Ο εθνι(κι)σμός της υποκρισίας….
Όταν πριν από λίγες μέρες ψηφίστηκε ο Νόμος Γαβρόγλου για την Παιδεία, παρακολούθησα μια σωρηδόν παράσταση ανταλλαγής απόψεων για το πόσο πολύ ή λίγο βλάπτει την Παιδεία αυτού του τόπου ο Νόμος αυτός.
Το αν πραγματικά έβλαψε τον τόπο αυτός ο νόμος, που πέραν των όποιων κακώς κειμένων θεσμοθετεί τα «δωρεάν μεταπτυχιακά» σε φοιτητές με προσόντα αλλά χαμηλή οικονομική δυνατότητα, θα το κρίνει η Ιστορία. Για την ώρα, το μόνο που παρακολουθώ στους δέκτες είναι επικοινωνιακοί θόρυβοι και παραπετάσματα καπνού προκειμένου να εκτονωθεί λίγο το δημόσιο αίσθημα από τις εξελίξεις και την κατάσταση στο πεδίο της οικονομίας.
Στην πορεία βέβαια ακολούθησε και το Προεδρικό Διάταγμα το οποίο, μεταξύ άλλων, ορίζει πως οι σημαιοφόροι στα δημοτικά θα προκύπτουν έπειτα από κλήρωση. Εκεί τα είδα όλα. Ο κάθε Χαϊλάντερ του πληκτρολογίου να επιδίδεται σε ένα ανελέητο trade απόψεων κάθε λογής που θώπευαν επιφανειακά το ζήτημα, αλλά αδυνατούσαν να ευστοχήσουν ως προς την πραγματική ουσία αυτού του εγχειρήματος.
Ξαφνικά, κάθε μαϊντανός του καναπέ που άλλαζε ιδεολογίες σαν τα πουκάμισα προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του, ξεσπάθωσε και έστρεψε τα βέλη του απέναντι σε μια ριζοσπαστική τομή σε αυτό το αναχρονιστικό υποκριτικό σύστημα σύνδεσης της Σημαίας του Έθνους με τη μαθητική επίδοση στα σχολεία. Και επειδή στην προκειμένη αναφερόμαστε σε παιδάκια Δημοτικού που ακόμη δεν έχουν αναπτύξει κριτική σκέψη και υπαρξιακούς προβληματισμούς, ας σταθούμε σε κάποια πολύ βασικά σημεία.
Ο ντόρος όλος προέκυψε για την κλήρωση αφενός και αφετέρου για την υποτιθέμενη κατάργηση της αριστείας. Να θυμίσω σε όλους τους αλλεργικούς, στην έρευνα προτού προπονήσουν τα δάχτυλά τους για την παραγωγή άσκοπων λογυδρίων στα social media πως με νόμο του κράτους (θα τον βρεις εδώ ) από τους τρεις καλύτερους αριστούχους μαθητές της ΣΤ Δημοτικού επιλέγονταν με κλήρωση οι δυο εκ των οποίων θα κράδαιναν το λάβαρο της ελευθερίας στις δυο μεγάλες εθνικές επετείους μας.
Από τη μια συμπονώ όσους ανεβάζουν πίεση επειδή το εθνικό σύμβολο κατάντησε αντικείμενο λοταρίας, εφάμιλλο μιας σακούλας ζαχαρωτών για τα μικρά παιδάκια, από την άλλη χαίρομαι που η έπαρση αυτή επιβεβαιώνει πως το πρόβλημα δεν είναι το σύμβολο…
Το πρόβλημα είναι να ξεβολεύεται ένας λαός που έμαθε στην προβολή και στην επίδειξη των αρετών του προσωπικού του ΕΓΩ.
Και αυτό γιατί είμαστε ο μόνος «αυτιστικός λαός», που εξίσωσε αυτήν τη σημαία που στόλισε ήρωες, που βάφτηκε με αίμα, που συνδέθηκε με την ανεξαρτησία της χώρας, που αποτελεί το απώτατο σύμβολο της εθνικής κυριαρχίας, με την προβολή του πιο άριστου παιδιού γνωστικά.
Το γεγονός πως οι λέξεις φρόνημα, έθνος, θρησκεία, σύνορα, εθνική ταυτότητα σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύγχρονο κόσμο αποτελούν για τα παιδιά αυτά ένα θέμα τόσο αδιάφορο όσο και η «δουλειά των ενηλίκων» δεν μας προβληματίζει. Το γεγονός πως τόσα χρόνια χρησιμοποιούνταν η σημαία της Κυράς της Ρω ως μέσο προβολής των αριστούχων και όχι για να αναδειχθεί ο υγιής εθνισμός κάθε παιδιού, ούτε αυτό μας προβληματίζει.
Το ότι μιλάμε για παιδάκια τα οποία έχουν το μυαλό τους στο διάλειμμα και στη γυμναστική, θέλουν να παίζουν και να ανακαλύπτουν τον κόσμο στην πιο αθώα ηλικία τους και εμείς προσπαθούμε να τα βολέψουμε σε καλούπια βαθμοθηρίας και αυτοπροβολής αντί να τα προτρέψουμε στην κοινωνικότητα, στην άμιλλα, στη σεμνότητα, στο ταπεινό πνεύμα και στην ανιδιοτελή εκτίμηση μεταξύ τους, ούτε αυτό μας προβληματίζει.
Αρκεί το «παιδί μου» να είναι σημαιοφόρος και να μπορώ σε οποιοδήποτε κατινίστικο διάλογο να επαίρομαι γι’αυτό αναδεικνύοντας την «ανωτερότητά» του σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδάκια της ηλικίας του.
Η λογική όσων κάνουν αυτό το κήρυγμα «ψευτοαριστείας» είναι εφάμιλλη της λογικής «του Έθνους που ανήκει μόνο στους τέλειους, τους άριστους, τους καλύτερους». Θυμάμαι μια ανάλογη προσωπικότητα με περίπου ίδια παραπληγική λογική που αιματοκύλησε ολόκληρο τον κόσμο.
Το έθνος κυρίες και κύριοι ανήκει σε όλους τους πολίτες του και η σημαία είναι κτήμα όλων. Δεν μπορεί ο κάθε γραβατάκιας να ισοπεδώνει το Ιερό αυτό Σύμβολο συνδέοντας το με τη βαθμοθηρία και την ανάδειξη του «δυνατού» και «νικητή». Υπάρχουν άλλοι τρόποι να επιβραβευτεί η αριστεία, όπως τιμητικοί έπαινοι, εκδηλώσεις βράβευσης δημοσία δαπάνη, κρατικές επιχορηγήσεις, προεδρικές μνείες κλπ., αλλά όχι η σημαία μας.
Συνεπώς, την επόμενη φορά που θα αποφασίσουν για επικοινωνιακούς λόγους αυτοπροβολής να αμαυρώσουν τη σοβαρότητα ενός τέτοιου ζητήματος με σαθρά παραληρήματα και επιπλέον «θόρυβο» μόνο και μόνο για να παίξουν σωστά το χαρτί της «αντιπολίτευσης», ας ασχοληθούν με σοβαρότερα ζητήματα που χρήζουν αντιμετώπισης, όπως αυτό του «brain drain» στο εξωτερικό, ή ας πάνε διακοπές βρε αδερφέ να χαλαρώσουν.
Φιλικά…
Υ.Γ Διαβάζοντας αυτό το άρθρο μην πάει ο νους σας σε κάτι τέτοιο…
