Πηγή φωτογραφίας

Ήταν το 2011, όταν για πρώτη φορά ο Σύλλογος Εκδοτών Επιστημονικών Βιβλίων (ΣΕΕΒΙ), αποφάσισε να «παγώσει» την διανομή πανεπιστημιακών συγγραμμάτων, εξαιτίας της αδυναμίας του Υπουργείου Παιδείας να αντεπεξέλθει στις οικονομικές του υποχρεώσεις που ξεπερνούσαν τα 70 εκατομμύρια. Ο εφιάλτης επανέρχεται στο προσκήνιο, στις 3 Οκτωβρίου του 2017, εφόσον με απόφαση του σε Έκτακτη Γενική Συνέλευση ο ίδιος σύλλογος, καταλήγει με συντριπτική πλειοψηφία (που αγγίζει το 90%) στην αναστολή διανομής πανεπιστημιακών συγγραμμάτων. Το Υπουργείο Παιδείας αδυνατεί να «τακτοποιήσει» λογαριασμούς, που ανατρέχουν στο εαρινό εξάμηνο του 2015-2016.

Ήταν αναμενόμενο λοιπόν πως μία τέτοια εξέλιξη, που για τους καλά ενημερωμένους μόνο αναμενόμενη μπορεί να χαρακτηριστεί, δεν άφησε αδιάφορα τα πολιτικά κόμματα, είτε πρόκειται για την αντιπολίτευση, είτε για εκείνους του πολιτικούς σχηματισμούς που η παρουσία τους στη Βουλή περιορίζεται σε μερικές μονάχα θέσεις. Φυσικά και παρουσιάστηκε ως μία κατάλληλη ευκαιρία για να «χτυπηθεί» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για τις λανθασμένες της επιλογές, και στο ζωτικό τομέα της παιδείας, να αναζητηθούν μανιωδώς οι υπεύθυνοι, να πραγματοποιηθεί πανηγυρικά η επίρριψη ευθυνών.

Αλλά τι δηλώνει το Υπουργείο Παιδείας και ο κ. Γαβρόγλου; Μα φυσικά και η ίδια η κυβέρνηση αναλώνεται σε μία προσπάθεια να απεμπολήσει την ευθύνη που φέρει. Κάνει λόγο για μία απόφαση «απαράδεκτη και με εμφανή πολιτική στόχευση», ενώ κατηγορεί για «ωμό εκβιασμό εννέα εκδοτικών οίκων που έχουν στη διάθεσή τους χιλιάδες τίτλους βιβλίων και εισπράττουν εδώ και χρόνια τη μερίδα του λέοντος (50%) των 60 εκατομμυρίων ευρώ που δαπανά ετησίως το υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων για τη δωρεάν παροχή συγγραμμάτων στους φοιτητές». Τελικά το βάρος της ευθύνης είναι δύσκολο να το σηκώσει ακόμα και ένα ολόκληρο Υπουργείο, η κυβέρνηση ενός κράτους!

Για ακόμη μία φορά, ο φοιτητικός κόσμος θα ακούσει λόγους-συμπόνοιας, εμποτισμένους με επιθετική χροιά προς τους ιθύνοντες ή κούφιες υποσχέσεις, που θα στερούνται ωστόσο ουσίας. Και η ουσία την προκειμένη στιγμή δεν είναι το ποιος προκάλεσε το πρόβλημα, ούτε ποιος θα μπορούσε καλύτερα και επιδέξια να το αποφύγει. Η ουσία είναι να δοθεί μία λύση, ικανή να μετουσιωθεί από απλή φιλοδοξία σε πραγματικότητα.

Το αίτημα για δωρεάν διανομή συγγραμμάτων, ως αναπόσπαστο μέρος της δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης, δεν μπορεί να λάβει σε καμία περίπτωση συγκεκριμένο ιδεολογικό «περιτύλιγμα». Δεν είναι αίτημα της καπιταλιστικής τάξης, αλλά ούτε και της τάξης των εργατών. Είναι αίτημα, ή για να είμαι πιο ακριβής, ΑΠΑΙΤΗΣΗ κάθε Έλληνα φοιτητή, που αντικρίζει σε καθημερινή πλέον βάση, την κατάρρευση του εκπαιδευτικού συστήματος σε όλα τα επίπεδα. Από την έλλειψη προσωπικού και τις ακατάλληλες υποδομές, μέχρι τα κακοσχεδιασμένα προγράμματα σπουδών που ουδεμία σχέση έχουν, δυστυχώς, με τα πρότυπά τους ευρωπαϊκά, έως και τις αλλεπάλληλες νομοθετικές αλλαγές, απότοκο μίας μάλλον ανύπαρκτης εκπαιδευτικής πολιτικής.

Αν θεωρήσουμε ότι η παιδεία, η σωστή, ολοκληρωμένη παιδεία, είναι το μέσο κάθε λαού να πετύχει την πρόοδο και την άνθιση, τότε δυστυχώς συμπεραίνει κανείς πως η τροχιά που κινούμαστε είναι επικίνδυνη και οι συνέπειες που μπορεί αυτή να επιφέρει, τραγικές. Και η δραματικότερη συνέπεια αυτής της τροχιάς δεν είναι άλλη από την αδικία. Γιατί:

«Αν ένα άτομο δεν παίρνει την εκπαίδευση που επιθυμεί απ’ την κοινωνία, το άτομο αυτό αδικείται από την κοινωνία.» (Γουίσταν Χιου Όντεν)