Μια διαφορετική σχέση αγάπης!
Γράφει ο Θανάσης Κυριακού
Κάποιος κάποτε είχε πει «δύο πράγματα δύσκολα να αλλάξει ένας άντρας: θρησκεία και ομάδα» και η φράση του γυρίζει στο μυαλό μου συνέχεια όταν παρατηρώ συνοπαδούς ή φίλους μου στο γήπεδο, στις καφετέριες, ακόμα και στην καθιερωμένη έξοδο για κρασάκι ή ρετσίνα όπου τα πειράγματα κι ο χαβαλές κυριαρχούν.
Το δέσιμο ενός φιλάθλου με την ομάδα του είναι διαφορετικό, δυνατό και σπάνιο. Είναι κάτι που δύσκολα συναντάς και μπορείς να παρομοιάσεις στην καθημερινότητα σου. Μιλάμε ουσιαστικά για ένα περίεργο είδος αγάπης που σε γεμίζει με πολλές εναλλαγές συναισθημάτων, χαρά-λύπη, ευτυχία-δυστυχία, περηφάνια- απογοήτευση..Κάτι που πολλές φορές εύχεσαι να μην υπήρχε στην ζωή αλλά δύσκολα θα μπορούσες να την φανταστείς χωρίς αυτό. Είναι η αγαπημένη σου κατάρα!
Όπως είναι λογικό, αυτή η περίεργη σχέση αγάπης δημιουργεί και περίεργες εκδηλώσεις λατρείας ορισμένες φορές. Όλοι οι φίλαθλοι κακά τα ψέμματα έχουν κάποια συγκεκριμένη ιεροτελεστία πριν και μετά τους αγώνες, τα «γούρια» τους που ποτέ δεν τα αλλάζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μια βόλτα σε ένα γήπεδο ή ακόμα και σε καφετέριες και θα ακούσεις στις συζητήσεις ανθρώπους που φοράνε τα ίδια ρούχα, λένε συγκεκριμένες εκφράσεις (κτλ κτλ) με στόχο η αγαπημένη ομάδα τους να πετύχει τον στόχο της!
Για τον ρομαντικό φίλαθλο, η ομάδα του δεν είναι δύο ώρες την Κυριακή για να χαλαρώσει ή να ξεσπάσει. Είναι κάτι που τον τρώει όλη την βδομάδα. Θα το συζητήσει με τους φίλους του, θα διαβάσει τα site, θα αρχίσει τα πειράγματα με φιλάθλους άλλων ομάδων, θα ρυθμίσει το πρόγραμμα του σύμφωνα με το πρόγραμμα της ομάδας και φυσικά την μέρα του αγώνα από το πρωί το μυαλό του θα τρέχει στους ρυθμούς του. Όταν δε, μπει στο γήπεδο θα νιώσει την ίδια ανατριχίλα που ένιωσε την πρώτη φορά που ο μπαμπάς του τον πήρε μαζί του. Την στιγμή δηλαδή, που μυήθηκε σε αυτή την «θρησκεία» και που πραγματικά όσα χρόνια κι αν περάσουν θα την αναπολεί συνέχεια!
Στο γήπεδο για τον φίλαθλο δεν υπάρχουν «τάξεις» ούτε διαχωρισμοί. Είναι όλοι ίσοι έναντι ίσων, ασχέτως καταγωγής ή οικονομικής κατάστασης. Μαζί σαν ένας, ενώνουν τις φωνές τους υπό την καθοδήγηση του οργανωτή για να στηρίξουν την ομάδα τους με την φωνή τους δημιουργώντας μια καυτή ατμόσφαιρα. Ένα γκολ ή μια ατάκα είναι αρκετή για να βρεθεί αγκαλιά με ανθρώπους που δεν γνώριζε ποτέ στην ζωή του και πιθανότατα να μην τους μιλούσε ποτέ αν τους έβλεπε εκτός γηπέδου. Είναι όμως αυτό το διαολεμένο το δέσιμο κι ο κοινός σκοπός που τους ενώνει και τους κάνει να ξεχνούν τις διαφορές τους.
Κλείνοντας, για τα όσα φαινόμενα βίας παρατηρούνται το πρόβλημα δεν είναι τόσο στο αν κάποιος υποστηρίζει μια ομάδα. Αντιθέτως, αν κάποιος έχει από την φύση του ροπή προς την βία πάντα θα ψάχνει διέξοδο είτε αυτή είναι σε κάποιο γήπεδο είτε έξω στην κοινωνία. Από ένα σημείο και μετά είναι θέμα παιδείας του καθενός γιατί όλοι είμαστε υπόλογοι των πράξεων μας. Σίγουρα, οι πρόεδροι αρκετών ομάδων εκμεταλλεύονται αυτό το δέσιμο και δημιουργούν τεχνικές εντάσεις συνειδητά αλλά εκεί είναι που ο οποιοσδήποτε φίλαθλος πρέπει να χρησιμοποιήσει το μυαλό του και να μην εμπλακεί σε περαιτέρω γιατί η «δουλειά» του σταματά στον χαβαλέ και στην υποστήριξη του με την φωνή και την παρουσία του στο γήπεδο…
ΥΓ: Ο αθλητισμός έχει την εικόνα της κοινωνίας και καμία ομάδα και κανένα άθλημα δεν σε κάνει ρατσιστή ούτε χούλιγκαν αν από μόνο σου δεν είσαι κάτι από αυτά….
