωνα. Θα είναι όλα αυτά που θα σου δώσουν την ιδιότητα του Ερευνητή του Χαμένου Χρόνου.

 

 

Rating: ✱✱✱✱(4/5)

 

Κοινή χρήση:

Αφήστε ένα σχόλιο