Μια ακόμα οπτική της 4ης Φεβρουαρίου
Το συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου στο Σύνταγμα, διαδέχτηκε μια τεράστιων διαστάσεων συζήτηση και κόντρα, σε σχέση με τη φύση και την πολιτική χροιά του συλλαλητηρίου του ίδιου. Μέσα από το άρθρο αυτό και έχοντας βρεθεί στο συλλαλητήριο, θα προσπαθήσω να δώσω με μια ουδέτερη χροιά την εμπειρία μου μέσα από το συλλαλητήριο αυτό, όσο και να αποδομήσω, κάποια απ’τα ”ιερά τέρατα” των επικριτών του συλλαλητηρίου.
Το συλλαλητήριο
Ώρα 13:30 και η οδός Ερμού είναι κατάμεστη από κόσμο. ”140.000 φασίστες” βαδίζουν βήμα σημειωτόν προς την Πλατεία Συντάγματος. Και αν το τέλος της οδού Ερμού ήταν κατάμεστο, με κόσμο που στριμωχνόταν, λόγω των κιγκλιδωμάτων, που είχε τοποθετήσει η αστυνομία, πίσω από την εξέδρα, τότε η πλατεία Συντάγματος ήταν 10 φορές πιο κατάμεστη. Από την αρχή το πιο επιβλητικό θέαμα, ήταν η υπεροχή του κυανόλευκου, τόσο από τις σημαίες που κρατούσε ο κόσμος, όσο και από τη γιγάντια σημαία, διαστάσεων 20 x 10 που κρεμόταν από γερανό στην πλατεία Συντάγματος και ήταν ήδη ορατή από απόσταση.
Η ηλικιακή γκάμα των διαδηλωτών ήταν διευρυμένη. Από ηλικιωμένους, μέχρι εφήβους και παιδιά. Θετικό πρόσημο στο συλλαλητήριο, για μένα, έδωσε η μαζική συμμετοχή νέων, δείχνοντας, ότι η νεολαία νοιάζεται πράγματι για τα εθνικά θέματα, όσο και αν κάποια media, διαρκώς προσπαθούν να αποδείξουν το αντίθετο.
Η παρουσία της ακροδεξίας
Υπήρχαν τελικά ακροδεξιοί στο συλλαλητήριο; Ναι υπήρχαν. Όπως υπήρχαν και νεοφιλελεύθεροι, και σοσιαλιστές, και κομμουνιστές. Λογικό άλλωστε δεν είναι, σε ένα συλλαλητήριο με πατριωτική κεντρική ιδέα, να υπάρχει μια εθνικιστική μερίδα, που λειτουργεί είτε με αγνό εθνικισμό, ή προσπαθεί να καρπωθεί τον πατριωτικό του χαρακτήρα;
Άλλωστε μιλάμε για ένα πανεθνικό συλλαλητήριο μέσα στο οποίο υπήρχαν ακροδεξιοί, καλόγριες που κράδαιναν λάβαρα, θρησκόληπτοι και καμμένοι που διαμαρτύρονταν ”για την νέα τάξη πραγμάτων και τη σατανιστική κάρτα του πολίτη που κρύβει μέσα της το 666”. Παρόλα αυτά τον μη εθνικιστικό πυρήνα του συλλαλητηρίου, δείχνουν τόσο οι λόγοι των οργανωτών του συλλαλητηρίου, όσο και χαρακτήρες όπως ο Νικόλας από την Νιγηρία, ο οποίος κατέβηκε στο Σύνταγμα διαδηλώνοντας, και αποδεικνύοντας ότι η αγάπη για τον τόπο που ζεις δεν εξαρτάται από την εθνικότητά σου.
Η ομιλία του Μίκη
Η ομιλία του Μίκη Θεωδωράκη πλέον αντιμετωπίζεται ως ”συγκλονιστική, ιστορική” ή ως ” ο λόγος ενός γέρου που έχει ξεκουτιάνει και φλερτάρει με την ακροδεξιά”, ειδικά κιόλας μετά τα tweet Κασιδιάρη και Σκαλούμπακα. Το μόνο σχόλιο που έχω να προσθέσω είναι ότι έχοντας ακούσει την ομιλία, πρόκειται για μια άψογη ομιλία, η οποία όμως έμελλε να βιαστεί και να διαμελιστεί, από πάσης φύσεως και κατευθύνσεως καλοθελητές, κρατώντας τα κομμάτια που θα τους αποκόμιζαν το μεγαλύτερο συμφέρον. Αφήνοντας στην άκρη τα φιλειρηνιστικά και ενωτικά μηνύματα, το κεντρικό νόημα της ομιλίας, έμελλε να γίνει ο ”αριστερόστροφος φασισμός”.
Όσον αφορά τους λοιπούς ομιλητές (Άνθιμο-Δωρόθεο) δεν τους παρακολούθησα καν, καθώς αφενός δεν συμφωνώ με τις απόψεις – πρακτικές τους και αφετέρου, για εμένα το συλλαλητήριο είχε ως κεντρικό άξονα την Μακεδονία και όχι ”το ράσο που γίνεται σημαία”.
Παράπονα
Μεγάλη μερίδα των παραπόνων που ακούγονται έχουν τον εξής χαρακτήρα ”Τόσα μνημόνια, κατασχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις, αλλά ο Ελληνάρας ξεσηκώθηκε μόνο για την Μακεδονία”.
Σε σχέση με αυτό το παράπονο μια μικρή ιστορική αναδρομή στην επικαιρότητα αρκεί. Συλλαλητήρια υπήρξαν, αλλά όμως κομματικού χαρακτήρα, ή σωματειακού. Και για το Κυριακάτικο ωράριο των καταστημάτων έγιναν συλλαλητήρια, και για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έγιναν ( Παραιτηθείτε ).
Το συλλαλητήριο της Μακεδονίας ήταν το πρώτο όμως μετά από σειρά ετών το οποίο δεν είχε σωματειακό ή κομματικό χαρακτήρα (διοργάνωση από τους Πανμακεδονικούς συλλόγους).
Rally’s aftermath
Την επόμενη μέρα και έχοντας ακούσει για τα επεισόδια στην Πανεπιστημίου, αποφάσισα να κάνω ο ίδιος μια ”αυτοψία”, και να αποκτήσω μια εικόνα των ζημιών που προκλήθηκαν. Όλως περιέργως ( και ευτυχώς ), πέρα από κάποια γκράφιτι, άλλες ζημιές δεν παρατήρησα, μετά από αυτά τα μικρής έκτασης επεισόδια.
Η επόμενη ημέρα
Η επόμενη μέρα, σε σχέση με την εξέλιξη του Σκοπιανού ζητήματος είναι αβέβαιη. Θετικό βάρος δίνει στο ζύγι τόσο η παραδοχή του Σέρβου πρέσβη Nτούσαν Σπασόγιεβιτς στην Κρήτη, περί Σερβικού λάθους στην αναγνώριση των Σκοπίων ως Μακεδονία, όσο και η εναλλακτική ονομασία που πρότεινε το Αλβανικό, Κίνημα Ιλλυρίδας για τα Σκόπια, ως Βαλκανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία.
Από την άλλη τόσο ο Σκοπιανός και Βουλγαρικός εθνικισμός, όσο και η πίεση της Βρετανίας για είσοδο στο ΝΑΤΟ χωρίς επίλυση του ζητήματος ονομασίας, δίνουν αρνητικό βάρος στο ζύγι.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι με τους σωστούς χειρισμούς η Ελλάδα μπορεί να επωφεληθεί των περιστάσεων.Μια Ελλάδα όμως που στερείται εξωτερικής πολιτικής και τόλμης σε διεθνή θέματα, μένοντας μόνο ”στον σεβασμό των νόμων του διεθνούς δικαίου” κατά τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, και λοιπούς ιθύνοντες, ανά διάφορες περιστάσεις.