Οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας αποτελούν σίγουρα για όλους μας ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Δεν είναι απλά οι γονείς των γονιών μας, οι άνθρωποι δηλαδή στους οποίους οφείλουμε την ύπαρξή μας. Στην πραγματικότητα, αυτοί οι άνθρωποι σημαίνουν για εμάς πολλά περισσότερα κι ας μην το συνειδητοποιούμε πολλές φορές…

Εγώ είχα στη ζωή μου την ατυχία να γνωρίσω μόνο μία γιαγιά κι έναν παππού, καθώς οι άλλοι δύο έφυγαν νωρίς από τη ζωή κι έτσι δεν πρόλαβα να τους γνωρίσω. Γνώρισα, όμως, μια υπέροχη γιαγιά κι έναν αξιολάτρευτο παππού. Ο παππούς μου με αγαπούσε πολύ. Κι εγώ του είχα μεγάλη αδυναμία. Ήταν ένας άνθρωπος σοφός. Μπορεί να είχε τελειώσει μετά βίας το δημοτικό, αλλά η εμπειρία της ζωής, ο αυθορμητισμός και η απλότητα που τον χαρακτήριζαν, τον καθιστούσαν μοναδικό. Κανείς στην οικογένεια δεν μπορεί να ξεχάσει τα λόγια του, τις αλήθειες του, αλλά και τα αστεία που έβγαιναν από τα χείλη του. Με κάθε ευκαιρία μας έκανε όλους να γελάμε και ταυτοχρόνως μας μετέφερε με τον πιο ξεχωριστό τρόπο τα “πιστεύω” του για τη ζωή, τους ανθρώπους και τον κόσμο. Τόνιζε πάντα στα παιδιά και τα εγγόνια του την αξία της μόρφωσης για τον άνθρωπο, ενώ δε σταματούσε να μας δείχνει με κάθε δυνατό τρόπο πόσο σημαντική θεωρούσε την ειλικρίνεια και την αλήθεια στη ζωή. Χωρίς να λέει πολλά, ευθύς και κιμπάρης άνθρωπος όπως ήταν, μας στήριζε όλους μ’ ένα δικό του μοναδικό τρόπο. Ο παππούς μου έφυγε από τη ζωή όταν εγώ ήμουν ακόμη στο Δημοτικό. Δυστυχώς, όμως, στην αδυσώπητη δύναμη του χρόνου και της μοίρας κανείς και τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί. Έτσι, πλέον στη ζωή βρίσκεται μόνο η μία μου γιαγιά, η μαμά της μαμάς μου, μία γυναίκα ηρωίδα κι ένας πραγματικός βράχος για κάθε μέλος της οικογένειας.

Αν κάτι θεωρείται το πλέον δυσεύρετο αγαθό στις μέρες μας, τότε αυτό σίγουρα είναι η γνήσια, αστείρευτη και ανιδιοτελής αγάπη, μια αγάπη που δεν εξαρτάται από τίποτα, δεν εξαγοράζεται με τίποτα, αλλά υπάρχει πάντα εκεί για σένα. Και ειδήμονες στο να προσφέρουν απλόχερα αυτού του είδους την αγάπη, είναι χωρίς καμία αμφιβολία οι δεύτεροι γονείς μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας. Γιατί όπως λέει και το λαϊκό ρητό, είμαστε δύο φορές παιδιά τους κι έτσι νιώθουν δύο φορές την ανάγκη να μας μεταλαμπαδεύσουν με κάθε τρόπο όλα όσα τους έμαθε το μακρόχρονο ταξίδι της ζωής. Οι εμπειρίες τους αποτελούν για μας τα σπουδαιότερα διδάγματα ζωής. Οι συμβουλές τους, ακόμη κι αν μας βρίσκουν συχνά αντίθετους, πάντα φωλιάζουν στο πίσω μέρος του μυαλού μας σαν ένας πολύτιμος οδηγός ζωής, σαν μια πυξίδα έτοιμη να μας δείξει το σωστό μονοπάτι κάθε φορά που χάνουμε το δρόμο. Τι κι αν το χάσμα γενεών και η διάσταση απόψεων πολλές φορές μας φέρνει σε αντιπαράθεση και μας κάνει να συγκρουόμαστε μαζί τους; Τι κι αν συχνά θεωρούμε τα “πιστεύω” τους παλιομοδίτικα και ξεπερασμένα; Εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά ότι εκείνοι είναι πάντα εκεί για μας. Έχουν διαρκώς μια ζεστή αγκαλιά, έτοιμη να μας τυλίξει, να μας καθησυχάσει, να μας προστατέψει και να μας υπενθυμίσει για ακόμη μία φορά πως δεν αξίζει να στενοχωριόμαστε για τίποτα.

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας θα είναι πάντα για μας το πιο ασφαλές καταφύγιό μας σε κάθε δύσκολη στιγμή. Ακλόνητοι βράχοι από τις φουρτούνες της ζωής, είναι συνεχώς έτοιμοι να μας κοιτάξουν μ’ εκείνα τα μάτια γεμάτα στοργή, ηρεμία και κατανόηση και να πλημμυρίσουν την καρδιά μας με τα πιο αγνά συναισθήματα ζεστασιάς και τρυφερότητας. Αυτοί είναι οι παππούδες μας, ένας αληθινός θησαυρός.