Πορτραίτο της Margarita Aldobrandini Δούκισσας της Πάρμα

Αν με ρωτήσετε γιατί οι Έλληνες απαξιώνουν τους πολιτικούς τους, ένα θα σας απαντήσω, γιατί δεν αντέχουν να βλέπουν τη μεγαλογραφία τους. Κι όταν λέω Έλληνες ασφαλώς και δεν εννοώ όλους τους Έλληνες πολίτες, αλλά εκείνη τη μεγάλη πλειοψηφία των -40άρηδων και όσο θες βάλε- φοροκλεφτών. Των συντελεστών της μικρής και της μεγάλης υποθήκευσης των επόμενων γενεών. Θεωρώ πως το ότι ζούσαμε -πληθυντικός ευγενείας- σε βάρος των των επόμενων γενεών αποκαλύφθηκε περίτρανα όταν καταλάβαμε -όσοι βέβαια καταλάβαμε ότι έπεσαν οι κουρτίνες της επίπλαστης ευμάρειας. Και χωρίς υπερβολή έπεσαν πάνω μας…

Και πάντα τα υποδεχόμαστε όλα ως εκπλήξεις, υποκριτικά. Φοβόμαστε -εμείς οι Δούκισσες του πεζοδρομίου- να δούμε στα μάτια τον εαυτό μας, να ανατάμουμε το εγώ μας και εν τέλει να πλησιάσουμε τον άλλο. Ο φόβος κυριαρχεί όταν υπάρχει υποτέλεια. Κάθε είδους υποτέλεια, οικονομική, πολιτική, βολέματος, τρόπου σκέψης. Κυρίως όμως όταν υπάρχει υποτέλεια και τύφλωση λόγω του στενόμυαλου και ξεροκέφαλα άνοστου εγωισμού μας. Ο Nietzche έγραψε κάποτε έγραψε πως η πλάνη δεν είναι τύφλωση, είναι ανανδρία. Πράγμα που σημαίνει ότι αρκετοί Ελληναράδες δεν έχουν τα κότσια να δουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη της πραγματικότητας. Χθεσινοί κόκορες είναι οι σημερινές κότες. Όποιος βέβαια θέλει, ας το ξεχάσει, αλλά μετά μην απολογείται…

Η κρίση είναι βαθιά ηθική, βαθιά αξιακή. Κι όταν λέμε ηθική δε μιλάμε στο βρόντο, εννοούμε πως ηθική σημαίνει να έχουμε συνειδητοποιήσει πως πρέπει να φερόμαστε στον εαυτό μας αλλά κυρίως στον άλλο, στον οποιονδήποτε άλλο. Ωστόσο η Ηθική και η Αξία δε θα έρθουν ποτέ στην Ελλάδα παρά μόνο ως συμπαθής δεοντολογική προτροπή.
Ο άνθρωπος είναι συνισταμένη του τρόπου σκέψης, και του τρόπου συμπεριφοράς απέναντι στους άλλους. Όχι μόνο απέναντι σε ένα εσύ, γιατί και το εσύ είναι ένα άλλο εγώ. Μπορεί να σας κακοφανεί, αλλά όπως έχει υπογραμμίσει και ένας επιφανής επιστήμονας των ημερών μας, το εγώ μας χτίζεται με τα υλικά του άλλου. Βέβαια ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις αποφάσεις που παίρνει, όποιες κι αν είναι οι συνέπειες, καλές ή κακές. Ακόμα-ακόμα όμως στην ολότητα του λαού τα ποσοστά της ευθύνης για τον ηθικό ξεπεσμό είναι μοιρασμένα.

Ο καθένας μας ξέρει καλά τι έχει κάνει και τι όχι. Το μικρόβιο όμως της διαφθοράς και της αναξιοκρατίας η πλειονότητα των Ελλήνων του σήμερα το ‘χει καλά κρυμμένο στο πετσί της -ειδικά όταν μάλιστα όταν κληθεί να μιλήσει γι’ αυτό. Και φοβάμαι πως αν συνηθίσουν και οι επόμενοι, δηλαδή εμείς, η τωρινοί νέοι, τότε είναι που δεν θα ξέρουμε τι θα βλέπουν τα ματάκια μας στο μέλλον. Όλοι μικροί-μεγάλοι αποτάσουμε το κακό και δεν το θέλουμε όπως ο Διάολος το λιβάνι και μετά ως κλαίουσες μυξοπαρθένες – αυτοί που νιώθουμε ότι μόνο οι άλλοι φταίνε- καταριόμαστε την τύχη μας -ναι, εμείς οι αθώοι- που πέσαμε θύματα των λωποδυτών, των ξεπουλημένων αλλά κυρίως του εαυτούλη μας. Χωρίς πληθυντικό ευγενείας’ Κούνια που σας κούναγε κι ακόμα σας κουνάει.-