Μια νέα εποχή ή μια χαμένη ευκαιρία;
Την περασμένη Κυριακή είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την 9οη απονομή των βραβείων Όσκαρ. Τα φλας των φωτογράφων, τα αστραφτερά φορέματα, οι εντυπωσιακές παρουσίες, τα βαρύγδουπα ονόματα, τα πολυτελή πάρτη- όλα ήταν στη θέση τους. Και κάτι δεν ήταν ίδιο. Ένας διαφορετικός αέρας, γεμάτος ενοχή και οργή κινείτο ανάμεσα στα καθίσματα των εκλεκτών καλεσμένων.
Τα σημάδια ήταν πολλά και ολοφάνερα. Πρώτα, o περσινός νικητής του Ά ανδρικού ρόλο που επρόκειτο να παρουσιάσει το Όσκαρ Ά γυναικείου ρόλου, ο ταλαντούχος κύριος Κέισι Άφλεκ απουσίαζε υπό το βάρος των αποκαλύψεων εις βάρος του για περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης. Στη θέση του δύο γυναίκες-αστέρες του Χόλιγουντ, η Τζένιφερ Λώρενς και η υποβασταζόμενη από πατερίτσες Τζόντι Φόστερ παραδίδουν το χρυσό αγαλματίδιο στην νικήτρια Frances McDormand, νικήτρια για ένα ρόλο άκρα φεμινιστικό : μια γυναίκα που μετά την αποτρόπαια κακοποίηση και δολοφονία της κόρης της, τα βάζει με όλους σε μια μικρή συντηρητική πόλη που σφύζει απο τεστοστερόνη, και δεν θα σταματήσει πουθενά για να βρει τον ένοχο.
Η νικητήρια ομιλία της ακόμα πιο χαρακτηριστική. Απευθύνεται σε όλους τους παραγωγούς και τους παροτρύνει με πνεύμα οξύ, καυστικό,εύστοχο να μην “μιλήσετε για δουλειές με ανερχόμενες ηθοποιούς στα πάρτυ που θα ακολουθήσουν την απονομή, αντιθέτως καλέστε τες στα γραφεία σας την επομένη”. Δεν μένει εκεί. “Όλες οι γυναίκες σηκώστε τα χέρια σας” φωνάζει. Γιατί αυτές έχουν την δύναμη να αλλάξουν το παιχνίδι σε ένα χώρο εξουσίας που μέχρι τώρα κρατούσαν γερά οι άντρες.
Και οι αναφορές που έγιναν σε όλη την βραδιά στο επίκαιρο ζήτημα των σεξουαλικών σκανδάλων που αποκαλύφθηκαν. με πρώτο μεγάλο ένοχο τον Harvey Weinstein, το μέχρι τωρα μεγάλο αφεντικό του αμερικανικού σινεμά, είναι πολύ, πολύ περισσότερες. Ένα μεγάλο κύμα αποφασιστικότητας φαίνεται να έχει εγερθεί πάνω από τα κινηματογραφικά πλατό και τις ακριβές δεξιώσεις. Οι θηλυκές σταρ της Μέκκας του θεάματος γνωρίζουν απολύτως το εύρος της επιρροής τους στο κοινό, και πώς μπορούν να εξαργυρώσουν συλλογικά τη δόξα τους σε κάτι ουσιώδες, απαραίτητο στο πλαίσιο της γεφύρωσης των ανισοτήτων μεταξύ των δύο φύλων.
Είναι αναγκαίο ωστόσο αυτή η μαζική αντίδραση να οδηγήσει και σε μαζικές αλλαγές. Γιατί μπορεί οι φλογισμένοι λόγοι και τα ηχηρά μηνύματα να έχουν αυταξία, το Χόλιγουντ όμως, ας μην γελιόμαστε, τα επικροτεί όχι επειδή απαραίτητα τα πιστεύει, αλλά κυρίως σε ένα πλαίσιο απενεχοποίησής του και επανόρθωσης της τσαλακωμένης απο τα σκάνδαλα εικόνας του– μόλις τα πνεύματα ηρεμήσουν και πάλι, μεγαλοπαραγωγοί του σινεμά και λοιποί ισχυροί άνδρες στο χώρο του θεάματος και όχι μόνο θα επιστρέψουν στις αγαπημένες τους συνήθειες.
Συνεπώς, η μεγάλη αλλαγή απαιτεί άμεση ενέργεια. Αν αυτή δεν υπάρξει, θα χαθεί μια σπουδαία ευκαιρεία επανόρθωσης της αδικίας και ανόρθωσης της θέσης της γυναίκας . Και αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί. Δεν παίρνουν καθυστέρησεις και αναβολέ τα ζητήματα δικαιοσύνης . Εξάλλου, σε ένα μέλλον αβεβαιότητας, δεν υπάρχει πιο ασφαλής πυξίδα από δυο ζευγάρια χέρια σφιχτά να κρατάνε ένα το άλλο, κανένα πάνω, κανένα κάτω. Ίσα.
