Η αστική αγένεια της Δύσης…
“Αυτό που αξίζει περισσότερο, σε οποιεσδήποτε σχέσεις, είναι όχι εκείνο που παίρνεις, αλλά εκείνο που δίνεις. Τα πλούσια δώρα γίνονται φτωχά, όταν αυτός που τα προσφέρει αποδειχθεί αγενής.” Ουΐλιαμ Σαίξπηρ
Το πρωί της Τρίτης που μας πέρασε γίναμε συμμέτοχοι ενός πολύ “φανταχτερού” γεγονότος για την χώρα μας. Μετά από 17 χρόνια από την άφιξη του Μπιλ Κλίντον στην Αθήνα, το 1999, κατέφθασε στην πρωτεύουσα ο απερχόμενος πρόεδρος της Αμερικής, Μπαράκ Ομπάμα. Φυσικά, ως κράτος-πρωταθλητής στην γκάφα δώσαμε εξετάσεις στο ρεντίκολο από το πρώτο λεπτό που πάτησε το πόδι του ο αφροαμερικανός τέως πλανητάρχης το πόδι του στο αεροδρόμιο του Ελευθέριος Βενιζέλος. “Στρώθηκε λίγο παραπέρα το χαλί”, “δεν ήταν τελείως κόκκινο αλλά ρόζιζε”, “το άγημα πήγε στην αριστερή πλευρά και όχι στην δεξιά” ή η “αγένεια” του Τσίπρα να απευθυνθεί στον Ομπάμα στον ενικό ήταν μερικά από τα ευτράπελα της βραδιάς, τα οποία αποτέλεσαν βορά επί λεόντων για κάθε μέσο “πολιτικά ορθό” πολίτη αυτής της χώρας.
Προτού συνεχίσω το άρθρο μου θέλω να προεξοφλήσω την άποψη μου πως και εγώ συμφωνώ με την τήρηση του πρωτοκόλλου και έχω απόλυτη επίγνωση πως η στάση ενός “ηγέτη” απέναντι σε κάποιον άλλο αντικατοπτρίζει και τη φιλοσοφία και το λαϊφσταιλ ενός ολόκληρου λαού που εκπροσωπείται εκείνη την ώρα από τον εκάστοτε ηγέτη. Έτσι για τον Τσίπρα, που αδίκως για εμάς για πολλοστή φορά φάνηκε κατώτερος των περιστάσεων, όμως δικαίως υιοθετήθηκε αυτή η στάση. Μην ξεχνάμε πως το 1999 ήταν ο ίδιος που μαζί με τον Νίκο Σοφιανό του ΚΚΕ έκανε διαδηλώσεις κατά του “αμερικανικού ιμπεριαλισμού” .
Τώρα, αφού δικαιολογήθηκα σε όλα τα τρολ που καραδοκούν να κατασπαράξουν όποιον εκφέρει δυσαρέσκεια για τέτοιου είδους ασήμαντες και κενές εκδηλώσεις, θα ήθελα να ρωτήσω κατά πόσο άλλαξαν τα πράγματα στην Ελλάδα και στο παγκόσμιο γίγνεσθαι από την άφιξη του απερχόμενου Προέδρου. Κατά πόσο μειώθηκε ο λαϊκισμός, κατά πόσο καταπολεμήθηκε η φτώχεια, κατά πόσο μειώθηκε το χρέος;
[widget id=”text-6″]
“Άδικος κόπος” χαρακτηρίστηκε από Ευρωπαίους αξιωματούχους η επίσκεψη του Ομπάμα στην Ελλάδα, ιδίως στο κομμάτι του χρέους, για το οποίο προεξόφλησαν πως δεν προβλέπεται να συζητηθεί τίποτα για αρκετό καιρό και πως όλα αυτά είναι τερτίπια και επικοινωνιακά τρικ της Αθήνας για να διασκεδάζει εντυπώσεις. Δεν διαφωνώ εν μέρη, καθώς όλα αυτά τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνονται κάθε φορά που η διεθνής διπλωματία μεταξύ αρχηγών κρατών παίρνει διαστάσεις θεατρικού σκετς, περισσότερο κακό κάνουν παρά καλό.
Θα μου πείτε, είναι ένας πρόεδρος μιας υπερδύναμης 8000 χιλιόμετρα μακριά από εμάς που αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα, έχει τα δικά της συμφέροντα. Δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω από επικοινωνιακές αναδιπλώσεις μπροστά σε εφοπλιστές, πανεπιστημιακούς και εκπροσώπους του κλήρου.
Και εγώ θα σας απαντήσω με το χέρι στην καρδιά. Μπούρδες!!! Πέραν της αναφοράς στα ελληνικά ιδεώδη που αποτέλεσαν την βάση για αυτό που αποκαλούμε “σύγχρονη αστική δημοκρατία”, με σαφείς αιχμές στην ατυχή προσπάθεια φίμωσης του τηλεοπτικού τοπίου ,αλλά και στον ρατσισμό που υφίστανται καθημερινά αρκετές μειονότητες όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο, δεν βρίσκω κάποια άλλη ιδιαίτερη σημαντικότητα από αυτό το ταξίδι. Γιατί την ώρα που ο απερχόμενος Πρόεδρος κάνει εκδρομή στην Ακρόπολη και ακούει Simon & Garfunkel με τον Αρχιεπίσκοπο και τον “διαφημιστικό” Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε μια άλλη πόλη που ονομάζεται Χαλέπι βομβαρδίστηκαν πριν μια μέρα σπίτια και ιατρικές εγκαταστάσεις αθώων αμάχων που πληρώνουν την σύγκρουση της διεθνής σκακιέρας συμφερόντων Δύσης-Ρωσίας.
Την ώρα που τα 300 δις ελληνικού χρέους και το μειωμένο ελληνικό ΑΕΠ σηματοδοτούν την μνημονιακή αποτυχία των τελευταίων 6 ετών, συζητάμε στην ελληνική επικράτεια για το “θετικό” ισοζύγιο της επίσκεψης ενός απερχόμενου “δημοκρατικού” την ώρα που στη γείτονα γίνονται ευθείς αμφισβητήσεις διεθνών συνθηκών που θεμελιώνουν τα χωρικά μας σύνορα ως κράτος ή την ώρα που στην Αμερική αναλαμβάνει καθήκοντα Προέδρου το ρεπουμπλικανικό κοράκι των επιχειρήσεων, Ντόναλντ Τραμπ (τις συνέπειες της διακυβέρνησης του οποίου κανείς δεν μπορεί να προβλέψει).
Και εμείς πως απαντήσαμε; Με μια μερίδα ρύζι με γαρίδες στο Προεδρικό Μέγαρο και μια ντουζίνα μολότοφ στα Εξάρχεια. Η αστική αγένεια της Δύσης θα είναι κάτι που πάντα θα με εντυπωσιάζει…