Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε καθημερινές ανήκουστες αλλαγές για την ελληνική πραγματικότητα, που καταντούν σχεδόν δραματικές. Τα προβλήματα στην χώρα μας συνεχώς αμβλύνονται, ενώ τα περιθώρια για να τραφούν ελπίδες στενεύουν ασφυκτικά.

Άλλοι το λένε “οικονομική κρίση” κι άλλοι πάλι μιλούν για “κρίση αξιών”

Το νόημα είναι πως η ζωή όλων φαντάζει συνεχώς δυσκολότερη, μιας και οι εκάστοτε πολιτικές σκηνές που έδωσαν τις παραστάσεις τους τα χρόνια του μνημονίου, δεν φάνηκαν ικανές να αποδώσουν καρπούς που συμφέρουν την πλειοψηφία. Ιδίως το 2015 θα μπορούσε κανείς να πει πως γίναμε ο περίγελος όλης της Ευρωπαϊκής κοινότητας, αφού άλλα θέλαμε, άλλα κάναμε, κι άλλα εννοούσαμε.

Παρατηρώντας τις κινήσεις της κοινωνίας γίνεται εύκολα αντιληπτό πως τη δεδομένη στιγμή, παρά το προσωρινό επενδυτικό παραλήρημα των εορτών, δεν κινείται φύλλο. Πρακτικά αυτό οδηγεί σε καθοδική πορεία της αγοράς εργασίας, εκ νέου μείωση των θέσεων, οικονομική καταστροφή εκατοντάδων επιχειρήσεων (που ως επί των πλείστων αναγκάζονται να τεθούν σε διάλυση), καταβολή μη βιώσιμων μισθών στους εργαζομένους και λοιπές σπασμωδικές συμπεριφορές.

Οι συνεχείς μεταβολές τόσο σε νομοθετικό επίπεδο όσο και στο πορτοφόλι του μέσου Έλληνα, έχει οδηγήσει σε ολική σύγχυση. Ακόμη κι οι συνωμοτικές θεωρίες έχουν χάσει το γόητρο τους, εφόσον πια όλα είναι πιθανά.

Παρά τις φρούδες ελπίδες για ένα μέλλον ευνοϊκό, με ανεβασμένη ποιότητα ζωής μέσω των νέων τεχνολογιών, η ελληνική κοινωνία φαίνεται να έχει πέσει σ’ ένα λήθαργο φόβου. Οι συνθήκες έχουν γίνει τόσο ρευστές που κανείς δε γνωρίζει τι του ξημερώνει, με αποτέλεσμα η πλειοψηφία να περιμένει φοβούμενη το επόμενο κακό να την βρει. Σαν να κυριαρχεί η ηρεμία πριν την καταιγίδα…
Δεσμώτες του Πλατωνικού μύθου μέσα στις ίδιες τις επιλογές μας, προσπαθούμε να αποδράσουμε για να αντικρίσουμε την τρομακτική αλήθεια… 

Υπάρχει όμως κάποια αλήθεια που μπορούμε να αντέξουμε;