Ο Λάνθιμος, έχοντας ήδη αποδείξει την αξία του στον χώρο αυτό από τις προηγούμενες ταινίες του, φαίνεται να ομολογεί μέσα από τις ταινίες του τα σκοτεινά, ιδιότροπα και αξιοζήλευτα περίεργα μονοπάτια της φαντασίας του και των σκέψεων του. Πρώτη απόδειξη της ύπαρξής τους ήταν η ταινία του Ο Κυνόδοντας, που μάγεψε το κοινό το 2009 και έφτασε ως τις πύλες των βραβείων Όσκαρ. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Λάνθιμος θα επιστρέψει με μία νέα ταινία που θα χαραχτεί στην μνήμη όλων όσων την παρακολουθήσουν.

Αυτή η ταινία δεν είναι άλλη από τον περίφημο, “Αστακό”.  Ο Αστακός είναι μια ταινία που τοποθετείται σε ένα μέλλον που ίσως να μην είναι όσο μακρινό όσο το φανταζόμαστε, με στοιχεία ψυχοσύνθεσης που απαρτίζουν και την σημερινή κοινωνία. Σύμφωνα με τους νόμους της Πόλης, λοιπόν, όλοι οι άνθρωποι που δεν έχουν σύντροφο καλούνται να πάνε στο Ξενοδοχείο, όπου θα διαμείνουν και που θα πρέπει να ακολουθήσουν ορισμένους κανόνες. Αυτοί οι κανόνες ανέφεραν ότι οι άνθρωποι μέσα στο ξενοδοχείο θα πρέπει να ζευγαρώσουν μέσα σε 46 ημέρες, διαφορετικά θα μετατραπούν σε όποιο ζώο έχουν επιλέξει στην πρώτη συνέντευξή τους. Ο Ντέιβιντ, ο πρωταγωνιστής, προς έκπληξη όλων αποφασίζει σε αυτή την περίπτωση να μετατραπεί σε αστακό.

 «Σκέφτηκε πως είναι πιο δύσκολο να προσποιηθείς ότι έχεις αισθήματα όταν δεν έχεις, από το να προσποιηθείς ότι δεν έχεις όταν έχεις.» 

Ο Ντέιβιντ, θέλοντας να αποφύγει την εκδοχή του να μετατραπεί σε αστακό, αποφασίζει να πει ψέματα και να προσποιηθεί, ώστε να ζευγαρώσει. Αυτή η επιλογή του στη συνέχεια θα τον οδηγήσει σε διάφορες βιαστικές και λανθασμένες αποφάσεις, που θα τον οδηγήσουν στο Δάσος. Στο Δάσος, όμως, θα ερωτευτεί και θα μάθει πως υπάρχουν και οι λάθος στιγμές για να ερωτεύεσαι, στιγμές που φυσικά δεν μπορείς να αποφύγεις έτσι απλά.

Ο Λάνθιμος μέσα από αυτήν την ταινία του καταφέρνει να μας κάνει να κοιτάξουμε στην ψυχρότητα και στην υλικοποίηση που έχουμε εισάγει στην έννοια του έρωτα και της μοναξιάς στην σημερινή εποχή. Φέρνει με έναν ιδιαίτερο καλλιτεχνικό τρόπο που μόνο αυτός γνωρίζει και θα μπορούσε να επιτύχει σε τέτοιο βαθμό, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.  Αυτό γίνεται κυρίως μέσα από τις ενδυματολογικές του και σκηνοθετικές του επιλογές που παραπέμπουν δεκαετίες πίσω, σε συνδυασμό με την ψυχρότητα και την ψυχική απομάκρυνση που αποτελεί όλους τους χαρακτήρες του και που θυμίζει τόσο πολύ την εποχή που ζούμε.

Και όλα αυτά σε ένα μέλλον που συμβαδίζει με τις ραγδαίες αλλαγές που επιφέρουμε εμείς οι ίδιοι κάθε μέρα στην ζωή μας. Μας ταξιδεύει, δηλαδή, σε ένα μέλλον που βρίσκεται στο μεταίχμιο του σήμερα και του παρελθόντος, με κοινωνικά μηνύματα που σε κάνουν να αναβιώνεις το σήμερα που αποφεύγεις και δεν θέλεις να παραδεχτείς. Και η ψυχρότητα που αναδύεται από τις εικόνες αυτές είναι αυτή που γεννάει και γεννιέται από την μοναχικότητα, για την οποία και μας μιλάει ο Λάνθιμος. Με το κρύο χιούμορ και με ερμηνείες εξαιρετικές, όπως αυτή του Κόλλιν Φάρρελ, ο Αστακός είναι σίγουρα μια ταινία που δύσκολα θα βρει κάποιος όμοιά της για να συγκρίνει.

Και τα δύο ερωτήματα που γεννιούνται μέσα από αυτό το έργο της έβδομης τέχνης είναι αν τελικά η μοναξιά είναι κάτι για το οποίο πρέπει να τιμωρείται κανείς, ή μήπως είναι κομμάτι της φύσης του ίδιου του ανθρώπου;