Αρκετοί θα βιαστούν να κρίνουν ως αναρχικό ή απολιτίκ τον αρθρογράφο του κειμένου απλώς από τον τίτλο.Εκ των προτέρων λοιπόν υπεραμύνομαι εαυτόν και δηλώνω πως δεν είμαι απολιτικίκ,αλλά…φανατικός ”ακομματίκ”.Και πως θα μπορούσα να μην ενδιαφέρομαι για τα πολιτικά δρώμενα,αφού ο ίδιος ο Αριστοτέλης πριν χιλιάδες χρόνια όριζε τον άνθρωπο ως φύσει πολιτικόν ζώον.Και ο καθένας μας επιβάλλεται να έχει θέση ως πολίτης αυτής της ”χώρας” σε κάθε έκφανση του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι.

Ωστόσο ακριβώς σε αυτό το σημείο έγκειται η δεύτερη μεγαλύτερη αιτία  όλης αυτής της πολυπαραγοντικής κρίσης που βιώνουμε.Η πρώτη ήταν η έλλειψη ηθικών αξιών και αν εξαιρέσεις την τεχνική κακοδιαχείριση του κράτους από πλευράς κυβερνητικού έργου,τότε η αμέσως σημαντικότερη αιτία είναι η κομματική ποδοσφαιροποίηση του πολιτικού βίου,η πελατειακή κομματοκρατία αλλά….και η λήθη του ιδεολογικού προσανατολισμού χάριν της…”καρέκλας”.

Αλλά επειδή σίγουρα δεν είμαι ο μόνος(ή τουλάχιστον έτσι θέλω να ελπίζω),σίγουρα θα έχετε αναρωτηθεί για ποιο λόγο ενώ βιώνουμε 6 χρόνια τις συνέπειες της οικονομικής και μη δυσπραγίας,ακόμη διανύουμε τα αχαρτογράφητα νερά της κρίσης…Φταίει η ”ληγμένη” συνταγή της λιτότητας,η έλλειψη τεχνοκρατικών ικανοτήτων ή μήπως φταίει το οτι κάθε κόμμα θυσίασε την ιδεολογική του ταυτότητα στον βωμό της μνημονιακής αγχόνης?

Θα μου πείτε πως και στα χρόνια προ κρίσης δεν υπήρχε ακραιφνής ιδεολογική διαφοροποίηση μέσα στο πολιτικό σύστημα ή μήπως ένας παράλληλος μαραθώνιος κομματικής συμφεροντολογίας?Θα τολμήσω να σας πω πως συνυπήρχαν και τα δυο.Δεν ήταν όμως ούτε οι σοσιαλιστικές καταβολές της κεντροαριστεράς ούτε το παράδοξο δίπολο του κοινωνικού συντηρητισμού-οικονομικού φιλελευθερισμού της δεξιάς που λόγω της ”δημιουργικής πρωτοτυπίας” της ελληνικής κοινωνίας εναλλάσσονταν στην διοίκηση της χώρας.Αυτό που τους προσέδιδε αυτή την ιδεολογική ειδοποιό διαφορά ήταν το αποτύπωμά τους στην πραγματική οικονομία.Από την μια οι κοινωνικές ”παροχές” μέσω διαβιβαστικών πληρωμών του ΠΑΣΟΚ και από την άλλη οι ιδιωτικοποιήσεις και η επιχειρηματική χαρτογράφηση της χώρας από την ΝΔ.Βέβαια στην βάση τους,όπως αποδείχτηκε αργότερα,όλα αυτά χτίστηκαν και εφαρμόστηκαν πάνω στα σαθρά θεμέλια ενός νεκροζώντανου πελατειακού συστήματος.

Έτσι,παρόλο που η συνταγή ήταν λίγο πολύ η ίδια,τα υλικά κάθε φορά άλλαζαν προσδίδοντας μια διαφορετική γεύση στο τελικό ”γεύμα” της άσκησης πολιτικής,και αυτό έδινε στην κοινωνία την δυνατότητα να μιλάει για εναλλακτικές λύσεις.Ταυτόχρονα,όμως αποπροσανατόλιζε και την κοινή γνώμη από το δάσος,διχάζοντας την σε κομματικά στρατόπεδα,αφού η λογική του Ελληναρά ήταν πάντα φίλα προσκείμενη όχι στον κριτικό λόγο αλλά στην λογική του ”όποιος παρέχει τα περισσότερα”.

Έτσι λοιπόν χωρίς εμφανή ιδεολογική ταυτότητα,χωρίς πολιτικό φρόνημα και ήθος,χωρίς τεχνικές γνώσεις και λόγω μιας σειράς ετών κακοδιαχείρισης,η κρίση βρήκε απροετοίμαστο το λεγόμενο ”συνταγματικό τόξο”,το οποίο όμως μετατράπηκε σε ”αντισυνταγματική λόγχη” εφόσον κάθε πολιτικός φορέας πλην των άκρων συντάχθηκε ο ένας πίσω από τον άλλο και με την κοφτερή μύτη των αντιλαϊκών μέτρων(και όχι των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων) εμβόλισαν τον ελληνικό λαό που άλλοτε θώπευαν μέσω των πελατειακών τους προγραμμάτων.

Πέρασαν 5 χρόνια λιτότητας και αιματηρών κοινωνικών συγκρούσεων,όπου ο λαός αντιδρούσε άλλοτε σπασμωδικά,ερασιτεχνικά και με παιδαριώδη έπαρση και άλλοτε συντεταγμένα,με ορθή βούληση αλλά χωρίς αντίκρυσμα απέναντι στους κυβερνώντες.Και με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ,ο λαός είδε μια δυναμική να αναπτύσσεται,είδε ένα παράθυρο εναλλακτικής και πράγματι φτάσαμε κοντά στην ιδεολογική αναγέννηση της πολιτικής σκηνής.

Θα μου ξαναπείτε πως ήταν αδύνατο τα κόμματα του τότε πολιτικού βίου να υιοθετούσαν τις ιδεολογικές τους γραμμές κάτω από την ομπρέλα της πιστωτικής απειλής και της κρατικής αστάθειας.Θα απαντήσω τελείως ρομαντικά:”Ας μην έσκαβαν τον λάκκο τους”.

Γυρνώντας πάλι στο φαινόμενο ”ΤΣΥΡΙΖΑ”,γιατί περί αυτού πρόκειται πλέον,θα λέγαμε πως η ελπίδα της ιδεολογικής αναθεώρησης σταμάτησε από τη μια για τους περισσότερο γνώστες των οικονομικών και πολιτικών συνθηκών την περίοδο των δημαγωγικών εξαγγελιών  και από την άλλη για τον μέσο Έλληνα έπαυσε να υπάρχει την περίοδο του δημοψηφίσματος.Από τότε,από την στιγμή της εγκληματικής παραποίησης της εντολής του λαού και της υποκριτικής υιοθέτησης της πεπατημένης συνταγής της λιτότητας,ο Έλληνας έπεσε σε κατάθλιψη,αποδέχτηκε τη μοίρα του,και οι θιασώτες της αριστεροσίνης κέρδισαν επάξια την θέση τους στο ”μπλέντερ του πολιτικού αχταρμά”.

Έτσι λίγο πολύ όποιος εξακολουθεί να διατρανώνει την ύπαρξη ιδεολογικών ταυτοτήτων στην σημερινή Ελλάδα είναι ή αιθεροβάμων ή διασκεδάζει τις εντυπώσεις για να μην τσαλακωθεί από τις αυταπάτες του.Πλέον,σε μια χώρα εξ ολοκλήρου εξαρτημένη οικονομικά από τους εξωτερικούς δανειστές(181% χρέος,3,1% έλλειμμα,αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο με μεταβολή -15% για το 2015) είσαι υποχρεωμένος να εφαρμόζεις τις προτεινόμενες επιταγές.

Κλείνοντας,να τονίσουμε πως η λύση δεν είναι τα δημαγωγικά τερτίπια και οι ψεύτικες υποσχέσεις παροχών για να χαϊδεύεις τα αυτιά του ψηφοφόρου αλλά ένα σταθερό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που θα δίνει έμφαση στο συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας μας(τουρισμός,αγροτική παραγωγή,ναυτιλία,υπέδαφος και ανανεώσιμες πηγές),θα παγιώνει ένα φιλοεπενδυτικό έδαφος,θα εφαρμόζει μια δίκαιη φορολογική πολιτική και τέλος θα εγκαθιδρύει ένα χρηστό μοντέλο διαχείρισης της δημόσιας διοίκησης.Για να επιτευχθεί όμως αυτό το άλμα από την αδράνεια στην ελληνική κρατική αναγέννηση,χρειάζεται συνασπισμένη πολιτική συνεννόηση όλων των φορέων και συγκροτημένο πολιτικό φρόνημα αλλά και αναθεώρηση του ευρωπαϊκού παραλογισμού των δανειστών,οι οποίοι αντιμετωπίζουν την χώρα και τον λαό της ως νούμερα σε αριθμητικά μοντέλα και εξισώσεις….Μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για την ιδεολογική αναγέννηση,για μια Ελλάδα του αύριο!