«Το φορτίο που μοιράζεται είναι λιγότερο βαρύ…»
Η αξία ενός βιβλίου για την Χαρά Ανδρεϊδου στηρίζεται σε 2 σημεία. «Ο συγγραφέας πρέπει να έχει καταρχάς κάτι να πει. Αλλά εξίσου σημαντικό: να έχει και τον τρόπο να το πει», λέει στην διάρκεια της παρουσίασης του νέου της βιβλίου «Τα άδεια κουτιά», που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου.
Στην παρουσίαση η συγγραφέας είναι ήρεμη. Έχει μάθει θα μπορούσε να πει κανείς τα «κόλπα», μιας και έχει προηγηθεί η έκδοση άλλων τριών βιβλίων της. Εξηγεί, χωρίς να φλυαρεί, χωρίς να χάνει το πάθος της καθ’ όλη τη διάρκεια της ομιλίας της. Ερμηνεύει τις λέξεις που γεμίζουν τις σελίδες των βιβλίων της και δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές στους μελλοντικούς αναγνώστες του, υπογραμμίζοντας πως επιδίωξή της κάθε φορά είναι να ερμηνεύσει και όχι να αντιγράψει την πραγματικότητα. «Και αν η υπόθεση φαίνεται τραβηγμένη από τα μαλλιά», της ξεφεύγει ένα γελάκι, «είναι γιατί η δημιουργία ενός φανταστικού κόσμου είναι η επιβράβευση του συγγραφέα. Το αντιστάθμισμα στη μοναξιά της συγγραφής.»
«Μια γυναίκα, μια γυναίκα μόνη, προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες της. Έχει ανάγκη από ένα παθιασμένο, εξιδανικευμένο έρωτα, από μία κατασταλαγμένη προοπτική για το μέλλον, από τη χαρά και την ανεμελιά της στιγμής. Έτσι εμπλέκεται σε σχέσεις με τρεις διαφορετικούς άντρες, συγχρόνως, που ο καθένας τους γεμίζει ένα διαφορετικό κουτί μέσα της. Είναι ερωτευμένη και με τους τρεις,αφήνεται και στους τρεις, άγεται και φέρεται από τις δικές τους ανάγκες, επιθυμείς, ευχές.Γίνεται τρεις διαφορετικές γυναίκες, τρεις διαφορετικοί άνθρωποι. Γεμίζει τα δικά τους άδεια κουτιά. Προχωρά στα τυφλά προσπαθώντας να τους ερμηνεύσει, να τους καταλάβει μέσα από τα λόγια και τις πράξεις τους, και μ’ αυτές τις ερμηνείες πλάθει το δικό της σύμπαν, όπως όλοι μας. Κάποια στιγμή συνειδητοποιεί την παράνοια που βιώνει, καταλαβαίνει ότι χάνει τον εαυτό της και προσπαθεί να πάρει τη ζωή στα χέρια της, να οδηγήσει τις εξελίξεις.Συγκρούεται άγρια με την πραγματικότητα και με τα «θέλω» του καθενός χωριστά και αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί να ορίσει τον τρόπο που αντιδρούν οι άλλοι, ακόμα και οι αγαπημένοι άλλοι. Μπορεί μόνο να ορίσει τον τρόπο που αντιδρά,νιώθει, σκέπτεται, τον τρόπο που ζει η ίδια. Ξεκινά ένα αναγκαστικό, έξωθεν επιβεβλημένο ταξίδι μέσα της, μέσα στις θάλασσες και στις στεριές της, για να γνωρίσει τον εαυτό της. Ανακαλύπτει έκπληκτη τη δύναμή της και τη χρησιμοποιεί συνειδητά για να κάνει μία σιωπηλή ειρήνη με τον εαυτό της. Ώσπου…»
Η μαεστρία της στον τρόπο που χειρίζεται το λόγο όταν μιλά είναι εμφανής και καθόλου δεν μας ξαφνιάζει ο τρόπος που έχει αποτυπώσει τις σκέψεις και τα συναισθήματα της στο χαρτί, όπως ακούγονται στα αποσπάσματα που απαγγέλλονται και όπως κανείς βέβαια διαπιστώνει από την πρώτη μέχρι και τη τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος, το οποίο διαβάζεται πραγματικά απνευστί (μιλάω εκ πείρας). Η προσήλωση της συγγραφέας στη χρήση των σωστών λέξεων, εκείνων που κάθε φορά ταιριάζουν, χωρίς να προεξέχουν άγαρμπα. Η δυναμικές επαναλήψεις, που τονίζουν τη συναισθηματική φόρτιση της ηρωίδας, είναι μόνο ελάχιστα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία του λόγου της, που επιβεβαιώνουν ότι πετυχαίνει αυτό που επιθυμεί. Να δώσει αυτή το «ρυθμό στις λέξεις, χωρίς να παρασύρεται».Να διατηρεί τη πειθαρχία της μέσα σε ένα χείμαρρο συναισθημάτων και βαθύτερων νοημάτων.
Αν η Χαρά κρύβεται πίσω από τη Δάφνη, την ηρωίδα του τέταρτου βιβλίου; Μία ερώτηση που λίγο πολύ όλοι μας θέλουμε να κάνουμε. Οι ήρωες της φέρουν κάποια χαρακτηριστικά της, αλλά εκείνη δεν ταυτίζεται με αυτούς σε καμία περίπτωση. Είναι στοιχεία που εμφανίζονται σε κάθε της βιβλίο, υπενθυμίζοντας τη γυναίκα που βρίσκεται πίσω από τις λέξεις, χωρίς ωστόσο να «ξεφωνίζουν», να οδηγούν στην ανάδειξη του ίδιου κάθε φορά χαρακτήρα. Τα χαρακτηριστικά αυτά φέρει η Δάφνη, με τον μεγαλύτερο θεατρινισμό. Ο σκοπός όμως είναι ένας για τη συγγραφέα. Να καταφέρουν οι ήρωές της να ταξιδέψουν, με τελικό προορισμό τους την αυτογνωσία. Την όσο το δυνατόν καλύτερη γνώση του «εγώ» τους, μέσα από τη ζύμωσή τους με τους άλλους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα τους σε αυτό το ταξίδι.
Η συγγραφή για την Χαρά Ανδρεϊδου δεν είναι απλώς ένα στοιχείο που γεμίζει την καθημερινότητα της. Αλλά κομμάτι της προσωπικότητάς της. Είναι ανάγκη να εκφράσει όλα εκείνα που περνούν από το μυαλό της, όλα αυτά που τη βαραίνουν. Είναι μία συγγραφέας που έχει κάτι να πει και ξέρει ακριβώς τον τρόπο.
Θέλει να μοιραστεί σκέψεις, συναισθήματα, φόβους. Γιατί για εκείνη «το φορτίο που μοιράζεται είναι λιγότερο βαρύ…»
