Η πολιτική απάθεια ως σύμπτωμα κοινωνικής παθογένειας

Δεν είναι ένα θέμα που ακούγεται ξένο στα αυτιά σου. Νιώθεις την παρουσία του κάθε μέρα, παρατηρείς τις συνέπειες του στους γύρω σου, μπορεί και στον ίδιο τον εαυτό σου.  Κι αν αποτελεί γενικά προαναγγελία ενός παρακμάζοντος τοπίου, ειδικά όταν το συναντάς σε κύκλους νέων ανθρώπων, είναι δεδομένο οτι η σήψη μας προσεγγίζει επικίνδυνα. Ο λόγος για την λεγόμενη πολιτική απάθεια που μαστίζει την κοινωνία μας και μας οδηγεί στην πνευματική εξαθλίωση.

Ο όρος «πολιτική απάθεια» ουσιαστικά συνοψίζει το αίσθημα αδιαφορίας των πολιτών απέναντι στα σύγχρονα πολιτικά δρώμενα και ζητήματα, αλλά και, γενικότερα, το σύνολο της πολιτικής ζωής. Τα τελευταία χρόνια τη συναντάμε ως αναγκαία συνέπεια της απογοήτευσης απέναντι στα πολιτικά πρόσωπα, της έντονης απαξίωσης των ηθικών αξιών και του συνολικού αισθήματος απαισιοδοξίας και ματαιότητας που μας χορήγησε γενναιόδωρα η οικονομική κρίση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ολοένα αυξανόμενο ποσοστό των πολιτών  ανά την υφήλιο που αρνούνται να ασκήσουν το δικαίωμα του εκλέγειν και απέχουν συνειδητά από την διαδικασία ψηφοφορίας και ανάδειξης πολιτικών εκπροσώπων.

Τα τελευταία χρόνια , στη χώρα μας αυτό το ρεύμα φαίνεται να έχει εδραιωθεί. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015  το ποσοστό αποχής άγγιξε το τρομακτικό 43,4%. Υψηλό ήταν και το ποσοστό όσων αποφάσισαν να μην ψηφίσουν και τον Ιούνιο του 2012, με τον γενικό δείκτη να πλησιάζει το 38%. Σαφώς, τα αποτελέσματα αυτά εκ πρώτης όψεως μας αναγκάζουν να αμφισβητούμε την σταθερότητα των εκάστοτε κυβερνήσεων που εκλέγονται. Μελετώντας κανείς σφαιρικά την τροπή που έχει πάρει η οικονομία και η αξιοπιστία μας ως χώρα, δεν απορεί με την  έλλειψη εμπιστοσύνης που εκφράζεται τόσο έντονα από τον ελληνικό λαό. Το γεγονός όμως ότι δικαιολογείται μια τέτοια τάση από τις συνθήκες που επικρατούν, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να οδηγήσει στην ολοκληρωτική αποδοχή αυτής της κατάστασης.

[widget id=”text-6″]

Υπό αυτές τις συνθήκες, αφήνεται ελεύθερο το πεδίο στην δραστηριοποίηση ακραίων πολιτικών ομάδων, που υποδαυλίζουν την ήδη υπάρχουσα αναταραχή.  Οι έριδες αυξάνονται και οι άνθρωποι χάνουν τη θέληση τους για πρόοδο και ανάπτυξη. Η ηθική απαξία εντείνεται. Μια κοινωνία πολιτών που απέχουν στερείται προοπτικής.

Η επικρατούσα κατάσταση επιτάσσει την έντονη πολιτικοποίηση των πολιτών και, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων.  Σημαντικό είναι σε αυτό το σημείο να γίνει διαχωρισμός: δεν γίνεται λόγος για κομματικοποίηση. Αυτή η λογική, που είχε παγιωθεί στην ελληνική πολιτική σκηνή, αποτελεί το αντίθετο άκρο της πολιτικής απάθειας. Η εμμονή σε ένα συγκεκριμένο κόμμα  δεν προωθεί γόνιμο πολιτικό διάλογο, καθώς μοναδική μέριμνα αποτελεί η δικαιολόγηση των ενεργειών των μελών του.

Αντίθετα, μέσω της υγιούς πολιτικοποίησης, διαπλάθονται ώριμοι άνθρωποι, καλλιεργημένοι, ικανοί να κρίνουν με αυτογνωσία και σύνεση. Και κυρίως, διαλλακτικότητα. Οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας αποτελεί μια διαφορετική έκφανση της πολιτικής. Αν δεν επιδιώξει κάποιος να διαβάσει,να προβληματιστεί,να αντιπαρατεθεί, πως  μπορεί να προσδοκά σε εξέλιξη;

Η αποστασιοποίηση από τα πράγματα τείνει να γίνει άποψη. Είναι όμως σημαντικό να διασαφηνιστεί κάτι. Αυτός που αρνείται να συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία, αυτομάτως αναιρεί οποιαδήποτε κριτική ασκήσει στην εκάστοτε κυβέρνηση στο μέλλον. Γιατί η κριτική έχει νόημα, όταν έχεις υποστηρίξει τις απόψεις σου με πράξεις, όταν επεδίωξες την αλλαγή.  Αν η οδός που επέλεξες ήταν η απάθεια, τότε πως απαιτείς να έχεις λόγο στην μετέπειτα έκβαση της πολιτικής ζωής ;

Κοινή χρήση:

Αφήστε ένα σχόλιο