Κάθε χρόνο, στις 31 Μαΐου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος. Η ημερομηνία αυτή, θεσπίστηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας το 1988, συνυπολογίζοντας τις ανησυχητικές διαστάσεις που είχε λάβει το κάπνισμα, καθώς και τις ολέθριες συνέπειες που προκαλούσε. Πλέον είναι κοινός τόπος, ότι όχι μόνο ο εφησυχασμός δεν επιτρέπεται, αλλά επιβάλλεται να εντατικοποιηθούν τα μέτρα και οι εκστρατείες ενημέρωσης.

Στη χώρα μας βρίσκεται σε ισχύ, καθώς έχει ψηφιστεί από το Κοινοβούλιο, ο περιβόητος «Αντικαπνιστικός Νόμος»  ή αλλιώς Νόμος 3730/2008, που φυσικά παραμένει ανεφάρμοστος. Συμπληρωματικά στον υφιστάμενο νόμο μάλιστα, προστέθηκε άλλος ένας. Έτσι, στις 8/9/16 είχε συμβεί το εξής τραγελαφικό: ψηφίστηκε με διακομματική και ευρύτατη συναίνεση, η απαγόρευση της χρήσης και του ηλεκτρονικού τσιγάρου σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Έτσι, μετά τον ανεφάρμοστο Αντικαπνιστικό νόμο, ήρθε να επιβληθεί η καθολική απαγόρευση και του «Ατμίσματος».

Βουλευτίνα της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως, είχε τότε σε αγόρευσή της, ευλόγως αναρωτηθεί για το σκοπό του νομοθετήματος. Πραγματικά ποιο το νόημα, όταν ο ήδη υφιστάμενος νόμος βρίσκεται σε πλήρη αχρησία; Πόσο δε μάλλον, όταν ο ίδιος ο βωμός της αντιπροσωπευτικής μας Δημοκρατίας, έχει μετατραπεί σε τεκέ πρώτης τάξεως. Όταν λίγους μήνες πριν, ούσα εγκυμονούσα (κάνει και ρίμα) δε μπορούσε να βρει μέρος μη ντουμανιασμένο, εξαιρουμένης της αίθουσας της Ολομέλειας. Για άλλη μια φορά λοιπόν σε αυτή τη χώρα, τίθεται το γνωστό δίλημμα: τι ισχύει και τι όχι. Ένας ευνομούμενος πολίτης, οφείλει άραγε να συμμορφωθεί σε ένα νόμο που έχει μεν τυπική ισχύ, αλλά στην ουσία αποτελεί κενό γράμμα; Ή μπορεί άνετα να τον παραβλέψει, καθώς γνωρίζει a priori πως δεν θα υποστεί τις συνέπειες;

Η χώρα μας, βαυκαλιζόμαστε ότι αποτελεί μία από τις κοιτίδες του πολιτισμού και το λίκνο της δημοκρατίας. Εδώ διδάχθηκε, ότι η ελευθερία κάποιου δεν πρέπει να παραβιάζει τα θεμελιώδη δικαιώματα του συνανθρώπου του.  Σε μεγάλο βαθμό, οι νέοι της χώρας μας είναι μορφωμένοι. Ανώτατες σπουδές και μεταπτυχιακοί τίτλοι αποτελούν πλέον κοινό τόπο. Εξάλλου, σχεδόν μισό εκατομμύριο σύγχρονοι πανεπιστήμονες μετανάστες έχουν αναζητήσει την εργασιακή και όχι μόνο τύχη τους, στο εξωτερικό. Δυστυχώς όμως, κι εμείς οι σπουδαγμένοι νέοι, αποδεικνύουμε πολλές φορές ότι  η μόρφωση, δεν συμβαδίζει με τη γενικότερη παιδεία και καλλιέργεια. Πάρτε για παράδειγμα την οδηγική μας συμπεριφορά, όπου κατέχουμε την πρώτη θέση στα τροχαία δυστυχήματα. Αλλά, ας μείνουμε στο θέμα του παρόντος άρθρου, που είναι το κάπνισμα.

Προσωπικά, έχω μετατραπεί σε παθητικό καπνιστή χωρίς τη βούληση μου, σε πλείστες περιπτώσεις. Σε χώρους που γευματίζω, που πίνω τον φρουτοχυμό ή το τσάι μου και είτε το πιστεύετε είτε όχι, ακόμη και σε πανεπιστημιακές αίθουσες εν ώρα διδασκαλίας. Όταν δε, τολμήσει κάποιος να διεκδικήσει το αυτονόητο δικαίωμά του να εισπνέει καθαρό αέρα, βρίσκεται κατευθείαν σε θέση αμυνόμενου. Είναι απλά ο γνωστός υποχόνδριος. Όταν βέβαια μιλάμε για τις καταστρεπτικές επιπτώσεις του καπνίσματος, αυτές δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε ενεργητικούς και παθητικούς (καπνιστές πάντα). Άρα καταστρατηγείται, για την ακρίβεια παραβιάζεται βιαίως, το θεμελιώδες και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της προστασίας της δημόσιας υγείας.

Δείγμα Πολιτισμού η Εφαρμογή του Αντικαπνιστικού Νόμου

Σε ολόκληρη εξάλλου την Ευρώπη, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, υπάρχει καθολική απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Ακόμη και στα «Βαλκάνια», όπως αποκαλούμε τη γειτονιά μας επιτιμητικά, εμείς οι Δυτικό – Ευρωπαίοι. Με την πλήρη εφαρμογή του νόμου, συμφωνεί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αλλά και η πλειονότητα των εν ενεργεία καπνιστών. Σε τελική ανάλυση, ας το δούμε και από την οπτική της ωφελιμιστικής σχολής. Τα κόστη για το ελληνικό δημόσιο και το υπό κατάρρευση σύστημα υγείας υπερκερνούν τα όποια έσοδα. Οι δαπάνες υγείας για παθήσεις σχετιζόμενες με το κάπνισμα ανέρχονται σε 3,5 δις ετησίως. Αν επιβληθεί επιτέλους η καθολική εφαρμογή του νόμου, θα πρόκειται όχι μόνο για δείγμα πολιτισμού, αλλά και για μία βαθιά δημοκρατική και προοδευτική κίνηση. Αν αυτή εφαρμοστεί από μία αυτό – αποκαλούμενη Αριστερή κυβέρνηση, θα έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία. Σε κάθε άλλο ημίμετρο, δεν θα είναι υπερβολή να γίνει λόγος για «πολιτιστική ντροπή».