ΣΧΕΔΙΑ: Σώζοντας τους Ναυαγούς (Μέρος Τρίτο)

Μέρος Τρίτο: Όταν οι λέξεις ντύνονται με καινούριο νόημα, μέσα από το πρίσμα της αγάπης.

Φανταστείτε μια ήρεμη θάλασσα, κατάμεστη από κάθε λογής πλεούμενο να διέπεται από ευημερία, ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Τώρα προσθέστε στη φαντασίωση μας μια ανατροπή. Σκοτεινά σύννεφα πυκνώνουν πάνω απ τη θάλασσα μας, τα νερά φουρτουνιάζουν και ο αέρας μας φυσάει θυμωμένος, εξοργισμένος με μένος και λύσσα να μας σκίσει τα πανιά και να κομματιάσει τα ακυβέρνητα σκαριά μας. Μέσα στην τρικυμία, ένας αδύναμος σωρός ξύλα παλεύει να κρατηθεί κόντρα στον καιρό. Στέκεται αγέρωχος απέναντι στα κύματα και μας περιμένει να επιβιβαστούμε. Απλώστε κι εσείς τα χέρια. Μόλις κάνετε να τον πλησιάσετε θα έρθει αμέσως κοντά σας. Και τώρα ανοίξτε τα μάτια. Επιβιβαστήκαμε στη «Σχεδία». Το ταξίδι μας είναι μακρύ κι έχει πολλές στάσεις. Θα περιπλανηθούμε σε γνώριμες γωνιές, απροσδόκητους προβληματισμούς και αναπόφυγες συγκινήσεις. Καλό μας ταξίδι και ελπίζω να περάσετε διαφορετικά.

Καθώς απομακρυνόμουν, από το δεύτερο σταθμό της διαδρομής μου, παρατήρησα ένα φωτεινό περίγραμμα γύρω από τον κύριο Νίκο με το κόκκινο γιλέκο. Μια χαραμάδα μέσα στα σύννεφα άφηνε το φως να περάσει και να ζεστάνει μια καρδιά, που έχει τη δύναμη να μεταβολίζει το γκρι σε χρώμα. Σε πολλά χρώματα, γεμάτα ήλιο και παιδικά γέλια. Ενεή μπροστά στη μεγαλοσύνη ενός, τόσο ταπεινού και ξεχειλισμένου από αγάπη, ανθρώπου, περπάτησα λίγα μέτρα ακόμα για να βρεθώ στην τελευταία στροφή του ταξιδιού μας.

Φωτογραφία/ Zero+ project

Φωτογραφία/ Zero+ project

[widget id=”text-6″]

ΣΤΑΣΗ ΤΡΙΤΗ.

Δείτε την πρώτη και τη δεύτερη στάση μας εδώ.

Στην τελευταία εκείνη στροφή, λοιπόν, συνάντησα ένα στόμα ξέχειλο από λέξεις· λέξεις όμορφες που υμνούσαν τη ζωή, την αγάπη, τα θαύματα, τους ανθρώπους. Σε μια τόσο γνώριμη γωνία της πόλης μου, ο κυρ Λευτέρης με πήγε έναν κόσμο πιο δίπλα. Καθώς πλησίαζα άκουσα κανα δυό φορές περαστικούς να τον καλημερίζουν και να τον χαιρετούν με το όνομα του.  Όλη η ζωή του, ποιήματα. Όλα τα ποιήματα του, αγάπη.

Στον προφορικό λόγο δε είμαι πολύ καλός, με προειδοποιεί, ο κύριος Ελευθέριος Φωτίου. Εργάζομαι, για την ακρίβεια, 2,5 χρόνια για το περιοδικό. Ήτανε ένα θαύμα για μένα, ότι καλύτερο θα μπορούσε να μου συμβεί. Ότι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν αυτά τα δύο παιδιά, ο Χρήστος με τον Σέργιο, για να μας βοηθήσουν να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Το έχω πει και με στίχους:

Για τους άλλους δεν το ξέρω

τι εστί αυτού η «Σχεδία»

για μένα είναι το σωσίβιο

μέσα εις την  τρικυμία.

Ενώ για τον κόσμο που παίρνει το περιοδικό λέω:

Αυτός ο κόσμος ο απλός

είναι πανί, κουπί και πλώρη

βάζει μπρος ολοταχώς

κι ορτσάρει το βαπόρι.

Φωτογραφία/ Zero+ project

Φωτογραφία/ Zero+ project

Δεν είναι μόνο τα 3 ευρώ που δίνει ο κόσμος. Το πιο σημαντικό είναι η αγάπη που μας δίνει και η λίγη αγάπη που τους δίνουμε εμείς και η λίγη καλοσύνη. Μάθαμε πολλά σε τούτο ‘δω το μετερίζι. Μέσα σε 2,5 χρόνια έγινα άλλος άνθρωπος. Την ιστορία μου πριν τη «Σχεδία» την έχω πει κι άλλες φορές. Γελάει- Μου έχουν πάρει κι άλλες φορές συνέντευξη, είστε οι 4οι νομίζω.

Ήρθα από τη Βόρειο Ήπειρο εδώ με την οικογένειά μου, για μια καλύτερη ζωή. Εκεί δούλευα στους κάμπους. Δεν το επέλεξα εγώ. Με υποχρεώσανε να δουλεύω εκεί για τιμωρία. Δεν μου πήγε και τόσο καλά, δεν έκανα όμως κάποιο επάγγελμα που χρειαζόταν άμεσα εδώ στη Θεσσαλονίκη. Ήμουν καθηγητής γυμνασίου και δεν αναγνωρίστηκε το πτυχίο μου. Ήταν από Ανώτατο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, αλλά το ΔΙ.Κ.Α.Τ.Σ.Α. εδώ δεν το αναγνώρισε. Οπότε μπήκα στην Μαύρη Εργασία. Στην αρχή έκανα δουλειές που δεν μου απέφεραν κέρδη. Το 2009 έμεινα άνεργος. Ζούσαμε με το εισόδημα της συζύγου και κάποια επιδόματα από το κράτος, μια φορά στα δύο χρόνια. Ό,τι μπορούσε να καταφέρει η σύζυγος δηλαδή. Ψευτοπερνάγαμε. Και τότε ήρθε το φως το αληθινό! Είναι το πιο όμορφο, το πιο καλό περιοδικό. Μου το λέει και ο κόσμος. Τα υπόλοιπα δεν πιάνουνε χαρτωσιά μπροστά στη «Σχεδία». Τα παιδιά δουλεύουνε με πολύ μεράκι για το περιοδικό και μπράβο τους! Εύχομαι να τους έχει ο Θεός καλά και όλοι μας εδώ να έχουμε λίγη αγάπη και μια καλή συμπεριφορά.

“Τους αρέσουν πολύ τα ποιήματα που τους δίνω. Σε κάθε τεύχος σκαρώνω ένα ποίημα για να σχολιάσω το εξώφυλλο.”

Θυμάμαι πολύ κόσμο να μ’ αγκαλιάζει, να με φιλάει, να μου συμπαραστέκεται όταν έχασα τη σύζυγο μου. Έρχονται και μου λένε «Γεια σου κυρ Λευτέρη!». Τους αρέσουν πολύ τα ποιήματα που τους δίνω. Σε κάθε τεύχος σκαρώνω ένα ποίημα για να σχολιάσω το εξώφυλλο. Τα γράφω πάντα με 4 στροφές και με ομοιοκαταληξία. Ο πρώτος στίχος με τον τρίτο και ο δεύτερος με τον τέταρτο. Όχι, όχι, αυτά δεν εκδίδονται με το περιοδικό, τα χαρίζω εγώ στον κόσμο. Να τώρα ήταν εδώ δυο παιδιά από την Αθήνα, αγόρασαν το περιοδικό και πίσω τους ήταν η φίλη μου, η Αλεξάνδρα. Φεύγοντας γύρισαν και της είπαν «Ο Λευτέρης είναι ο καλύτερος πωλητής» «Τον ξέρω τον κυρ Λευτέρη», τους είπε.

Κοκκίνισε ο κυρ Λευτέρης, χαμήλωσε το βλέμμα. Το χαμόγελο ταπεινό και τα μάτια γεμάτα πληρότητα, δεν πίστευες ότι από αυτήν την ψυχή μπορεί να λείπει κάτι. Ακόμα κι αν δεν είχε τίποτα, εκείνος ήξερε πως τα είχε όλα.

Αυτό ήταν, λοιπόν, το ταξίδι μας, αγαπημένοι. Η «Σχεδία», όμως, ευτυχώς, δε σταματάει εδώ. Έχει να σώσει πολλούς ναυαγούς ακόμα. Να τους χαρίσει αγάπη και αξιοπρέπεια και να στέκεται όσο μπορεί κόντρα στον καιρό. Ακόμα και με σκισμένα τα πανιά, ακόμα και με σπασμένα τα κατάρτια. Η Μαρία θα συνεχίσει να χαμογελάει, ο κύριος Νίκος θα συνεχίσει να μοιράζει δάκρυα αγάπης, πλημμυρισμένα από φως κι ο κυρ Λευτέρης θα κάνει πουλιά τις λέξεις του, να τις χαρίζει στους περαστικούς. Να θυμάστε να μπαρκάρετε πότε πότε κι εσείς μαζί. Να πάρετε μέσα σας, γύρω σας, αυτή την αγάπη, αυτό το ζεστό φως.

Καλή πραγματικότητα.

Φωτογραφία / Zero+ project

Φωτογραφία / Zero+ project

Να ευχαριστήσουμε, και πάλι, τον κυρ Λευτέρη και όλο το πλήρωμα της «Σχεδίας» για το όμορφο ταξίδι.

Να ευχαριστήσουμε, βεβαίως, και τον φωτογράφο μας για τις υπέροχες εικόνες του.

Κοινή χρήση:

Αφήστε ένα σχόλιο