Περί 28ης // Just food for thought
Όμορφα τα πετούμενα της 28ης, δεν αντιλέγω. Η Θεσσαλονίκη σείεται εν όψη των παθιασμένων πιλότων που με θάρρος και περηφάνια σχίζουν τους ηλιόλουστους ουρανούς της πόλης, εκφράζοντας πατριωτικά μηνύματα απ τους ασυρμάτους.
Και λοιπόν;
Οι στροβιλισμοί των F16 είναι αναμφίβολα εντυπωσιακοί, τι εκφράζουν όμως; Αξίζει τον κόπο να ζητωκραυγάζει με ενθουσιασμό τόσος μεγάλος πληθυσμός της πόλης, μπροστά σε δυνητικά όργανα πολέμου; Και επακόλουθα ερωτώ, είναι χαρμόσυνη, λοιπόν, η στρατιωτική παρέλαση της 28ης του Οκτώβρη ή απλά μια μέρα του χρόνου που το κράτος μας, επιδεικνύει τη δύναμη του;
Ομολογώ πως δεν είναι “ασφάλεια” αυτό που αισθάνομαι όταν αντικρίζω τα στρατιωτικά οχήματα να παρελαύνουν την παραλία. Αντιθέτως, νιώθω να με διαπερνά ένα κύμα λύπης. Λύπη καθώς τόσοι συμπολίτες γύρω μου, ανεξαρτήτως ηλικίας, χαμογελούν. Μ’ ένα χαμόγελο ειλικρινές, μ’ ένα χαμόγελο ειλικρινής άγνοιας…
Παρατηρώντας το χρονοντούλαπο της ιστορίας, η Ελλάδα σήμερα όσο ποτέ βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, τόσο οικονομικά όσο και ηθικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις δε χωρούν επιδείξεις. Στόχος, δηλαδή, δεν είναι να επιβληθεί ο ισχυρός αλλά να αναδεικνύονται οι πλέον απαραίτητες και αληθινές ανάγκες του κόσμου. Οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από όπλα, αλλά από ανθρωπιά.
Έχετε λίγη;