«Τίποτα δεν υποβάλλει περισσότερο την

αίσθηση του απεριόριστου χώρου όσο η σιωπή»

Ο 31χρονος Γάλλος φωτογράφος Vincent Stoker απαθανατίζει με τον φακό του ερείπια, καταφέρνοντας να τους δώσει μια επική διάσταση. Έχοντας επιρροές από συγγραφείς όπως ο Μισέλ Φουκώ, ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον πάνω στον όρο «ετεροτοπία», όρο που εισήγαγε ο ίδιος συγγραφέας. Μέσα από ταξίδια που έκανε σε όλο τον κόσμο ανακάλυψε αυτούς τους συναρπαστικούς χώρους που τον ενέπνευσαν να δημιουργήσει αυτό το πρότζεκτ.

Ερμηνεία του όρου «ετεροτοπία»

Ετεροτοπίες είναι αυτοί οι άλλοι τόποι, που ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους, η ύπαρξή τους κινείται ανάμεσα στους πραγματικούς και τους φανταστικούς τόπους, που αμφισβητούν του χώρους που ζούμε.

Στο κείμενο «Des espaces autres, les heterotopias», ο Φουκώ θέτει 6 ετεροτοπικές αρχές. Μία από αυτές για παράδειγμα, υποστηρίζει πως οι ετεροτοπίες αποκτούν τη δική τους χρονική διάσταση. Μέσα σε αυτές, ο χρόνος δεν περνά όπως στην καθημερινή ζωή, δεν έχει την κλασική γραμμική μορφή. Αντιθέτως, το παρελθόν και το παρόν συναντιούνται σε μια παροδικότητα που δεν εξακριβώνεται από τις ώρες και τα λεπτά ενός ρολογιού. Ο χρόνος τους δεν είναι γραμμικός, δεν περνά συνεχόμενα αλλά μένει στάσιμος, αναβάλλεται, όπως συμβαίνει στις βιβλιοθήκες και στα μουσεία. Αυτή η αίσθηση της παροδικότητας ενισχύεται από την ίδια τη φωτογραφία που συλλαμβάνει και απαθανατίζει σιωπηλά.

Λίγα λόγια για το πρότζεκτ

Επιθυμία του Stoker είναι να προβάλλει έναν χώρο μέσω μόνο μιας φωτογραφίας, που να συμπυκνώνει όλη την δύναμη της αρχιτεκτονικής του. Η λύση που επέλεξε τελικά είναι να τοποθετήσει την κάμερα στο κέντρο του χώρου, αντιμετωπίζοντας όλα τα μέλη του σαν ίσα και φτιάχνοντας ένα κάδρο που τα παρουσιάζει με μια μνημειακότητα, εν αντιθέσει με την ερειπωμένη φύση τους, πράγμα παράδοξο αλλά και εξαιρετικά ενδιαφέρον. Η γραμμική προοπτική που χρησιμοποιεί ελκύει το μάτι του θεατή στο κέντρο της εικόνας. Όπως λέει ο ίδιος, εάν τοποθετήσει κανείς τι εικόνες αυτές στο πάτωμα, του δίνεται η εντύπωση ότι θα βυθιστεί μέσα τους.

Αυτό το παιχνίδι προοπτικής του επιτρέπει να εισάγει σαν θέμα την αίσθηση της πτώσης, απόφαση σημαντική μιας και οι χώροι αυτοί είναι κατακερματισμένοι, χάνουν σταδιακά τη δομή τους. Σε αυτές τις εικόνες διακρίνουμε τη διαρκή μάχη ανάμεσα στις δυνάμεις της φύσης και του χρόνου που συντρίβουν τα πάντα και στην αρχιτεκτονική που παλεύει ενάντια σε αυτές. Αυτή η άποψη λοιπόν δεν είναι απλά μια αισθητική επιλογή. Φέρει τη δική της σημασία καθώς επιβεβαιώνει τα παραπάνω.