Μια Κυριακή του Ιουλίου αποφασίζεις να πας θάλασσα αυθημερόν, στην Λεπτοκαρυά και ο παραλογισμός του ΟΣΕ έρχεται να σου χαλάσει την μέρα. Πριν αρχίσω τον κατακλυσμό των παραπόνων επιτρέψτε μου να κάνω μία ιστορική αναδρομή.

Το δρομολόγιο είναι Καλαμπάκα-Θεσσαλονίκη. Ξεκινούσε μία αμαξοστοιχία από Καλαμπάκα με τερματικό σταθμό την Θεσσαλονίκη με ενδιάμεσες στάσεις, όπως για παράδειγμα είναι και η Λεπτοκαρυά. Μπορούσες να βγάλεις εισιτήρια με θέση, ενώ κάποιοι στεκόταν όρθιοι ή έβρισκαν θέση κατά τύχη. Ήταν μία συνηθισμένη κατάσταση, η οποία αν και ήταν δυσάρεστη τελικώς γινόταν ανεκτή από τους επιβάτες. Η αμαξοστοιχία όμως άρχισε να παρουσιάζει προβλήματα, περίπου στα μισά της διαδρομής, με αποτέλεσμα οι επιβάτες να έβγαιναν καταμεσής στον ήλιο και την ζέστη -και μάλιστα σε ώρες αιχμής- με όλες τις αποσκευές ανά χείρας περιμένοντας κάποιο άλλο όχημα να τους μαζέψει.

Η κατάσταση έτεινε να γίνει μόνιμη, γι’ αυτό οι υπεύθυνοι καθιέρωσαν την ανταπόκριση κάπου στα μέσα της διαδρομής. Απ’ την Καλαμπάκα ξεκινούσε, μία κλασσική αμαξοστοιχία, ενώ κάπου στην Λάρισα αναλάμβανε ο προαστιακός(ο οποίος είναι πιο ακριβός όταν χρησιμοποιείται κατά αποκλειστικότητα). Επίσης, οι θέσεις έγιναν παρελθόν, όποιος πρόλαβε-πρόλαβε.

Η σημερινή κατάσταση όμως ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Το δρομολόγιο Τρίκαλα-Λεπτοκαρυά έγινε σύμφωνα με τα παραπάνω. Υπήρχε ανταπόκριση και υπήρχε ένα πλήθος επιβατών όρθιων. Το πρόβλημα υπήρξε στην επιστροφή.

Στον προαστιακό υπήρχαν περίπου πέντε βαγόνια -αν θυμάμαι καλά- στα οποία, οι διάδρομοι ήταν γεμάτοι από όρθιους επιβάτες. Καταφθάνοντας στην Λάρισα, έπρεπε όλα αυτά τα άτομα να χωρέσουν στα τρία βαγόνια της αμαξοστοιχίας 591. Όπως καταλαβαίνετε, η αμαξοστοιχία εξυπηρετούσε υπερβολικά μεγαλύτερο αριθμό επιβατών απ’ ότι προοριζόταν. Τα αποτελέσματα γνωστά: Ο κόσμος ήταν ο ένας δίπλα στον άλλο, ακόμα και πίσω από τις πόρτες, στα σκαλιά, υπήρχε πλήθος κόσμου. Γιαγιάδες, παππούδες, παιδιά όρθια και μάλιστα σε ώρα αιχμής όσον αφορά την ζεστή. Υπήρξε αναταραχή και δυσφορία όμως η αμαξοστοιχία συνέχιζε την πορεία της. Ευτυχώς, δεν υπήρξαν ιδιαίτερα προβλήματα, αλλά μέχρι πότε θα σας βοηθάει η τύχη κύριοι; Πρέπει να έχουμε θύματα για να δράσετε;

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τα προγράμματα που χρησιμοποιεί η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, αλλά είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι είναι εφικτό να καταμετράς τα εισιτήρια ώστε να μην ξεπερνάν τις θέσεις της αμαξοστοιχίας.

Και αναρωτιέμαι, όλα αυτά γίνονται με την ανοχή της κοινωνίας και της πολιτείας; 

Από την μία, αυτό είναι νόμιμο; Δεν μπορεί να μην παραβιάζει τους νόμους (τους οποίους δεν γνωρίζω). Αποκλείεται να μην έχει πέσει, το φαινόμενο, στην αντίληψη κάποιου δικαστή ή ακόμη και του ΣτΕ, ώστε να διενεργήσει έρευνα.

Από την άλλη, όλη αυτή η κατάσταση γίνεται με την απόλυτη ανοχή των επιβατών. Καταφθάνοντας πίσω, αγανακτισμένος, κατευθύνθηκα προς το ταμείο, αιτούμενος μία αίτηση παραπόνων.  Έμεινα έκπληκτος όταν διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε κανένας άλλος να διαμαρτυρηθεί. Μπορεί το φυλλάδιο διαμαρτυρίας μου να βρέθηκε στον κάδο ανακύκλωσης, αλλά είναι δύσκολο να βρεθούν στον κάδο πλήθος φυλλαδίων.

Όπως υποστηρίζει και ο Νόαμ Τσόμσκι, ο λαός όταν πιέζει τις καταστάσεις τότε καταφέρνει αυτά που διεκδικεί. Επομένως αυτή η κατάσταση θα ανατραπεί, όταν το αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι…

ΥΓ: Δεν έγινε πουθενά λόγος, για κλιματισμό, ευκολία στην αποθήκευση αποσκευών, στον χρόνο μεταβίβασης και σε πολλά άλλα τα οποία αλλού θεωρούνται δεδομένα. Όταν αναγκάζεσαι να διεκδικήσεις κάτι λιγότερο απ’ το “αυτονόητο”, είναι κατάντια!