Τα ιστορικά «ψιλά»
Η σημερινή ημέρα αποτελεί ημέρα μνήμης, συμπληρώνοντας 50 χρόνια από την σφαγή του My Lai. Ένα γεγονός το οποίο μπορεί να αποτελεί μια ακόμα κόκκινη σελίδα στους αιματοβαμμένους τόμους της ιστορίας, που όμως έμελλε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας, εκθέτοντας την κυβέρνηση του Lyndon Johnson, καθώς και τις ΗΠΑ στην διεθνή, κοινή γνώμη, με την σφαγή αυτή να μετρά εκατόμβες νεκρών αμάχων.
Το χρονικό της σφαγής
Τα ημερολόγια γράφουν 16 Μαρτίου 1968. Ήδη ο πόλεμος στο Βιετνάμ μετράει 13 έτη διάρκειας και οι μάχες μεταξύ των Αμερικανικών στρατευμάτων και των Βιετκόγκ, οι οποίοι επιδιώκουν ”την απελευθέρωση του Νότιου Βιετνάμ”, γίνονται πιο λυσσαλέες. Μια εξ αυτών των μαχών λαμβάνει χώρα στην επαρχία Quảng Ngãi, ανάμεσα στον 3ο λόχο και το 48ο τάγμα του NFL (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο). Οι μάχες ήταν μέρος της επιχείρησης Tet οι οποίες είχαν ήδη ξεκινήσει από τον Ιανουάριο του 1968. Οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ πίστευαν ότι οι αντάρτες είχαν καταφύγει στο χωρίο Son My και συγκεκριμένα στους οικισμούς του My Lai μιας περιοχής στα σύνορα του Βορείου και Νοτίου Βιετνάμ 650 χλμ βόρεια της Σαϊγκόν. Οι Αμερικάνικες δυνάμεις επρόκειτο να επιτεθούν στους οικισμούς χρησιμοποιόντας την δύναμη κρούσης Barker, μια μονάδα μεγέθους τάγματος, αποτελούμενη από τρεις λόχους τυφεκιοφόρων της Μεραρχίας Americal και υπό την ηγεσία του αντισυνταγματάρχη Frank A. Barker.
Ο συνταγματάρχης Oran K. Henderson κάλεσε τους αξιωματικούς του να «μπούνε εκεί επιθετικά, εκ του σύνεγγυς με τον εχθρό και να τους σαρώσουν για τα καλά», ενώ Barker διέταξε τους επικεφαλής αξιωματικούς του 1ου Τάγματος να κάψουν τα σπίτια, να σκοτώσουν τα ζώα, να καταστρέψουν τα τρόφιμα, και, πιθανόν, να σφραγίσουν τα πηγάδια. Την παραμονή της επίθεσης, κατά την ενημέρωση του 3ου λόχου, ο λοχαγός Ernest Medina ανέφερε στους άνδρες του ότι σχεδόν όλοι οι άμαχοι κάτοικοι των οικισμών στο χωριό Son my θα είχαν φύγει για την αγορά από τις 7 π.μ. και οποιοσδήποτε παραμείνει θα είναι μέλος ή συμπαθών του NFL. Ρωτήθηκε αν η διαταγή συμπεριελάμβανε τη θανάτωση γυναικών και παιδιών. Οι παρόντες αργότερα ανέφεραν διαφορετικές εκδοχές της απάντησης του Medina. Κάποιοι, συμπεριλαμβανομένων διμοιριτών, κατέθεσαν ότι οι διαταγές, όπως τις κατανόησαν, ήταν να σκοτώσουν όλους τους αντάρτες και τους μαχητές του Βόρειου Βιετνάμ και τους ”υπόπτους” , να κάψουν το χωριό, και να μολύνουν τα πηγάδια. Ακόμα, σύμφωνα με μία ή περισσότερες μαρτυρίες, φέρεται να είπε «Είναι όλοι Βιετκονγκ., τώρα πηγαίνετε απάνω τους» και ακούστηκε να λέει ”Ποιος είναι ο εχθρός μου;» ο Medina πρόσθεσε: «Κάθε ένας που τρέχει μακριά από εμάς, κρύβεται από εμάς, ή φαίνεται να είναι ο εχθρός. Αν ένας άντρας τρέχει, ρίξτε του, μερικές φορές ακόμη και αν μια γυναίκα με τυφέκιο τρέχει, ρίξτε της.”
Ο 3ος λόχος θα εισέβαλε στην κωμόπολη με αιχμή του δόρατος την 1η διμοιρία του. Οι άλλοι δύο λόχοι της ομάδας κρούσης επρόκειτο να περιζώσουν το χωριό.
Η μέρα της σφαγής
Η αυγή της 16ης Μαρτίου, βρήκε τον 3ος λόχο στο Son My μετά από μια σύντομη προετοιμασία από το πυροβολικό και με συνοδεία ελικοπτέρου φέροντα πολυβόλο. Αν και η ομάδα Barker δεν βρήκε μαχητές του NFL στο χωριό, πολλοί στρατιώτες υποψιάζονταν ότι υπήρχαν στρατιώτες του NFL που κρύβονταν στα υπόγεια των σπιτιών των συζύγων τους ή των ηλικιωμένων γονιών τους. Οι στρατιώτες των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης μιας διμοιρίας με επικεφαλής τον Ανθυπολοχαγό William Calley, ξεκίνησαν να πυροβολούν σε κάτι που που ισχυρίστηκαν ότι είχαν εκλάβει ως μια θέση του εχθρού.
Φωτογραφία / Ronald Haerberle
Μόλις οι πρώτοι πολίτες τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν από αδιάκριτα πυρά, οι στρατιώτες άρχισαν να επιτίθενται εναντίον ανθρώπων και ζώων, με πυροβόλα όπλα, χειροβομβίδες και ξιφολόγχες. Σύμφωνα με περιγραφή του BBC News ”Δεκάδες άνθρωποι που οδηγήθηκαν δια της βίας σε ένα αρδευτικό αυλάκι και σε άλλα σημεία έχασαν τη ζωή τους με αυτόματα όπλα”. Μια μεγάλη ομάδα περίπου 70-80 χωρικών, που είχαν συγκεντρωθεί από την 1η Διμοιρία στο κέντρο του χωριού, σκοτώθηκαν με διαταγή του Calley, ο οποίος επίσης συμμετείχε. Μέλη της 2ης διμοιρίας σκότωσαν τουλάχιστον 60-70 Βιετναμέζους, καθώς σάρωσαν το βόρειο μισό του My Lai και το Binh Tay, ένα μικρό οικισμό περίπου 400 μέτρα βόρεια του My Lai. Οι απώλειες της διμοιρίας ήταν ένας νεκρός και επτά τραυματίες από νάρκες και στημένες παγίδες. Μετά τις αρχικές “σαρώσεις” από την 1η και τη 2η διμοιρία, η 3η διμοιρία εστάλη για την αντιμετώπιση τυχόν ”υπολειπόμενης αντίστασης”. Αυτοί άρχισαν αμέσως να σκοτώνουν κάθε ζωντανό άνθρωπο ή ζώο που έβρισκαν, συμπεριλαμβανομένων Βιετναμέζων που είχαν βγει από τις κρυψώνες τους, καθώς και τραυματιών, που εντοπίστηκαν μέσα στις σορούς των σωμάτων από τα βογκητά τους. Η 3η διμοιρία, επίσης, συγκέντρωσε και εκτέλεσε μια ομάδα από επτά έως δώδεκα γυναικών και παιδιών. Δεδομένου ότι ο τρίτος λόχος δεν είχε συναντήσει καμία αντίσταση, το 4ο τάγμα, 3ο σύνταγμα πεζικού, μεταφέρθηκε αεροπορικώς στη ζώνη προσγείωσης μεταξύ 8:15 – 8:30 και επιτέθηκε στον μικρό οικισμό του My Khe, σκοτώνοντας 90 άτομα. Κατά τη διάρκεια των δύο επόμενων ημερών,και τα δύο τάγματα συμμετείχαν και σε άλλους εμπρησμούς και καταστροφή κατοικιών, καθώς και κακομεταχείριση Βιετναμέζων κρατουμένων. Παρότι οι περισσότεροι από τους στρατιώτες δεν συμμετείχαν στα εγκλήματα, ούτε διαμαρτυρήθηκαν ούτε παραπονέθηκαν στους ανωτέρους τους για το γεγονός της σφαγής.
Μια σωτήρια επέμβαση
Ο ανθυπασπιστής Hugh Thompson Jr., πιλότος ελικοπτέρου από μια ομάδα αεροανιχνευτών, είδε ένα μεγάλο αριθμό αμάχων νεκρών ή ετοιμοθάνατων, πετώντας πάνω από το χωριό. Επρόκειτο για βρέφη, παιδιά, γυναίκες και γέρους, χωρίς καμία ένδειξη ύπαρξης ανδρών στρατεύσιμης ηλικίας ή όπλων οπουδήποτε. Ο Thompson και το πλήρωμά του έγιναν μάρτυρας της δολοφονίας από τον λοχαγό Medina μιας άοπλης και ακινητοποιημένης γυναίκας την οποία αυτός κλώτσησε και πυροβόλησε εξ επαφής, με τον Medina αργότερα να ισχυρίζεται ότι πίστεψε ότι η γυναίκα κρατούσε χειροβομβίδα. Το πλήρωμα έκανε πολλές προσπάθειες να καλέσει βοήθεια για τους τραυματίες μέσω ασυρμάτου. Προσγείωσαν το ελικόπτερο τους κοντά σε μια τάφρο γεμάτη με σώματα ανάμεσα στα οποία εντόπισαν κίνηση. Ο Thompson ζήτησε από τον David Mitchel, λοχία που συνάντησε εκεί, να βοηθήσει να βγάλουν τους ανθρώπους από την τάφρο και ο Mitchel απάντησε, ότι θα βοηθούσε «να τους βγάλουν από τη μιζέρια τους». Ο Thompson, σοκαρισμένος και μπερδεμένος, μίλησε στη συνέχεια με τον ανθυπολοχαγό Calley, ο οποίος υποστήριξε ότι “απλά εκτελούσε διαταγές”.
Φωτογραφία / Ronald Haerberle
Ενώ απογειωνόταν το ελικόπτερο, είδαν τον Mitchel να πυροβολεί στην τάφρο. Ο Thompson τότε είδε μια ομάδα αμάχων σε ένα καταφύγιο που το προσέγγιζαν οι στρατιώτες στο έδαφος. Ο Thompson προσγείωσε το ελικόπτερο και είπε στο πλήρωμά του ότι εάν οι στρατιώτες πυροβολούσαν κατά των Βιετναμέζων, ενώ αυτός προσπαθούσε να τους βγάλει από το καταφύγιο, να ανοίξουν πυρ σε αυτούς τους στρατιώτες. Ο Thompson κατέθεσε αργότερα ότι μίλησε με έναν υπολοχαγό, του είπε υπήρχαν γυναίκες και παιδιά στο καταφύγιο και ζήτησε από τον υπολοχαγό να τον βοηθήσει να τους βγάλει έξω. Σύμφωνα με τον Thompson, ”[ο υπολοχαγός] είπε ότι ο μόνος τρόπος για να τους βγάλεις έξω ήταν με μια χειροβομβίδα”. Ο Thompson κατέθεσε ότι ο ίδιος είπε στη συνέχεια στον υπολοχαγό “να κρατήσεις μόνο τους άνδρες σου εκεί που είναι, και εγώ θα βγάλω τα παιδιά”. Βρήκε 12-16 άτομα στην αποθήκη, τους έπεισε να βγουν και τους οδήγησε στο ελικόπτερο, μένοντας μαζί τους, ενώ φυγαδεύονταν μέσω αέρος σε δύο ομάδες. Επιστρέφοντας στο My Lai, ο Thompson και τα άλλα μέλη του πληρώματος του ελικοπτέρου παρατήρησαν αρκετές μεγάλες ομάδες πτωμάτων. Εντοπίζοντας κάποιους επιζώντες στο χαντάκι, ο Thompson προσγειώθηκε πάλι. Ένα μέλος του πληρώματος μπήκε στο αυλάκι και επέστρεψε με ένα καταματωμένο, αλλά προφανώς σώο παιδί που μετά μεταφέρθηκε δι’αέρος σε ασφαλές μέρος.
Μετά την επιστροφή στη βάση τους περίπου στις 11, ο Thompson ανέφερε αναστατωμένος τη σφαγή στους ανωτέρους του. Οι ισχυρισμοί του περί δολοφονιών αμάχων έφτασαν γρήγορα στον αντισυνταγματάρχη Frank Barker, γενικό επικεφαλής της επιχείρησης. Ο Barker έδωσε μέσω ασυρμάτου διαταγή στον αξιωματικό επιχειρήσεών του για να μάθει από τον Λοχαγό Medina τι συνέβαινε στο έδαφος. Ο Medina διέταξε στη συνέχεια κατάπαυση του πυρός προκειμένου να “παύσει τις δολοφονίες” o 3ος λόχος.Ο Thompson έκανε μια επίσημη αναφορά των δολοφονιών και εξετάστηκε από το συνταγματάρχη Oran Henderson.
Για τις δράσεις τους, στον Thompson απονεμήθηκε ο Διακεκριμένος Ιπτάμενος Σταυρός, ενώ στο πλήρωμά του απονεμήθηκε ο Χάλκινος Αστέρας. Παρόλα αυτά ο ίδιος πέταξε το μετάλλιο του καθώς η τιμητική διάκριση περιελάμβανε μια κατασκευασμένη περιγραφή για τη διάσωση μιας νεαρής κοπέλας από το My Lai από πυκνά διασταυρούμενα πυρά. Αργότερα του απονεμήθηκε μια Πορφυρή Καρδιά για άλλες υπηρεσίες του στο Βιετνάμ. Το 1998, τα μετάλλια του πληρώματος του ελικοπτέρου αντικαταστάθηκαν από το Μετάλλιο του Στρατιώτη, «την υψηλότερη διάκριση που μπορεί να απονείμει ο στρατός των ΗΠΑ για την ανδρεία που δεν σχετίζεται με άμεση σύγκρουση με τον εχθρό». Η απονομή της διάκρισης έγινε με βάση ”τον ηρωισμό πάνω και πέρα από το κάλεσμα του καθήκοντος, κατά τη σωτηρία της ζωής τουλάχιστον 10 Βιετναμέζων αμάχων κατά τη διάρκεια της παράνομης σφαγής μη-μαχητών από τις αμερικανικές δυνάμεις στο My Lai”. Ο Thompson αρχικά αρνήθηκε το μετάλλιο όταν ο στρατός των ΗΠΑ θέλησε να του το απονείμει με χαμηλό προφίλ. Αντ’αυτού ζήτησε να γίνει δημοσίως και να τιμηθεί το πλήρωμά του με τον ίδιο τρόπο. Οι στρατιωτικοί, βετεράνοι πια, ήρθαν επίσης σε επαφή με τους επιζώντες του My Lai.
Η αποκάλυψη
Αρχικώς η στρατιωτική ηγεσία και ο τύπος αντιμετώπισαν με συμπάθεια το γεγονός. Σε δημοσίευμα του το περιοδικό Stars and Stripes ανέφερε “Αμερικάνοι πεζικάριοι είχαν σκοτώσει 128 Κομμουνιστές σε μια μονοήμερη αιματηρή μάχη”, ενώ η επίσημη ανακοίνωση τύπου γνωστή ως Five O’Clock Follies ανέφερε ”Σε μια ενέργεια σήμερα, οι δυνάμεις της Μεραρχίας Americal σκότωσαν 128 εχθρούς κοντά στην πόλη Quang Ngai. Ελικόπτερα επίθεσης καθώς και το πυροβολικό υποστήριξαν τα στοιχεία εδάφους καθ ‘όλη τη διάρκεια της ημέρας.”
Παρόλα αυτά η κατάσταση θα άλλαζε όταν έξι μήνες αργότερα, ο Tom Glen, ένας 21χρονος στρατιώτης της 11ης Αεροπορικής Ταξιαρχίας ελαφρού πεζικού, θα έγραφε μια επιστολή προς τον στρατηγό Creighton Abrams, περιγράφοντας μια συνεχιζόμενη και συνήθη βαρβαρότητα εναντίον των Βιετναμέζων πολιτών από μέρους των αμερικανικών δυνάμεων στο Βιετνάμ της οποίας ήταν μάρτυρας καταλήγοντας στη συνέχεια:
Φωτογραφία / Ronald Haerberle
”Θα ήταν πράγματι τρομερό να διαπιστώσουμε ότι είναι αναγκαίο να πιστεύουμε ότι ένας Αμερικανός στρατιώτης που φιλοξενεί μια τέτοια φυλετική μισαλλοδοξία και αγνοία της δικαιοσύνης και της ανθρώπινης αίσθησης είναι πρότυπο Αμερικανικού εθνικού χαρακτήρα. Όμως η συχνότητα αυτών των στρατιωτών δίνει πίστη σε αυτές τις πεποιθήσεις. … Αυτό που περιγράφηκε εδώ δεν το έχω δει μόνο στη δική μου μονάδα, αλλά και σε άλλες με τις οποίες συνεργαστήκαμε, και φοβάμαι ότι είναι γενικό φαινόμενο. Αν αυτό συμβαίνει πράγματι, είναι ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να παραβλεφθεί, αλλά μπορεί να εξαλειφθεί με μια πιο σταθερή εφαρμογή των κωδίκων του MACV (Διοίκηση Στρατιωτικής Βοήθειας του Βιετνάμ) και των Συμβάσεων της Γενεύης”
Η διερεύνηση της επιστολής ανατέθηκε στον Colin Powell,έναν 31χρονο στρατιώτη που υπηρετούσε ως βοηθός επικεφαλής του προσωπικού της αμερικανικής υπηρεσίας, η οποία κατ’αυτόν δεν αναφερόταν ειδικά στο My Lai, καθώς ο Glen είχε περιορισμένη γνώση των γεγονότων εκεί. Στην έκθεσή του, ο Powell έγραψε: ”Σε άμεση καταγγελία αυτής της απεικόνισης είναι το γεγονός ότι οι σχέσεις μεταξύ στρατιωτών της αμερικανικής διαίρεσης και του βιετναμέζικου λαού είναι εξαιρετικές”. Ο χειρισμός της αποστολής από τον Powell χαρακτηρίστηκε αργότερα από μερικούς παρατηρητές ως ”ξέπλυμα” των θηριωδιών του My Lai
Τον Μάιο του 2004, ο ίδιος, ως υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, είπε στον Larry King του CNN: ”Εγώ ήμουν σε μια μονάδα που ήταν υπεύθυνη για το Mỹ Lai και πήγα εκεί μετά το συμβάν. Φρικτά πράγματα, τέτοιου είδους συμβαίνουν κάθε φορά ξανά και ξανά, αλλά πρέπει να λησμονηθούν”
Ανεξάρτητα από τον Glen, ο Ronald L. Ridenhour, ένας πρώην πυροσβέστης από το τμήμα αεροπορίας, της 11ης ταξιαρχίας πεζικού, έστειλε επιστολή τον Μάρτιο του 1969 σε τριάντα μέλη του Κογκρέσου, ζητώντας τους να διερευνήσουν τις περιστάσεις γύρω από το περιστατικό “Pinkville”. Αυτός και ο πιλότος του, υπεύθυνος αξιωματικών Gilbert Honda, πέταξαν πάνω από το Mỹ Lai αρκετές μέρες μετά τη σφαγή και παρατήρησαν μια σκηνή πλήρους καταστροφής. Σε ένα σημείο, πέταξαν πάνω από μια νεκρή Βιετναμέζικη γυναίκα με ένα σήμα της 11ης Ταξιαρχίας στο σώμα της.
Ο Ridenhour είχε μάθει για τα γεγονότα στο My Lai μιλώντας με μέλη του λόχου Charlie για μια περίοδο μηνών που ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1968. Ήταν πεπεισμένος ότι κάτι “μάλλον σκοτεινό και αιματηρό συνέβη πράγματι” στο My Lai και ήταν τόσο ταραγμένοw από τις ιστορίες που άκουσε, ώστε 3 μήνες μετά την απόλυση του του από το στρατό έγραψε τις ανησυχίες του στο Κογκρέσο. Περιέλαβε το όνομα του Michael Bernhardt, ενός μαρτύρα που συμφώνησε να καταθέσει, στην επιστολή του. Οι περισσότεροι παραλήπτες της επιστολής του Ridenhour, όμως,θα την αγνοούσαν, με εξαίρεση το μέλος του Κογκρέσου Mo Udall και τους Γερουσιαστές Barry Goldwater και Edward Brooke. Ο Udall κάλεσε την Επιτροπή Ενόπλων Δυνάμεων του Σώματος να καλέσει αξιωματούχους του Πενταγώνου να διεξαγάγουν έρευνα.
Ο ανεξάρτητος ερευνητικός δημοσιογράφος Seymour Hersh, μετά από εκτεταμένες
συνεντεύξεις με τον Calley, αποκάλυψε την ιστορία του My Lai την 12η Νοεμβρίου 1969, στην υπηρεσία του Associated Press. Την 20η Νοεμβρίου, η Time, Life και Newsweek κάλυψαν όλη την ιστορία. Ταυτόχρονα το κανάλι CBS είχε συνέντευξη του Paul Meadlo, στρατιώτη στη μονάδα του Calley κατά τη διάρκεια της σφαγής. Η εφημερίδα Plain Dealer δημοσίευσε φωτογραφίες νεκρών χωρικών που σκοτώθηκαν στο My Lai.
Ενώ τα μέλη του Κογκρέσου ζητούσαν έρευνα, οι ανταποκριτές ειδήσεων στο εξωτερικό έφριτταν από την σφαγή. Ο γενικός σύμβουλος του στρατού Robert Jordan κλήθηκε να μιλήσει στον Τύπο. Ο ίδιος αρνήθηκε να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς περί σφαγής. Σημειώνοντας τη σημασία του γεγονότος ότι ο Jordan προέβη σε δηλώσεις, ο Bill Downs της ABC News δήλωσε ότι αποτελούσε την πρώτη δημόσια έκφραση ανησυχίας από έναν ”υψηλόβαθμο αξιωματικό της άμυνας” ότι αμερικανικά στρατεύματα ”θα μπορούσαν να έχουν διαπράξει γενοκτονία”
Τον Νοέμβριο του 1969 ο Αντιστράτηγος William R. Peers διορίστηκε από τον Γραμματέα του Στρατού και τον Αρχηγό του Στρατού για να διεξαγάγει διεξοδική επισκόπηση της σφαγής του My Lai. Η τελική έκθεση του Peers, που παρουσιάστηκε την 17η Μαρτίου 1970, ήταν ιδιαίτερα επικριτική για τους κορυφαίους αξιωματικούς της ταξιαρχίας και των τμημάτων για τη συμμετοχή τους στην κάλυψη και τους αξιωματούχους του λόχου Charlie για τις ενέργειές τους στο My Lai. Όπως αναφέρει στην έκθεση του
”Τα μέλη του πρώτου τάγματος είχαν σκοτώσει τουλάχιστον 175-200 Βιετναμέζους άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Τα στοιχεία δείχνουν ότι μόνο 3 ή 4 επιβεβαιώθηκαν ως Vietcong, αν και υπήρξαν αναμφίβολα πολλά άοπλοι Vietcong, ανάμεσά τους και πολλοί περισσότεροι ενεργοί υποστηρικτές και συμπαθώντες. Ένας άνθρωπος από τον λόχο αναφέρθηκε ως τραυματίας από εκπυρσοκρότηση του όπλου του. […] μια τραγωδία μεγάλων διαστάσεων είχε συμβεί στο Son My”
Η ίδια η έκθεση είχε επικριτές, οι οποίοι επεσήμαναν ότι επιδιωκόταν να επιρριφθεί η ευθύνη σε τέσσερις αξιωματικούς που ήταν ήδη νεκροί, μεταξύ των οποίων και ο διοικητής της δύναμης κρούσης Barker, Frank Barker, ο οποίος σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα την 13η Ιουνίου 1968. Το 1968, ένας Αμερικανός δημοσιογράφος, ο Jonathan Schell, έγραψε ότι στη βιετναμέζικη επαρχία Quang Ngai, όπου συνέβη η σφαγή του My Lai, το 70% όλων των χωριών καταστράφηκε από αεροπορικές επιθέσεις και βομβαρδισμούς πυροβολικού, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης ναπάλμ. Το 40% του πληθυσμού ήταν πρόσφυγες και οι συνολικές απώλειες από τους πολίτες ήταν περίπου 50.000 ετησίως. Όσον αφορά τη σφαγή του My Lai, δήλωσε: “Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια τέτοια φρικαλεότητα ήταν δυνατή μόνο επειδή μια σειρά άλλων μεθόδων για τη δολοφονία πολιτών και την καταστροφή των χωριών τους είχε γίνει ο κανόνας και όχι η εξαίρεση τη διεξαγωγή του πολέμου. ”
Τον Μάιο του 1970, ένας λοχίας ο οποίος συμμετείχε στη επιχείρηση Speedy Express έγραψε μια εμπιστευτική επιστολή προς τον τότε αρχηγό του στρατού, Westmoreland περιγράφοντας τις δολοφονίες πολιτών αναφέροντας ότι ήταν στην κλίμακα της σφαγής, αναφέροντας ότι η κάθε σφαγή ισοδυναμούσε με ένα “My Lai κάθε μήνα για περισσότερο από ένα χρόνο” κατά την διάρκεια των ετών 1968 – 1969. Δύο άλλες σχετικές επιστολές από στρατιώτες σε στρατιωτικούς ηγέτες το 1971, αποκαλύφθηκαν στα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα του Εθνικού Αρχείου. Οι επιστολές περιγράφουν περιστατικά θανάτου πολιτών κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων επιτήρησης πληθυσμού. Η στρατονομία τόνισε επίσης πολύ μεγάλο αριθμό νεκρών και αυτό οδήγησε σε νεκρούς πολίτες που χαρακτηρίστηκαν ως μαχητές. Αναφερόμενος σε αδιερεύνητους φόνους, ο κυβερνήτης της 9ης μεραρχίας, τότε ο στρατηγός Julian Ewell, τον Σεπτέμβριο του 1969, υπέβαλε εμπιστευτική αναφορά στο Westmoreland και σε άλλους στρατηγούς η οποία περιγράφει την ύπαιθρο σε ορισμένες περιοχές του Βιετνάμ σαν να μοιάζουν με τα πεδία μάχης του Verdun.
Τον Ιούλιο του 1969, το Γραφείο του Γενικού Επιτελείου Στρατού του Στρατού άρχισε να εξετάζει τα αποδεικτικά στοιχεία που συλλέχθηκαν από την έρευνα του στρατηγού Peers σχετικά με πιθανές ποινικές κατηγορίες. Τελικά, ο Calley κατηγορήθηκε με αρκετούς αριθμούς προμελετημένης δολοφονίας τον Σεπτέμβριο του 1969 και 25 άλλοι αξιωματικοί και στρατευμένοι άνδρες αργότερα κατηγορήθηκαν για συναφή εγκλήματα.
Στις 17 Νοεμβρίου 1970, ένας στρατιωτικός δικαστής των ΗΠΑ ανέβασε στο εδώλιο 14 αξιωματικούς, Από αυτούς ο συνταγματάρχης Henderson, ήταν ο μοναδικός ανώτατος αξιωματικός, ο οποίος δικάστηκε με βάση την κάλυψη της σφαγής του Mỹ Lai, και ο οποίος αθωώθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1971.
Κατά τη διάρκεια της δίκης τεσσάρων μηνών, ο υπολοχαγός Calley υποστήριζε με συνέπεια ότι έβλεπε τις εντολές του κυβερνήτη του, του Ernest Medina. Παρ ‘όλα αυτά, καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης την 29η Μαρτίου 1971, αφού κατηγορήθηκε για προμελετημένη δολοφονία τουλάχιστον είκοσι ανθρώπων. Δύο ημέρες αργότερα, ο πρόεδρος Richard Nixon πήρε την αμφιλεγόμενη απόφαση να απαλλάξει τον Calley από τα δεσμά του Fort Benning της Georgia, θέτοντας τον σε κατ ‘οίκον περιορισμό εν αναμονή της απόφασης της ποινής του. Η καταδίκη του Calley επιβεβαιώθηκε από το στρατιωτικό δικαστήριο στρατιωτικής αναθεώρησης το 1973 και από το αμερικανικό δικαστήριο στρατιωτικών προσφυγών το 1974.
Τον Αύγουστο του 1971, η ποινή της Calley μειώθηκε από την αρχή της Συγκλήτου από ισόβια σε είκοσι χρόνια. Ο Calley τελικά θα υπηρετούσε 4,5 χρόνια σε κατ ‘οίκον περιορισμό στο Fort Benning, συμπεριλαμβανομένων τριών μηνών σε πειθαρχικό στρατόπεδο στο Fort Leavenworth του Kansas. Τον Σεπτέμβριο του 1974, απoφυλακίστηκε από τον Γραμματέα του Στρατού Howard Callaway.
Σε ξεχωριστή δίκη, ο Medina, αρνήθηκε ότι έδωσε τις εντολές που οδήγησαν στη σφαγή και απαλλάχθηκε από όλες τις κατηγορίες Λίγους μήνες μετά την απαλλαγή του, η Medina αναγνώρισε ότι είχε αποκρύψει αποδεικτικά στοιχεία και είχε πει ψέματα στον συνταγματάρχη Henderson σχετικά με τον αριθμό των πολιτών που δολοφονήθηκαν.
Ταυτόχρονα ο στρατηγός Koster υποβιβάστηκε στον γενικό ταξίαρχο και έχασε τη θέση του ως επιθεωρητής του West Point, ενώ ο αναπληρωτής του, ταξίαρχος Young, έλαβε μια επιστολή μομφής. Και οι δύο απογυμνώθηκαν από τα διακεκριμένα μετάλλια υπηρεσιών που είχαν βραβευτεί για υπηρεσία στο Βιετνάμ
Ο Telford Taylor, ανώτερος Αμερικανός εισαγγελέας στη Νυρεμβέργη, έγραψε ότι τα νομικές αξίες που θεσπίστηκαν στις δίκες εγκλημάτων πολέμου θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη δίωξη ανώτερων Αμερικανών στρατιωτικών διοικητών οι οποίοι απέτυχαν να αποτρέψουν φρικαλεότητες όπως αυτή της My Lai.
Ο απολογισμός
Το μέγεθος της σφαγής αποκαλύπτει ο μεγάλος αριθμός των θυμάτων,ο οποίος όμως δεν είναι σίγουρος, καθώς τα Αμερικάνικα στρατεύματα δεν προέβησαν σε μια βεβαία καταμέτρηση των θυμάτων. Οι εκτιμήσεις ποικίλλουν από πηγή σε πηγή, με τα θύματα να ποικίλλουν από 347 σε 504 . Το μνημείο του My Lai στο Βιετνάμ απαριθμεί 504 θύματα, με ηλικίες από 1 έτους έως 82 ετών. Παρόλα αυτά μια μεταγενέστερη έρευνα του αμερικανικού στρατού αναφέρει λιγότερα από 347 θύματα, αποτελώντας την επίσημη εκτίμηση για τις ΗΠΑ.
