Γράφει ο Ευριβιάδης Ελευθεριάδης

Κλασσική αντίληψη του Έλληνα, είναι η λογική ότι δεν μας αρέσει και έχει αρχίσει να χάνει την ουσία που θέλαμε να του δώσουμε, πρέπει να το διαλύσουμε εντελώς και να το σβήσουμε.

Με αφορμή τις δηλώσεις Μητσοτάκη περί επανίδρυσης της ΟΝΝΕΔ, έχει ξεκινήσει ένας συνολικός αφορισμός και μια απλοϊκή ερμηνεία, σχετικά με τη χρησιμότητα των πολιτικών Νεολαιών.

Το ίδιο παλιότερα, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό είχε γίνει βέβαια και με τους συνδικαλιστικούς φορείς, με τα όργανα συνδιοίκησης στο πανεπιστήμιο, και με κάθε άλλο φορέα και συλλογικότητα που δεν ήταν του γούστου μας.
Δεν θα κάτσω να αναλύσω τη χρησιμότητα των πολιτικών Νεολαιών. Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, υπάρχουν οι αντίστοιχες κινήσεις νέων ανθρώπων, οι οποίες πάντα ορίζουν ένα πιο ριζοσπαστικό λόγο από τα συγγενή κόμματα τους.
Δεν είναι όλοι οι χιλιάδες νέοι που πέρασαν από τις νεολαίες και τις φοιτητικές παρατάξεις, ούτε σαν τα πρόσωπα που δεν έχουμε πρότυπα, ούτε μπήκαν όλοι σε μια κομματική επετηρίδα και αναμένανε την εκλογή τους.
Τουναντίον επετηρίδα υπήρχε μόνο για τους συγγενείς και φίλους, τους γιους και τις κόρες των υπουργών που περίμεναν να κληρονομήσουν την έδρα του μπαμπά τους.

Δύο αναφορές σχετικά με τις πολιτικές νεολαίες:

Α) έδωσαν τη δυνατότητα σε πολλούς νέους, που δεν προέρχονταν από κανένα πολιτικό τζάκι, να μπορέσουν να ασχοληθούν, σχεδόν ισότιμα με όλους, και γιατί όχι κάποιοι να προχωρήσουν και περισσότερο.
Β) για την πλειοψηφία όσων ασχολήθηκαν, η ίδια η ενασχόληση ήταν ένα μεγάλο σχολείο έντονης κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης.
Στην ουσία προτιμώ αυτούς, που μπορούν να σκεφτούν και δύο συνθήκες, παρά όσους νέους χόρευαν τσάμικα στην πλατεία Συντάγματος.

Είναι σαφές βέβαια ότι το νεολαιίστικο κίνημα βρίσκεται σε σημάδια υποχώρησης. Πρέπει με τη στήριξη των κομμάτων, να βρει ένα νέο ρόλο σύνθεσης πολιτικής κουλτούρας και εξωστρέφειας. Να αναπροσαρμόσει ρόλους και στόχους. Να δημιουργήσει νέους φορείς και νέες συλλογικότητες.

Αυτοί είναι στόχοι. Η απαξίωση όμως και ο μηδενισμός δεν αποτελούν λύση.

Αλήθεια αναρωτιέμαι: όσοι διαρκώς επιζητάτε την ενασχόληση των νέων με τα κοινά, πως ακριβώς την σκέφτεστε; Με το να καταργήσετε τον σχετικά αυτόνομο τους ρόλο;