Τον τελευταίο καιρό, γινόμαστε σχεδόν σε καθημερινή βάση αποδέκτες ποικίλων δυσάρεστων και σκληρών ειδήσεων και εικόνων.Πρόκειται για περιστατικά φρικαλεότητας, άσκησης βίας και απώλειας της ανθρώπινης ζωής. “3.000 νεκροί σήμερα ανοιχτά του Αιγαίου. Ανάμεσά τους πολλά παιδιά”, “Τζιχαντιστές εκτέλεσαν εν ψυχρώ 19 κοπέλες”, ” 30 νεκροί και πολλοί τραυματίες στην Άγκυρα από δύο βόμβες που εξερράγησαν λίγο πριν αρχίσει η μεγάλη φιλειρηνική διαδήλωση κατά του πολέμου”, αποτελούν μερικά μόνο παραδείγματα. Γεγονότα απεχθή και μόνο στη σκέψη τους, μας βομβαρδίζουν καθημερινά το ένα μετά το άλλο. Πόνος, θλίψη, απογοήτευση…και μετά; Μετά έρχονται άλλα, καινούργια και πολύ χειρότερα από τα προηγούμενα περιστατικά, που μας κάνουν να πιστεύουμε, πως μάλλον, όλα αυτά που συμβαίνουν αποτελούν κάτι συνηθισμένο πλέον, μια ρουτίνα. Έχουμε μήπως στα αλήθεια εθιστεί στη βαρβαρότητα και δεν προκαλεί τίποτε πια τον προβληματισμό και την ευαισθητοποίησή μας; Μήπως έχουμε πάθει ανοσία στο άκουσμα και στη θέαση τέτοιων αποτρόπαιων περιστατικών, με αποτέλεσμα να τα θεωρούμε πλέον ως κάτι καθημερινό και αναμενόμενο;
Είναι ξεκάθαρο, πως βιώνουμε μια ανελέητη και ατέρμονη ανθρωπιστική κρίση. Ξεθωριάζει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο ο σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη, χάνονται οι ευαισθησίες μας, βουλιάζει η αξιοπρέπειά μας. Τί καθιστά άραγε το ανθρώπινο είδος διαφορετικό από τα υπόλοιπα; Μα φυσικά η λογική, η συνείδηση και η κοινωνικότητα που το χαρακτηρίζουν. Παρόλα αυτά στην κοινωνία του 21ου αιώνα τροφοδοτούμαστε διαρκώς με εικόνες παράλογες, αντικοινωνικές και πέρα από κάθε όριο της ανθρώπινης συνείδησης. Οπότε, για ποια μοναδικότητα και ποια υπεροχή του ανθρώπινου είδους μιλάμε;
Σκελετωμένα παιδιά, βομβαρδισμένοι οικισμοί, παραμορφωμένα πρόσωπα και σώματα, πείνα, φτώχεια, πόλεμος, αρρώστιες και πάσης φύσης ανθρώπινες τραγωδίες εισβάλλουν καθημερινά εξ αποστάσεως στα σαλόνια μας και “απαιτούν” να κάνουμε κάτι, άμεσα. Αυτός είναι, λοιπόν, ο “ανθρωπισμός” που κυριαρχεί σήμερα: η εξ αποστάσεως αντίδραση σε εικόνες ανθρώπινης οδύνης και δυστυχίας, μια αντίδραση στιγμιαία και εφήμερη, που απλά επιτρέπει την απρόσκοπτη συνέχιση της κατάστασης, που έχει οδηγήσει σ’ αυτήν την ακραία κατάληξη.
Η κοινωνία μας βιώνει τη σημαντικότερη, ίσως, ανθρωπιστική κρίση της νεότερης ιστορίας της. Καλούμαστε, λοιπόν, να προβληματιστούμε πάνω σ’ αυτό και να αναλάβουμε άμεσα δράση. Οφείλουμε να το κάνουμε τόσο για το καλό το δικό μας, όσο και για το καλό των επόμενων γενιών, των απογόνων μας, που αν συνεχίσουμε έτσι, θα ειναι καταδικασμένοι στον πόνο και τη δυστυχία. Υποχρεούμαστε να παλέψουμε σκληρά, για να συνεχίσουμε να φέρουμε επάξια τον τίτλο του ανθρώπου. Ο καθένας από εμάς οφείλει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, για να νιώθουμε υπερηφάνεια και όχι ντροπή για τον κόσμο που θα αφήσουμε πίσω μας. Ας θέσουμε σε ιεραρχία τις προτεραιότητές μας, ας αναρωτηθούμε τι φταίει και ας παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις, για να εξυψωθούν και πάλι τα υπέρτατα ανθρώπινα ιδεώδη που μας χαρακτηρίζουν. Αν κάνει ο καθένας από την πλευρά του ό,τι καλύτερο μπορεί για έναν κόσμο πιο ανθρώπινο, τότε η κοινωνία μας θα γίνει σπίτι όλων, ένα σπίτι που θα προσφέρει κάτω από τη στέγη του την πραγματική ευτυχία και ασφάλεια . Άλλωστε, όσο υπάρχει άνθρωπος, υπάρχει και ελπίδα…
